‘En nu is het echt onze beurt’
Jeugd neemt heft in handen en organiseert (regelmatig?) feesten
RODEN – In Roden is vrijwel niets te doen voor de (wat oudere) jeugd. Die mening zijn zeker ook Danielle de Vries (18), Rens Komdeur (19) en Stan Idema (18) uit Roden toegedaan en dus nemen ze zelf het heft maar in handen. Onder de noemer ‘Our Turn’ organiseren zij op 28 maart een feest bij Onder de Linden in Roden. Het feest is bedoeld voor jeugd vanaf zestien jaar en heeft als titel ‘Time Travel’. Mocht het feest in de smaak vallen, dan zullen de jongeren frequenter feesten gaan organiseren. ‘Dat hangt dus van de belangstelling af. Net als ons zijn er veel jongeren die menen dat er hier veel te weinig te doen is. En dus verwachten we ze min of meer allemaal op 28 maart. Want er is nu dus eindelijk eens iets leuks te doen voor deze doelgroep.’
Sinds het afbranden van Klaas Pruim vielen de zeg maar zestien plussers in een soort van vacuüm. Het Mega Scholenfeest – ook een succes overigens- is meer voor de wat jongere jeugd en om nu al een avond in een café te gaan zitten, dat is het ook niet helemaal. En dus stappen veel jongeren vanaf een jaar of vijftien regelmatig in de bus om te stappen in Groningen. In Roden vinden ze ‘het’ in elk geval niet. Daarom ontstond het idee om in Roden een feest te organiseren. ‘We hebben twee dj’s vastgelegd – Nathan en Maurice- en beginnen met een happy hour. Bier en fris voor een eurootje dus. Waarom ODL? Omdat Piet de Boer heel enthousiast is. Hij denkt mee en omarmt ons idee volledig’, zeggen Danielle, Rens en Stan.
Het trio was zo ongeveer net begonnen met stappen – voor zover je daar aan begint- toen een brand een (voorlopig) einde maakte aan het tijdperk Klaas Pruim. Dat was balen. Stevig balen. Want een alternatief was er niet. En dus begon het grote geklaag. Terecht geklaag overigens. Behoudens een incidenteel themafeestje en de Rodermarkt nam de groep vanaf zo ongeveer vijftien jaar steeds meer de wijk naar Groningen. ‘Je moet wat. En in Groningen was het vervolgens maar afwachten of je ergens binnenkwam. Ook ouders hebben overigens liever dat je in eigen dorp stapt, al is dat tegenwoordig ook lang niet altijd veilig meer. Dat hebben we twee weken gelden wel gemerkt. We zijn vervolgens met een groep jongeren gaan brainstormen. We hebben jongerenwerker Theo van der Veen er bij gehaald en zo zijn we tot ‘Our Turn’ gekomen. Mensen die komen betalen vijf euro entree. Theo probeert wat opstartgeld van de gemeente te krijgen en wij als organisatie doen alles volledig vrijwillig. We moeten uit de kosten komen door de entree en hopelijk houden we wat over voor een volgend feest. Want het is zeker onze bedoeling om dit vaker te organiseren. Maar dat ligt vooral aan de belangstelling. Is het druk en gezellig, dan gaan we door. Is er geen animo, wat we ons amper voor kunnen stellen trouwens, dan besteden wij onze vrije tijd liever anders.’
‘Time Travel’ begint om 22.00 uur. Een eindtijd is niet vastgelegd. ‘Beetje bewust’, zeggen Danielle, Stan en Rens. ‘We zien wel hoe lang het gezellig is. Bij eindtijden heb je bovendien het verschijnsel dat iedereen ineens tegelijk weggaat en juist dan ontstaan vaak problemen. We hebben de politie bij ons verhaal betrokken. We willen de boel gewoon goed voor elkaar hebben. We gaan voor een heel gezellig feest. Een muzikale tijdreis, met uiteraard de populaire muziek van nu.’
Aan de organisatie zal het dus zeker niet liggen. Zij zijn er klaar voor en hebben alles tot in de puntjes voorbereid. Ondanks dat zal menig ouder tegenwoordig woelend in het zweet wakker liggen als zoon of dochter op stap gaat. Er is namelijk tegenwoordig bij het minste of geringste ruzie en deze week werd ook bekend dat jeugd tegenwoordig steeds meer en eerder drugs gebruikt. Pillen vooral. ‘Wat hier onlangs in Roden gebeurd is, is natuurlijk vreselijk. Na de Valentijnsparty kreeg een jongen zo’n klap tegen z’n hoofd dat ie nog steeds slapende gehouden wordt. Ongelooflijk natuurlijk. En waarom?’
Danielle en zeker Stan en Rens gaan heel regelmatig op stap. Dat kan, omdat ze nog thuis wonen en dus relatief weinig kosten hebben. Met drugs zijn ze nog niet in aanraking geweest. ‘ Wij merken het hier in Roden haast nooit’, zeggen ze, en dat is toch best vreemd. Roden staat immers te boek als drugsdorp. Een dorp waar pilletjes als smarties gegeten worden en op elke hoek van de straat drugs leverbaar is. ‘Ik denk dat het toch een kwestie is van met wie je omgaat. Nee, ons is nooit echt iets aangeboden. Misschien zijn we al weer wat te oud. Ik denk ook dat het met je uitstraling te maken heeft. Wat wij wel weten is dat er hier wel een groep jongeren is die stevig gebruikt. Dan heb je het niet zozeer over pillen maar over cocaïne. Wij snappen het in elk geval niet. Op de televisie zie je zo vaak dat het mis kan gaan, wat er kan gebeuren. Dan liever een keer brak van een biertje teveel.’
De jongeren horen niet zelden de verhalen over vroeger. De verhalen over de drie discoteken in het dorp. ‘Die mensen hebben hier dus zelf een toffe jeugd gehad. We hopen dat ze ons dit gunnen, ook vanuit de gemeente. Op deze manier houdt de jeugd ook binding met Roden. Want als er voor onze doelgroep niets gebeurt, dan verdwijnt die binding echt als sneeuw voor de zon.’