Op nette schoenen door een sompig weiland: het kan in Noordenveld

Raad van Noordenveld

Wat een week, wat een week. Waar men het in Amsterdam te stellen had met stakende klimaatdrammers, was het een stuk rustiger in het Noordenveldse. Zo banjerde ik samen met een collega en twee wethouders plots door een verzopen weiland in de Onlanden. Het kan verkeren.

We waren dus in de Onlanden. Er stond namelijk iets te gebeuren bij de Uitkijktoren aldaar. Althans, dat hadden we zo begrepen. Zowel fotograaf Erik als ondergetekende blijken erg luie persberichtlezers te zijn. Anders hadden we namelijk geweten dat het evenement waar we naartoe gingen niet bij de Uitkijktoren zou plaatsvinden, maar juist aan de doorgaande weg door de Onlanden. Gelukkig bleken we niet de enige die deze inschattingsfout maakten. Op het moment dat wij uitstapten, kwamen ook wethouder Ipema en Westendorp in hun elektrische wagen aangereden. Met z’n vieren liepen we de achthonderd meter naar de Uitkijktoren, om er daar achter te komen dat iedereen zich honderd meter verderop had verzameld. Het probleem was echter dat we eerst een kleine sloot en een sompig weiland moesten oversteken om daar te geraken. De afgevaardigden van de Krant mopperden direct steen en been (kunnen we als geen ander), terwijl Westendorp en Ipema de sloot al over waren gestoken.

Al banjerend door de Onlanden vroeg ik mij af waar je dat nog ziet. Twee wethouders die – onverminderd vrolijk – in hun nette schoenen door een weiland kuieren. Ver weg van de randstedelijke gekte, alwaar men het afgelopen week te stellen had met Extinction Rebellion. Daar vermaak ik mij trouwens uitstekend mee. Mensen die hun hand vastlijmen aan een kantoor van ABN Amro in Amsterdam of hangmatten onder een Amsterdamse brug binden; ik kan er geen genoeg van krijgen. Het mooie is dat zij strijden voor de toekomst van ons allemaal maar de overgrote meerderheid van de Nederlanders deze klimaatgekkies uitlachen. Of ik daar ook aan meedoe? Ik pas wel op. Het zal u misschien verbazen, maar ik heb vrienden die lid zijn van Extinction Rebellion. Dat is geen grap. Vertelden ze me zelf tijdens ons jaarlijkse reisje naar de binnenlanden van Thailand. Mijn vrinden spraken steeds over ‘een hoger doel’ en ik durfde alleen zwijgend te luisteren. Was ik maar zo dapper om mijn klauw vast te lijmen aan een pand op de Snuifas. Maar zover ben ik nog niet. Wat mij er toe zou kunnen bewegen? Een hoop poen. Zo eerlijk ben ik ook. Ik heb mijn normen en waarden hoog in het vaandel staan, maar twintig euro blijft twintig euro. Vraag het aan Elise van Zeeland, de voormalig rechterhand van Rob Jetten. Zij stond bekend als één van de grootste klimaatdrammers in politiek Den Haag, maar toen Shell met een zak poen voorbijkwam, was de duurzame duif gevlogen en bleek ze niets minder dan een lawaaipapegraai. Wat ik ermee wil zeggen? Dat we in de hysterie en de gekte niet moeten vergeten dat de meesten van ons, uiteindelijk, slechts één doel dienen. En zelfs dat doel is zo omkoopbaar als een gemiddelde Haagse wethouder.

Meepraten? Twitter: @MathijsRenkema