‘Er zijn mensen die meteen weer weglopen als Geert niet in de zaak is’
actueel
Strijd om titel ‘Het Beste Bedrijf van Noordenveld’ in alle hevigheid losgebarsten
REGIO – De meeste ondernemers zeggen, als de strijd nog niet is begonnen, dat meedoen gewoon leuk is. Dat het wat reuring brengt. Dat het leuk is om op de ingevulde briefjes te lezen hoe de klanten over je denken. Maar: is de strijd eenmaal begonnen, dan proef je de wil om te winnen. Dan is er ineens dat verbetene. Dan telt de Olympische gedachte ineens veel minder. Het moge duidelijk zijn: iedereen zou wel ‘Het Beste Bedrijf van Noordenveld’ willen worden. Staat leuk en brengt je bovendien veel. Vrijdagmiddag maakte de Krant een rondje door Roden, volgende week wordt een bezoek gebracht aan Peize, Norg en Nieuw Roden.
Roden is behalve dorp van Ot en Sien ook vooral het dorp van kappers. Er komen er, zo lijkt het, steeds meer en dan tellen we de verschillende salons aan huis en de veelal vrouwen die bij je thuis komen knippen nog niet eens mee. Een van die salons is Rolinda’s Hair & Beauty. U weet wel, naast Prokan, een beetje Albertsbaan ook, mooi in de looproute van Heerestraat naar Albertsbaan. Nog even en Rolinda, zelf woont ze in Haulerwijk, viert een feestje want op 1 april – geen grap- bestiert ze al weer twee jaar haar eigen zaak in Roden. Een sprong in het diepe was het. Zeker omdat in de periode voor Rolinda haar intrek nam in deze salon, een zogenaamde tientjeskapper er werkzaam was. Tientjeskapper? Jazeker. Ben je voor een tientje klaar maar moet je na afloop niet zeuren over het resultaat. ‘Klopt’, zegt Rolinda. ‘In het begin had ik daar wel wat last van. Of anders: had ik daar wel mee te maken. Langzaam maar zeker heb ik echter een eigen imago opgebouwd en nu, bijna twee jaar verder, durf ik t stellen dat we ons plekje hier heel aardig gevonden hebben. Ik wist dat er veel kapsalons in Roden zaten maar ik wist ook dat ik me kon onderscheiden. En dat moet gewoon, wil je overleven. Hoe we dat doen? In elk geval door cursussen te blijven volgen, zodat we altijd up-to-date zijn. Mensen kijken vaak op Pinterest tegenwoordig en laten een trendy kapsel zien. Aan die verzoeken kunnen we hier gehoor geven. Verder bieden we de nieuwste wave extensions en tegenwoordig ook spray-tan. Snelbruiner, inderdaad. Voor speciale gelegenheden. Modern dus, op de hoogte van de trends en bovendien is het hier gewoon heel gezellig’, zegt Rolinda. Vorig jaar nam ze voor het eerst deel. ‘Heb ik van genoten’, laat ze weten. ‘Vooral van het onderlinge sfeertje. Je wilt toch winnen, graag zoveel mogelijk stemmen in de wacht slepen. En inderdaad: het is leuk om te lezen wat mensen over je bedrijf invullen. Kun je eventueel je voordeel mee doen.’ Zo! Die weet wat ze wil. Die staat voor haar bedrijf, net als de andere vier medewerksters. Excuses trouwens aan de man in de stoel. Hij moest even wat langer zitten toen de Krant zomaar even langs kwam. Mooi bedrijf, mooie, sprekende vrouw, die Rolinda. Komt wel goed daar.
Mocht Rolinda willen weten hoe het is om te winnen, dan zou ze rechts de deur uit kunnen lopen naar de ingang van de Molenhof om eens bij Cruwijn binnen te stappen. Jeanet Noppert staat vrijdagmiddag in de zaak, vriend Bertjan is achter. Die broedt waarschijnlijk op weer een nieuw plan, zoals het bedrijf elke keer weer met iets nieuws komt. ‘We wonnen in 2015. Ik weet dat nog precies’, zegt ze. Achter de toonbank prijkt het bewijs van winst. ‘We hebben er destijds ook heel veel aan gedaan en ik kan zeggen dat het ons ook heel veel opgeleverd heeft. Er kwamen heel veel meer mensen in de zaak, mensen die we tot dan toe nog nooit gezien hadden. Het moment was ook geweldig. We waren net drie jaar bezig en dit was een bevestiging dat we op het goede spoor zaten. Ik vind het een leuke competitie en zou zeggen: doe mee. Wij zijn er zeker niet minder van geworden.’ Cruwijn dus, twee jaar geleden winnaar. Jeanet en Bertjan trokken alle registers open toen ze wisten dat de jury langs zou komen. De rode loper lag letterlijk uit, er waren hapjes en drankjes. Er was een bedrijfspresentatie en de toekomstplannen werden ontvouwd. Mooie bijeenkomst was dat. Met alcoholvrije wijn voor de jury. Die moesten het koppie er immers bijhouden.
