‘Eigenlijk heb ik er nog geen punt achter gezet. Ik heb zelfs de sleutel nog!’

Boegbeeld Ford Smidts Tolbert na 50 jaar trouwe dienst met pensioen

TOLBERT – Als ventje van 16 zat –ie bij het gastenboek op het 100-jarig jubileumfeestje van Smidts Tolbert. Het werd het begin van een bloeiende carrière bij het autobedrijf dat zo ongeveer synoniem staat voor Ford. Sterker nog: Oebele Spriensma werd het boegbeeld van de zaak. Afgelopen week nam hij na bijna 50 jaar dienstverband afscheid van het garagebedrijf in Tolbert. Een feestje waar zelfs de directeuren van Ford Nederland én Bovag maar wat graag de agenda’s voor vrijmaakten. Menno Smidts, vijfde generatietelg van het familiebedrijf: “dat zegt genoeg hè? Oebele was het gezicht van de zaak. Geliefd door het team, op handen gedragen door zijn klanten.”

Oebele zit strak in pak, bovenste knoopjes van het lichtblauwe overhemd los, op ‘zijn’ kantoor. Alsof hij nog steeds de dienst uitmaakt bij de Forddealer. Nou ja, de dienst uitmaakt… Dat hoort hij liever niet, bescheiden als hij is. “We doen het hier met elkaar, als team”, horen we hem regelmatig zeggen. Toch is zijn gedachtegoed verankerd in het hele bedrijf. “Oebele is een man van ‘afspraak is afspraak.’ En die kom je na. Hoe dan ook”, dat is écht iets van hem. En zo is iedereen hier opgevoed, vertellen Menno en vader Smidts Anne-Jan, die ook bij het interview aanwezig is. Zij staan uitgebreid stil bij het afscheid van hun trouwe werknemer. Uit waardering voor de inzet die er áltijd was. Respect met hoofdletters voor Oebele. “Waar kom je het nog tegen? Dat iemand 50 jaar voor één werkgever werkt? Ook een typisch Oebele dingetje: nazorg. De klant na een paar weken even bellen hoe de auto bevalt. En na twee maanden nog eens. Of er nog vragen of problemen zijn. Want dan lost -ie dat even op. Om na 11 maanden nog een belletje te doen. “Of er misschien iets is dat niet helemaal naar behoren functioneert. Want dan kunnen dat nog onder de garantie kosteloos repareren”, vertelt de meester zelf. Dát is Oebele. “En ook dat hebben we uiteraard overgenomen”, lacht Menno. “Persoonlijk contact. Even de stem horen, in plaats van een onpersoonlijk mailtje. We zijn onderhand meer dan 10 keer uitgeroepen tot ‘Beste Forddealer van het jaar’, door klanten die meededen aan een klanttevredenheidsonderzoek van Ford. Daar heeft Oebele zeker een belangrijk aandeel in”, weet de Fordfamilie te vertellen.

Sowieso is het best bijzonder dat één werknemer drie familiegeneraties meemaakt tijdens zijn werkbare leven. Toen Oebele begon diende hij onder Pebe Smidts, de oom van Anne-Jan, daarna nam Anne-Jan het stokje over en in 2007 stapte Menno in de zaak. Op de vraag wie nou de tofste peer was, schiet –ie in de lach. Om vervolgens heel diplomatiek te roepen: “Allemaal waren ze even leuk.” En dan hebben we het nog niet eens over de sterk veranderde tijdgeest die Oebele meemaakte. Van tractor naar auto. Van kaartenbak naar pc. Op 2 januari 1967, Oebele’s eerste werkdag, handelde Smidts, toen nog gevestigd aan de Hoofdstraat, alleen in tractoren. Tractoren van Ford, dat wel. Een jaar later werden de tractoren verruild voor Taunussen, Fiësta’s en Escorts. Het bedrijf werd officieel Ford autodealer en Oebele ging aan de slag als chef magazijn. Later, zo rond 1980, toen Smidts ook een tweede filiaal in Roden opende, werd hij hoofd verkoop. Zijn klanten stopte hij op alfabetische volgorde in de kaartenbak. Om ze jaren later over te tikken in de computer. Waar veel mensen van zijn leeftijd nogal eens tegen veranderingen willen aanschoppen, deed Oebele dat niet. “Hij is altijd probleemloos omgegaan met vernieuwing”, vertelt Menno die drie jaar geleden twee Forddealers in Groningen en in Hoogezand overnam en daardoor niet meer iedere dag in Tolbert kon zijn. “Toen werd het allemaal echt wel even anders. Maar zorgen maakten we ons nooit. Oebele heeft het fantastisch opgepakt. Zijn bureau was weleens een chaos, maar hij vergat nooit iets.” Het afscheid van Oebele was groots. De garage aan de Oldebertweg was met een slordige 300 man tjokvol. Lovende woorden en veel superlatieven. En terecht.

Hoewel Oebele nu officieel van zijn welverdiende pensioen mag genieten, komen de geraniums niet in de vensterbank bij huize Spriensma. “De dagen zijn tekort en de weken vliegen”, roept de kersverse pensionado. “Néé, geen geraniums voor mij. Een volkstuintje heb ik wel, maar ook daar staan ze niet. Ik heb een heel vrij gevoel, zo van: niets moet, álles mag!”, zegt Oebele die het vooral nog een beetje onwerkelijk vindt allemaal. En logisch ook. Hij ís Ford. Hij ís Smidts. Menno Smidts maakte met hem de afspraak dat ze hem altijd mogen bellen om een beroep te doen op zijn diensten. “En dat Oebele ook altijd ‘nee’ mag zeggen”, vult Menno aan. In ieder geval staat –ie in november alweer voor een paar dagen op de personeelsplanning bij Smidts. “Ik ga alle auto’s die ik verkocht heb de afgelopen maanden zelf afleveren én ik wil mijn opvolger voorstellen aan mijn klanten. Eigenlijk heb ik er nog geen punt achter gezet. Ik heb zelfs de sleutel nog.”