Dominee Walter Meijles denkt dat er nog meer onrust gaat komen

‘Als we creativiteit de ruimte geven, kunnen we veel meer dan we denken’

RODEN - Sinds september 2016 is Walter Meijles predikant van de Protestants Gemeente Roden – Roderwolde. De kerk ‘Op de Helte’ vangt sinds oktober 17 vluchtelingen op, vrouwen en kinderen, die bij Ter Apel voor een overvolle poort stonden. Dat zou van korte duur zijn. Toen de chaos bij het aanmeldcentrum bleef aanhouden en er geen zicht was op een fatsoenlijke plek voor de vluchtelingen, besloot de kerk opvang te bieden zolang het nodig is. Inmiddels zijn er mooie stappen gezet: de kinderen gaan naar school, hebben leren fietsen en de vrouwen runnen de boel als hun eigen huishouding. Met de dominee in gesprek over de roerige tijd waarin we ons bevinden en over de creativiteit en veerkracht van mensen. Dat zal ons veel brengen, denkt Meijles.

Meijles is geboren en getogen in Andijk, een dorp in Noord-Holland. Hij groeide op in een naar zijn zeggen ‘goed gereformeerd gezin’. De kerk was vaste prik en zijn tienertijd was de ‘vroomste’ periode in zijn leven. Geheel in de lijn der verwachtingen deed Meijles een studie Theologie. Later verkaste hij naar Arnhem en werkte 12 jaar als jeugdwerkadviseur voor de landelijke kerk. Daarna werd hij predikant in een kerk in Deventer. Iets wezenlijk anders. ‘Ik heb jarenlang een dienstverlenende functie gehad: wat doe je en waar wil je naar toe? Als predikant heb je veel meer een richtinggevende rol. Ik moest uitleggen: wat geloven we nu helemaal? Dat dit nodig was, dat was een eyeopener. Ik ontdekte dat de basis van het Christelijk geloof bij veel mensen was weggezakt. Zowel bij de oudere als jongere generatie wat diffuus was.’ Tijdens zijn studie kwam Meijles in aanraking met de spirituele wereld. Dat bracht hem ‘dichter bij de waarheid.’ ‘Wat die waarheid is? Goeie vraag.’ Dan: ‘Dat wij als zielen hier al waren voordat we binnenkwamen en er nog steeds zijn als we sterven. We zijn hier gekomen met een doel.’

Toen er vier jaar Deventer opzaten –je bent verplicht vier jaar uit te dienen- wilde Meijles naar een fulltime baan als predikant. Vijf lijntjes lagen er uit, waaronder in Roden. ‘Mijn vrouw kwam daarmee. Ik had nog nooit van Roden gehoord. Toen ik solliciteerde was het raak. Roden was een enorme verrassing voor me. Hoe weet ik niet, maar we kwamen binnen via Lieveren. Ik zag bos, een landgoed en een Brink met oude gebouwen.’ Er was meteen een klik. Puntje was dat de pastoriewoning tegenover de kerk in Roderwolde een maatje te klein was voor Meijles, zijn vrouw en drie kinderen. Daarop kocht de kerk een woning in Roden waar de dominee nog steeds met veel plezier woont.

‘Verbinding met het dorp’

Ook de kerk van Meijles heeft, zoals de meeste kerken in Nederland, te maken met leegloop. Ook is het steeds lastiger om vrijwilligers te vinden, zegt hij. ‘Dat neemt niet weg dat onze gemeenschap veel vitaliteit heeft. Met de mensen die er zijn krijgen we nog steeds veel moois voor elkaar. Ik denk dat er weinig kerken zijn die zoveel activiteiten organiseren. Ik ben trots op de veelkleurigheid. Kerken hebben een flinke tik gehad van corona. Toch heeft ons ook een mooie bijvangst opgeleverd: online kijkers. Nu zitten er op zondag honderd man in de kerk en via de online kanalen volgen 120 kijkers de dienst. We zoeken steeds meer de verbinding met het dorp. Vaak denken mensen: die hebben het alleen maar over het geloof. Maar we hebben het vooral over het leven. Onze activiteiten zijn heel geschikt voor mensen van binnen én buiten de kerk. Tijdens de Weihnachtsmarkt zongen we klassieke kerstnummers uit Engeland in de Catharinakerk. Mensen zaten met open mond te luisteren. Het leuke is dat je dan niet alleen de kerk in het dorp bent, maar ook voor het dorp. Op zo’n moment ben je van betekenis voor het dorp, dat willen we graag vasthouden.’

Onrust

Walter Meijles verwacht dat het einde nog niet inzicht is als we het hebben over roerige tijden. ‘Ik denk dat er nog meer onrust gaat komen. Dat grote woelingen in de wereld ook hun weg vinden in Nederland. We moeten nadenken hoe we daarmee omgaan, hoeveel kunnen we opvangen? We hebben nu ‘ja’ gezegd tegen 17 mensen. Tegelijkertijd weet je dat er honderden mensen van sporthal naar sporthal worden versleept. Als er écht nood is, kunnen we de hele kerk volleggen, maar dat heeft ook flinke impact op je eigen leven. Ik denk dat er steeds meer grote dingen gaan gebeuren die ons doen en laten overhoop halen. Het is niet ondenkbaar dat stroomvoorziening niet meer goed lukt en er delen van het land platgelegd moeten worden. Dat zijn ingrijpende dingen. Dan word je op elkaar aangewezen omdat je elkaar nodig hebt. Als je hoort en ziet hoe het eraan toegaat, zowel in Ter Apel als in Oekraïne, houden we er rekening mee dat het nog weleens heel lang kan gaan duren.  Nee, ik denk niet dat we oneindig mensen kunnen opnemen en ja, ik denk dat we mensen op kunnen nemen als de nood aan de man is. Nu vluchten mensen nog voor oorlog, straks vluchten mensen omdat er al jaren niets meer groeit of dat het er onder water staat. Of landen gaan failliet. Dat is niet ondenkbaar voor landen als Libanon of Argentinië. Op allerlei gebied zijn er problemen.’

Creativiteit

Het lijkt een gitzwart scenario wat Meijles schetst. Toch maakt de dominee zich geen zorgen over alle onrust. ‘Ik geloof heel erg in de creativiteit en de veerkracht van mensen. Wat er met ons is gebeurd hadden we niet paraat. Dat ontstond gaandeweg. Als we die creativiteit de ruimte geven, kunnen we veel meer dan we denken. We moeten minder bij de overheid neerleggen, maar meer bij elkaar. Lokaal zeggen: hoe pakken we dit aan?’ Meijles maakt meteen een bruggetje naar kerst. ‘Toen Jozef en (de hoogzwangere) Maria na een lange reis in Bethlehem aankwamen moesten ze op zoek naar een herberg. Iedere herberg waar ze aanklopten zat vol. Uiteindelijk bood een herbergier ze een stal aan. Ze moesten er het beste van maken. Toen Jezus werd geboren, moesten ze ook nog eens vluchten naar Egypte. Niet allemaal ideaal zoals je hoopt zoals dingen gaan, maar toch komt het uiteindelijk goed. Dat zal nu niet anders zijn.’