Over winnaars gesproken, vorig jaar ging de titel naar Joy, nadat het een jaar eerder al finalist was. Na de grondige verbouwing was de winst ook best logisch. Jeroen Bezu, doorgaans de eerste die je tegen het lijf loopt, is er niet. Hij begint morgen – afgelopen zaterdag, red- weer. Reden: Jeroen is vader geworden van een zoon: Jay Scott. Geen Jannes dus. ‘Jay had ie volgens mij al heel lang in zijn hoofd’, zegt kersvers tante Pascal Bezu, die de honneurs waarneemt. ‘Ik weet nog wel dat we vorig jaar eerst wat twijfelden of we mee zouden doen. Gelukkig hebben we het gedaan, want we werden dus uitgeroepen tot winnaar. Persoonlijk vond ik het vooral een mooie bekroning voor al het werk dat mijn vader verricht heeft. Het was een beetje de kroon op zijn werk’, zegt Pascal. Overigens werkt Jannes, ook na het winnen van deze trofee dus, gewoon verder. Ook op vrijdagmiddag, bij zijn geliefde Bucky. Daar waar de mannen slechts binnen hoeven te komen. Jannes kijkt ze aan, kent de maten en voorkeuren, pakt wat broeken en heel snel is de man tevreden de winkel weer uit. Ons kent ons, weten wat de klant wil in dat kleine, gezellige winkeltje. Heel bijzonder blijft dat.
Deelnemers zijn herkenbaar aan een raamposter. Je ziet ze overal in het centrum van Roden, al zouden bepaalde winkels ze wellicht iets beter in beeld kunnen brengen. Soms hangt ie verstopt tussen tal van andere posters, soms pontificaal op de deur. Bekendmaken dat je meedoet is stap één. De eerste stap op weg naar de winst. Besef dat!
Op de Gedempte Haven in Roden lopen we José de Vries tegen het lijf. Ze heeft het druk. Had al op het schoolplein moeten zijn. ‘Maar Geert is wel ergens’, zegt ze. ‘Ben over twintig minuten terug. Doei’ Geert is er inderdaad. Hij wijst en dwingt de gasten van de Krant even te gaan zitten op stoelen van Resysta. Kosten een beetje, maar heb je ook wat. De tafel ziet er uit als hout, net als de stoelen. Het is echter iets anders, het is gemaakt van rijst, van zout en mineralen. ‘Duurzaamheid is belangrijk’, zegt Geert, die nog heel regelmatig de handjes uit de mouwen steekt in de zaak die zijn ouders zeventig jaar geleden begonnen. Zelf zit hij ondertussen vijftig jaar in het vak, dochter José en haar Marco zijn tegenwoordig in charge. Marco komt er net aan. Terug uit Zaandam. Tot twee jaar geleden verkocht hij vooral spijkerbroeken, nu dus tuinmeubelen. Heel exclusieve, zoals deze dus, en ook de commerciële, de meer gangbare. ‘Verkopen is verkopen. Het moet in je zitten. Ik heb twee jaar geleden deze stap gemaakt en eigenlijk zag ik het meest op tegen het feit dat ik samen met José zou gaan werken. Je zit dan, denk je, wel 24 uur bij elkaar op de lip. In de praktijk is dat meegevallen. We hebben een groot pand, we doen toch verschillende dingen en ik ben ook nog wel eens op pad. En dus kan ik gerust zeggen dat ik een geweldige beslissing heb genomen door de spijkerbroeken te verruilen voor tuinmeubelen.’ De Vries XL dus. Voor de drie Noordelijke provincies ondertussen. ‘Soms denk je wel eens dat uit eigen dorp niemand meer komt als je ziet waar we onze goederen leveren. Ik zal het je sterker vertellen: we leveren zelfs tot aan Bonaire en Curaçao. Kun je nagaan. Maar zonder dollen: het zegt wel iets. Het zegt iets over de naam die opgebouwd is en ons assortiment. Daar zijn we heel erg trots op’, zegt Marco. Geert zit er ondertussen bij. Hij laat weten het niet moeilijk gevonden te hebben de zaak over te dragen. ‘Nee man. Ik heb het goed overgedragen. José liep al jaren mee. Ze wist alles. Van de boekhouding tot productkennis. Ze weet wat er speelt, kende de mensen. Ik had daar alle vertrouwen in en dat blijkt ook wel. Ze doen het super met z’n tweeën.’ Marco heeft nieuws, mooi nieuws. ‘In ons seizoen, zeg maar vanaf april, breiden we uit. We bezetten dan een deel van Snow en Co, de doorgang naar onze buren is al gemaakt. Daar creëren we ruimte voor de meer exclusieve producten. Past daar mooi op die mooie vloer.’ Marco vertelt nog even over Geert. ‘ Er zijn nog steeds mensen die speciaal voor Geert komen. Ze vragen meteen ‘of Geert de Vries er zelf ook is’. Zeg ik nee, dan draaien ze zich om en lopen ze zo de winkel uit, haha.’ Ondertussen komt pok José weer binnen. Met de kinderen, die al op het schoolplein stonden te wachten. Wellicht volgen zij ooit José en Marco wel weer op…. Kortom: het leeft weer. De kop is er af. Rolinda had de eerste ingevulde bonnetjes al klaar liggen. Bert de Groot was de eerste die een ingevuld bonnetje inleverde. Misschien brengt het, zal Bert gedacht hebben, wel geluk. Volgende week meer. Over ondernemers die dromen van de winst. Die hun noeste werk graag eens bekroond zien. Want dat is uiteindelijk wat iedereen toch graag wil: waardering. De bevestiging dat je op de goede weg bent.
[gallery ids=”eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYuanBnIiwidGl0bGUiOiJkZWtyYW50IGJlc3RlIGJlZHJpamYiLCJjYXB0aW9uIjoiIiwiYWx0IjoiIiwiZGVzY3JpcHRpb24iOiIifQ==,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYtMi5qcGciLCJ0aXRsZSI6ImRla3JhbnQgYmVzdGUgYmVkcmlqZi0yIiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYtMy5qcGciLCJ0aXRsZSI6ImRla3JhbnQgYmVzdGUgYmVkcmlqZi0zIiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYtNC5qcGciLCJ0aXRsZSI6ImRla3JhbnQgYmVzdGUgYmVkcmlqZi00IiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=”]
REGIO – De meeste ondernemers zeggen, als de strijd nog niet is begonnen, dat meedoen gewoon leuk is. Dat het wat reuring brengt. Dat het leuk is om op de ingevulde briefjes te lezen hoe de klanten over je denken. Maar: is de strijd eenmaal begonnen, dan proef je de wil om te winnen. Dan is er ineens dat verbetene. Dan telt de Olympische gedachte ineens veel minder. Het moge duidelijk zijn: iedereen zou wel ‘Het Beste Bedrijf van Noordenveld’ willen worden. Staat leuk en brengt je bovendien veel. Vrijdagmiddag maakte de Krant een rondje door Roden, volgende week wordt een bezoek gebracht aan Peize, Norg en Nieuw Roden.
Roden is behalve dorp van Ot en Sien ook vooral het dorp van kappers. Er komen er, zo lijkt het, steeds meer en dan tellen we de verschillende salons aan huis en de veelal vrouwen die bij je thuis komen knippen nog niet eens mee. Een van die salons is Rolinda’s Hair & Beauty. U weet wel, naast Prokan, een beetje Albertsbaan ook, mooi in de looproute van Heerestraat naar Albertsbaan. Nog even en Rolinda, zelf woont ze in Haulerwijk, viert een feestje want op 1 april – geen grap- bestiert ze al weer twee jaar haar eigen zaak in Roden. Een sprong in het diepe was het. Zeker omdat in de periode voor Rolinda haar intrek nam in deze salon, een zogenaamde tientjeskapper er werkzaam was. Tientjeskapper? Jazeker. Ben je voor een tientje klaar maar moet je na afloop niet zeuren over het resultaat. ‘Klopt’, zegt Rolinda. ‘In het begin had ik daar wel wat last van. Of anders: had ik daar wel mee te maken. Langzaam maar zeker heb ik echter een eigen imago opgebouwd en nu, bijna twee jaar verder, durf ik t stellen dat we ons plekje hier heel aardig gevonden hebben. Ik wist dat er veel kapsalons in Roden zaten maar ik wist ook dat ik me kon onderscheiden. En dat moet gewoon, wil je overleven. Hoe we dat doen? In elk geval door cursussen te blijven volgen, zodat we altijd up-to-date zijn. Mensen kijken vaak op Pinterest tegenwoordig en laten een trendy kapsel zien. Aan die verzoeken kunnen we hier gehoor geven. Verder bieden we de nieuwste wave extensions en tegenwoordig ook spray-tan. Snelbruiner, inderdaad. Voor speciale gelegenheden. Modern dus, op de hoogte van de trends en bovendien is het hier gewoon heel gezellig’, zegt Rolinda. Vorig jaar nam ze voor het eerst deel. ‘Heb ik van genoten’, laat ze weten. ‘Vooral van het onderlinge sfeertje. Je wilt toch winnen, graag zoveel mogelijk stemmen in de wacht slepen. En inderdaad: het is leuk om te lezen wat mensen over je bedrijf invullen. Kun je eventueel je voordeel mee doen.’ Zo! Die weet wat ze wil. Die staat voor haar bedrijf, net als de andere vier medewerksters. Excuses trouwens aan de man in de stoel. Hij moest even wat langer zitten toen de Krant zomaar even langs kwam. Mooi bedrijf, mooie, sprekende vrouw, die Rolinda. Komt wel goed daar.
