‘Er speelt iets, ik krijg er alleen de vinger niet achter’
ZEVENHUIZEN/RODEN – Bert Erenga en Rubina Ali kochten ongeveer een jaar geleden ’t Wiekhuus in Zevenhuizen. Het leek ze de ideale plek om wonen en werken te combineren. Van die combinatie komt helemaal niets terecht. Bert en Rubina wonen in Roden, en onlangs heeft de gemeente ze gesommeerd het Wiekhuus terug te leveren. Leek wil dat de koopovereenkomst wordt vernietigd wegens dwaling. Bert en Rubina mogen daar veertien dagen over nadenken. Zeggen ze nee, dat zal Leek waarschijnlijk een kort geding tegen de eigenaars aanspannen.
Het is ondertussen een aardige soap geworden. De koper dacht een pand zonder asbest te kopen. Dat staat zelfs zwart op wit. Tijdens onderzoek bleek een groot deel van het pand echter vol asbest te zitten. En toen begon het gedonder. Bert en Rubina vinden dat de gemeente voor de saneringskosten op moet draaien, de gemeente denkt daar anders over. Ook is gebleken dat er olie in de grond zit. En ook daarvan vindt Bert dat de gemeente voor de reinigingskosten moet staan. Het pand is niet bewoonbaar en in deze staat onverkoopbaar. Erenga is al drie ton kwijt ondertussen. Leek wil wel compenseren, maar in de ogen van de eigenaar niet genoeg. Bij lange na niet genoeg zelfs. Kortom: Bert kocht een kat in de zak. Een pand vol asbest, op verontreinigde grond. Een soap die z’n weerga niet kent. Politiek Leek trekt ondertussen ook de handen van de zaak af, tot grote ergernis van Erenga, die off the record juist bijval van verschillende fracties kreeg. De stand van zaken.
‘Ik heb hier een brief liggen van de gemeente. Daarin word ik gesommeerd het Wiekhuus terug te leveren. De gemeente wil dat de koopovereenkomst wordt vernietigd wegens dwaling. Ik heb twee weken de tijd om ja te zeggen. Anders wacht ongetwijfeld een kort geding’, zegt Erenga, die eerder al een kort geding tegen Leek aanspande en dat won. Erenga piekert er niet over om in te stemmen met de vernietiging van de koopovereenkomst. ‘Het is nu dus maar afwachten wat ze gaan doen. Dat zal op korte termijn wel duidelijk worden.’ Wethouder Morssink liet deze week weten dat een ‘lange juridische strijd’ wacht. Erenga is allesbehalve blij. Dat spreekt voor zich. ‘ Ik heb deze actie ervaren als een dolksteek in de rug. Buiten onze schuld om zijn we in deze situatie terecht gekomen. Vanaf de derde week van maart – nadat asbest ontdekt was- tot nu hebben wij de gemeente telkens weer de hand toegestoken om te overleggen en om tot een oplossing te komen. We hebben meer dan twaalf keer bij elkaar gezeten.’
Andere partij in de ingewikkelde zaak is bureau MUG. Zij deden, volgens Erenga onvoldoende, onderzoek naar de aanwezigheid van asbest in ’t Wiekhuus. ‘In plaats van tegen MUG te procederen, kiest het college er voor om dat tegen ons te doen. Pas daarna wordt eventueel besloten om MUG in rechte aan te spreken. Ik herinner me de woorden van wethouder Morssink nog goed toen ik hem in juli vroeg naar de stand van zaken in verband met een aansprakelijkheidsclaim naar bureau MUG. ‘Die pakken we stevig aan’, zei hij toen. Het is dan ook ontluisterend om te constateren dat de gemeente Leek en Bureau MUG samen dezelfde huisadvocaat hebben. Dat kan natuurlijk toeval zijn, maar het is – denk ik- niet vreemd om te denken dat zowel de gemeente als MUG hier handig gebruik van hebben kunnen maken. Het ligt immers voor de hand dat je het elkaar dan niet al te lastig maakt’, zegt Erenga op basis van gevoel. De houding van de gemeente of het financiële aspect. Wat steekt Erenga ondertussen eigenlijk het meest? ‘Lastig te zeggen. Het financiële gedeelte en de houding van Leek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. We zijn nu al drie ton kwijt: de koopsom voor een vervuild pand, de tot nu toe gemaakte kosten en de gevolgkosten. Ook de houding van Leek steekt ons. Deze zaak had binnen een week of twee weken opgelost kunnen worden. Maar pas nadat wij in het kort geding in juni door de rechter in het gelijk werden gesteld, werd men daar wakker. Nu is het helemaal uit de hand gelopen en het kan nog erger worden. Morssink liet zich van de week namelijk ontvallen dat dit ‘wel jaren’ kon duren. Een allesbehalve prettig vooruitzicht. Ik denk en heb er ook nog steeds vertrouwen in dat dit in met minnelijke schikking opgelost kan worden.’
