De taart van de Krant is voor Mirella Kuipers
actueel
RODEN- Mirella Kuipers, hoofd wijkverpleging bij Icare verdient een hele grote taart, vinden Bert en Marjan Klip uit Roden. Want dankzij de doortastendheid en de snelle actie van Mirella heeft Bert zijn been nog. Zo. Da’s heftig, of niet dan? Het verhaal van Marjan Klip dat ze per mail naar de redactie van de Krant stuurde maakte wel even indruk. In de 23 jaar dat ze samen is met echtgenoot Bert is –ie nooit ziek geweest. Hooguit twee keer geveld door een griepje. Toen Bert Marjan belde met de mededeling of ze de huisartsenpost wilde bellen omdat zijn been knalrood werd, wist Marjan onmiddellijk dat het menens was. 24 januari was het. Vanaf zijn enkel tot aan zijn knie was Berts been rood. Vuurrood. ‘Wondroos’, zo constateerde de dienstdoende huisarts op de post in Leek. Dat zou wel goedkomen als hij even een antibioticumkuurtje voorschreef, zei hij Bert en Marjan Klip. Marjan vertrouwde het niet. Wilde toch naar het ziekenhuis. “Die huisarts reageerde heel raar. ‘Wil je benzine verknallen, moet je dat maar doen. Daar krijgt hij hetzelfde als hier’, beet hij ons toe. Eenmaal in het Martini Ziekenhuis schrok de arts zich een ongeluk. Bij aankomst in het ziekenhuis was zijn been inmiddels rood tot aan zijn lies. Bert werd direct opgenomen. Gelukkig kon zijn been gered worden met medicijnen en antibiotica door het infuus.” Tot zover part one. De ellende begon pas goed toen Bert eenmaal thuis was. “Aanvankelijk hadden we nog niets in de gaten. Het been zat ingezwachteld en het team van Icare thuiszorg kwam iedere dag om de wond te spoelen. Anders werd dat toen er een enorme blaar ontstond op zijn hiel. Een blaar die de grootte van een tennisbal aannam. En toen was er Mirella. Foute boel, concludeerde ze en legde onmiddellijk contact met het ziekenhuis. En dat was maar goed ook. Wondroos met een vleesetende bacterie luidde de diagnose. Het werd opereren of amputeren. De kijkoperatie liet een enorm gat in het been zien. Weefsel dat volledig was opgevreten door de bacterie. Uiteindelijk wisten ze Berts been toch te redden. Na 7 maanden was de wond eindelijk dicht. Dankzij de fantastische hulp van Mirella en haar team. Want ze doet het natuurlijk niet alleen. Het waren allemaal lieve, behulpzame mensen. Alle namen noemen is onmogelijk want straks vergeten we er iemand. Het liefst zouden we ze allemaal een taart bezorgen, maar dat kan natuurlijk niet. Maar het mag wel eens gezegd worden dat de zorg van Icare fantastisch is. Niet alleen voor mijn man, maar ook voor onze zoon Daniel was er volop aandacht. Namens Bert, Daniel en mezelf: jullie zijn toppers!”