Mocht Rolinda willen weten hoe het is om te winnen, dan zou ze rechts de deur uit kunnen lopen naar de ingang van de Molenhof om eens bij Cruwijn binnen te stappen. Jeanet Noppert staat vrijdagmiddag in de zaak, vriend Bertjan is achter. Die broedt waarschijnlijk op weer een nieuw plan, zoals het bedrijf elke keer weer met iets nieuws komt. ‘We wonnen in 2015. Ik weet dat nog precies’, zegt ze. Achter de toonbank prijkt het bewijs van winst. ‘We hebben er destijds ook heel veel aan gedaan en ik kan zeggen dat het ons ook heel veel opgeleverd heeft. Er kwamen heel veel meer mensen in de zaak, mensen die we tot dan toe nog nooit gezien hadden. Het moment was ook geweldig. We waren net drie jaar bezig en dit was een bevestiging dat we op het goede spoor zaten. Ik vind het een leuke competitie en zou zeggen: doe mee. Wij zijn er zeker niet minder van geworden.’ Cruwijn dus, twee jaar geleden winnaar. Jeanet en Bertjan trokken alle registers open toen ze wisten dat de jury langs zou komen. De rode loper lag letterlijk uit, er waren hapjes en drankjes. Er was een bedrijfspresentatie en de toekomstplannen werden ontvouwd. Mooie bijeenkomst was dat. Met alcoholvrije wijn voor de jury. Die moesten het koppie er immers bijhouden.
Over winnaars gesproken, vorig jaar ging de titel naar Joy, nadat het een jaar eerder al finalist was. Na de grondige verbouwing was de winst ook best logisch. Jeroen Bezu, doorgaans de eerste die je tegen het lijf loopt, is er niet. Hij begint morgen – afgelopen zaterdag, red- weer. Reden: Jeroen is vader geworden van een zoon: Jay Scott. Geen Jannes dus. ‘Jay had ie volgens mij al heel lang in zijn hoofd’, zegt kersvers tante Pascal Bezu, die de honneurs waarneemt. ‘Ik weet nog wel dat we vorig jaar eerst wat twijfelden of we mee zouden doen. Gelukkig hebben we het gedaan, want we werden dus uitgeroepen tot winnaar. Persoonlijk vond ik het vooral een mooie bekroning voor al het werk dat mijn vader verricht heeft. Het was een beetje de kroon op zijn werk’, zegt Pascal. Overigens werkt Jannes, ook na het winnen van deze trofee dus, gewoon verder. Ook op vrijdagmiddag, bij zijn geliefde Bucky. Daar waar de mannen slechts binnen hoeven te komen. Jannes kijkt ze aan, kent de maten en voorkeuren, pakt wat broeken en heel snel is de man tevreden de winkel weer uit. Ons kent ons, weten wat de klant wil in dat kleine, gezellige winkeltje. Heel bijzonder blijft dat.
Deelnemers zijn herkenbaar aan een raamposter. Je ziet ze overal in het centrum van Roden, al zouden bepaalde winkels ze wellicht iets beter in beeld kunnen brengen. Soms hangt ie verstopt tussen tal van andere posters, soms pontificaal op de deur. Bekendmaken dat je meedoet is stap één. De eerste stap op weg naar de winst. Besef dat!
