‘De raad het bos ingestuurd’
LEEK- Ik liep alleen over het beklinkerde pad in het bos richting Museum Nienoord. Er heerste een stilte die je normaal gesproken alleen hoort tijdens de dodenherdenking op de Waalsdorpervlakte. De wind was uit respect voor de komende nacht even gaan liggen. Alleen de vogels in de bomen maakten voorzichtige geluiden, moe van het hof maken van toekomstige voorjaars-liefdes. En om niet te vergeten, ik vergeet het in ieder geval niet, het geluid van mijn linkerschoen. Sinds er nieuwe zolen onder zijn gekomen, niet alleen uit zunigte, maar ze zaten zo lekker, klinkt er iets raars in de linker zool. Het geluid van een piepende en krakende ouwe deur is er niets bij. Even overdacht ik de mogelijkheid om deze schoen uit te trekken, zodat de stilte van Nienoord niet verloren zou gaan. Maar, hoe ik dit de rest van de raadsleden moest uitleggen? Na zo’n honderd meter, heel vreemd, het kon helemaal niet, maar al deed ik mijn ogen dicht, wat best gevaarlijk lopen is in het donker, dubbel donker dus, hoorde ik een trein. Het geluid van een ouderwetse stoomtrein. En ik hoorde het niet alleen, ik zag vanuit de verte twee priemende kleine lampen vanaf het Zwemkasteel naderen. Even overwoog ik of ik het op een lopen zou zetten, maar met een krakende schoen en een niet al te beste conditie zou het slecht rennen worden. Dan maar wachten op de spooktrein. Dichterbij gekomen zag ik tot mijn grote opluchting dat het één van de miniatuurtreinen van Nienoordspoor was. Waarschijnlijk werd er alvast geoefend voor de paasdagen. Terwijl ik het binnenterrein van de borg op liep klonk als afscheid de fluit van de stoomtrein. Wie weet tot ziens, samen met de kleinkinderen de komende weken. In de Borg wachtte alleskunner Jacob Veenema mij en even later de rest van de raadsleden en het college op om daarna onder het genot van een straf kopjen koffie te luisteren naar de spiksplinternieuwe directeur van Museum Nienoord Geert Pruiksma. Het was een kwestie van ‘kop’ d’r bij houden, om zijn enthousiasme, omgezet in een waterval van woorden en zinnen te volgen, maar wat hij vertelde klonk heel positief. Leek en Nienoord kunnen hun borst alvast nat maken. Voor de komende tijd staan er al 50 huwelijksbevestigingen gepland en voor beide paasdagen 4 keer honderd gasten voor een Paasbrunch. Toen Geert Pruiksma wilde bespreken voor zichzelf en zijn familie, was er helaas geen plaats meer voor hem in de ‘ herberg’. Na zijn betoog en een bezoek aan de naastgelegen dependance (zelf bijna meer het museum) van rijtuigen en alles wat daaraan verwant is togen we naar de expositie van beeldend kunstenaar Pieter Knorr. Ogend als ‘back to the sixties’, maar met ogen waarin de diepe inspiratie van zijn kunstwerken is te zien, toonde Knorr zijn ‘werk’. Dode, maar levensecht ogende geschilderde dieren maakten op mij een ook ietsjes beklemmende indruk. Alles geschilderd met ‘Oudt Hollandse Scheveningen olieverf’. Google leerde mij dat dit al sinds 1664 bestaat. Afgelopen vrijdag is de expositie met de bijna ongrijpbare titel ’Zichtbare Stilte’ officieel geopend. Naast de expositie is ook de documentaire ‘Zichtbare Stilte’ van Goert Giltay in het Filmhuis in première gegaan. De expositie is tot en met 28 augustus, van dinsdag tot en met zondag van 11.00 tot 17.00 uur. Genietend van de stilte wandelde ik met rotschoen terug naar het parkeerterrein. Intussen staat Europa door bommen op haar kop en zijn wereldwijd de meeste voetballiefhebbers geschokt door het overlijden van Johan Cruijff. Duizenden vluchtelingen trekken richting ‘ergens’. En zeker mogen de tien miljoen kinderen en volwassenen in Ethiopië niet worden vergeten, die door de ergste droogte in dertig jaar niet meer zeker zijn van hun leven. Wat stelt een krakende schoen dan eigenlijk nog voor? ‘Ik groet u’. ‘Moi’.