Erenga deed zijn verhaal. Ook aan de raadsleden. ‘ Ik heb de raadsleden drie keer een brief geschreven met onze kant van het verhaal. Iedereen heeft er dus kennis van kunnen nemen. Een paar fracties hebben me uitgenodigd voor meer informatie en ik heb bij de laatste raadsvergadering met verschillende andere partijen gesproken. Ze erkennen dat er veel mis is en dat het opgelost moet worden. En toch blijft men terughoudend om het aan te pakken. Er speelt iets en ik krijg er alleen de vinger niet achter wat het is. Gelukkig heeft D66, bij monde van mevrouw Stehouwer, het wel opgepakt en deze heeft elf vragen aan het college gesteld over de problematiek rond het Wiekhuus. Inmiddels heeft het college die vragen beantwoord: elf vragen, elf antwoorden en alle elf bewust onjuist en onvolledig. Burgemeester en wethouders doen ‘handig’’ en zeggen niet te kunnen reageren om dat de zaak ‘onder de rechter is’. Maar ook dat betwist ik.’
KADER
Wat is er nou eigenlijk precies aan de hand
‘Twee dagen nadat saneerwerkzaamheden in ’t Wiekhuus werden gestart, werd asbest in verwarmingskanalen ontdekt, een risicovolle soort. MUG deed onderzoek, maar voerde dit foutief en onvolledig uit. De werkzaamheden kwamen stil te liggen en wij hebben de gemeente gevraagd de sanering over te nemen. Ik had immers op papier de garantie dat de luchtverwarmingskanalen asbest vrij waren. Ik wilde overleg, de gemeente eerst niet. Dus kwam er een kort geding. Leek heeft ons voor de koop van het pand tenminste drie keer verkeerd ingelicht. Niet alleen de luchtverwamingskanalen bleken niet asbestvrij, ook was de grond vervuild met olie en ook die zou schoon en onbevuild zijn. In mei werd ons ook nog even verteld dat onze woonvergunning was herroepen en de aanvraag was ingetrokken, terwijl we zwart op wit hebben dat we er mogen wonen. Dat heeft Leek later ook weer rechtgetrokken. Aanvankelijk had ik vertrouwen dat de gerezen problemen wel opgelost zouden worden. Daar kwam echter niets van terecht. De gemeente wilde de schade niet vergoeden, of slechts een gedeelte, en ook MUG achtte zich niet aansprakelijk. De kosten liepen vervolgens op. De rechter vond naar aanleiding van het kort geding dat de gemeente aansprakelijk is voor de aanwezigheid van asbest in de luchtbehandelingskanalen en zij die kanalen dus ook moeten saneren. De rechter deed echter geen duidelijke uitspraak over de kosten en sprak in dat kader over een vervolgprocedure. Er ontstond zo een impasse. Wij zijn daarna zelf naar wethouder Morssink gegaan of dit ook zonder juridisch gedoe opgelost kon worden. Aanvankelijk leken die gesprekken positief te verlopen, maar we kwamen er dus niet uit. Het college lichtte daarna de raad vertrouwelijk in. Dit betekende dat de raad over deze zaak niets naar buiten kon brengen en het college zo dus lastig vragen kon pareren. Om achterkamertjespolitiek te voorkomen, hebben wij de raad ingelicht in de hoop dat er vragen gesteld zouden worden. We willen nog steeds graag wonen en werken in Zevenhuizen. We komen er echter niet uit met de gemeente, en dan doelen we uiteraard op de kosten. De gemeente moet – volgens ons- openheid van zaken geven. Bijvoorbeeld waarom ze drie keer niet eerlijk waren voor de koop van het pand. Er is aangetoond dat het pand besmet is met asbest. Dat betekent dat je alleen met beschermingsmiddelen naar binnen mag. Tot vorig jaar december was het Wiekhuus nog in gebruik, de gebruikers kunnen dus aan asbest blootgesteld zijn.’