Op de Gedempte Haven in Roden lopen we José de Vries tegen het lijf. Ze heeft het druk. Had al op het schoolplein moeten zijn. ‘Maar Geert is wel ergens’, zegt ze. ‘Ben over twintig minuten terug. Doei’ Geert is er inderdaad. Hij wijst en dwingt de gasten van de Krant even te gaan zitten op stoelen van Resysta. Kosten een beetje, maar heb je ook wat. De tafel ziet er uit als hout, net als de stoelen. Het is echter iets anders, het is gemaakt van rijst, van zout en mineralen. ‘Duurzaamheid is belangrijk’, zegt Geert, die nog heel regelmatig de handjes uit de mouwen steekt in de zaak die zijn ouders zeventig jaar geleden begonnen. Zelf zit hij ondertussen vijftig jaar in het vak, dochter José en haar Marco zijn tegenwoordig in charge. Marco komt er net aan. Terug uit Zaandam. Tot twee jaar geleden verkocht hij vooral spijkerbroeken, nu dus tuinmeubelen. Heel exclusieve, zoals deze dus, en ook de commerciële, de meer gangbare. ‘Verkopen is verkopen. Het moet in je zitten. Ik heb twee jaar geleden deze stap gemaakt en eigenlijk zag ik het meest op tegen het feit dat ik samen met José zou gaan werken. Je zit dan, denk je, wel 24 uur bij elkaar op de lip. In de praktijk is dat meegevallen. We hebben een groot pand, we doen toch verschillende dingen en ik ben ook nog wel eens op pad. En dus kan ik gerust zeggen dat ik een geweldige beslissing heb genomen door de spijkerbroeken te verruilen voor tuinmeubelen.’ De Vries XL dus. Voor de drie Noordelijke provincies ondertussen. ‘Soms denk je wel eens dat uit eigen dorp niemand meer komt als je ziet waar we onze goederen leveren. Ik zal het je sterker vertellen: we leveren zelfs tot aan Bonaire en Curaçao. Kun je nagaan. Maar zonder dollen: het zegt wel iets. Het zegt iets over de naam die opgebouwd is en ons assortiment. Daar zijn we heel erg trots op’, zegt Marco. Geert zit er ondertussen bij. Hij laat weten het niet moeilijk gevonden te hebben de zaak over te dragen. ‘Nee man. Ik heb het goed overgedragen. José liep al jaren mee. Ze wist alles. Van de boekhouding tot productkennis. Ze weet wat er speelt, kende de mensen. Ik had daar alle vertrouwen in en dat blijkt ook wel. Ze doen het super met z’n tweeën.’ Marco heeft nieuws, mooi nieuws. ‘In ons seizoen, zeg maar vanaf april, breiden we uit. We bezetten dan een deel van Snow en Co, de doorgang naar onze buren is al gemaakt. Daar creëren we ruimte voor de meer exclusieve producten. Past daar mooi op die mooie vloer.’ Marco vertelt nog even over Geert. ‘ Er zijn nog steeds mensen die speciaal voor Geert komen. Ze vragen meteen ‘of Geert de Vries er zelf ook is’. Zeg ik nee, dan draaien ze zich om en lopen ze zo de winkel uit, haha.’ Ondertussen komt pok José weer binnen. Met de kinderen, die al op het schoolplein stonden te wachten. Wellicht volgen zij ooit José en Marco wel weer op…. Kortom: het leeft weer. De kop is er af. Rolinda had de eerste ingevulde bonnetjes al klaar liggen. Bert de Groot was de eerste die een ingevuld bonnetje inleverde. Misschien brengt het, zal Bert gedacht hebben, wel geluk. Volgende week meer. Over ondernemers die dromen van de winst. Die hun noeste werk graag eens bekroond zien. Want dat is uiteindelijk wat iedereen toch graag wil: waardering. De bevestiging dat je op de goede weg bent.
[gallery ids=”eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYuanBnIiwidGl0bGUiOiJkZWtyYW50IGJlc3RlIGJlZHJpamYiLCJjYXB0aW9uIjoiIiwiYWx0IjoiIiwiZGVzY3JpcHRpb24iOiIifQ==,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYtMi5qcGciLCJ0aXRsZSI6ImRla3JhbnQgYmVzdGUgYmVkcmlqZi0yIiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYtMy5qcGciLCJ0aXRsZSI6ImRla3JhbnQgYmVzdGUgYmVkcmlqZi0zIiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=,eyJ1cmwiOiJodHRwczpcL1wvd3d3LmRla3JhbnRuaWV1d3MubmxcL3dwLWNvbnRlbnRcL3VwbG9hZHNcLzIwMTdcLzAyXC9kZWtyYW50LWJlc3RlLWJlZHJpamYtNC5qcGciLCJ0aXRsZSI6ImRla3JhbnQgYmVzdGUgYmVkcmlqZi00IiwiY2FwdGlvbiI6IiIsImFsdCI6IiIsImRlc2NyaXB0aW9uIjoiIn0=”]
