Geroemd om zijn humor, bulderende lach en de participizza

Warm afscheid voor Henk Kosters

PEIZE – Woensdag was hij nog wethouder van de gemeente Noordenveld, donderdag nam hij afscheid. Na acht jaar wethouderschap vindt Henk Kosters het mooi geweest. Hij ambieerde een informeel afscheid. Dat kreeg hij. En hoe. Donderdagmiddag rond de klok van vier uur was er amper een parkeerplek meer te vinden in de buurt van Café Ensing in Peize. De stamkroeg van Henk liep vol met mensen die hem nog graag de hand wilden schudden. Het werd een middag die gepaard ging met pizza’s, een borrel en indrukwekkende, op sommige momenten emotionele, speeches van burgemeester Klaas Smid en Kosters’ dochter Mariëlle.

Alsof de hele hotemetotem uit het noorden is uitgerukt voor de uitzwaaiborrel van Henk Kosters op een zonnige donderdagmiddag. Collega Alex Wekema staat op de uitkijk op de stoep van de kroeg. Hij probeert zijn vrouw Peterina die net aan komt rijden naar het café te loodsen. Op hakken van een centimeter of tien stapt ze zelfverzekerd op haar wethouder af. Jos Darwinkel komt per elektrische fiets. Zijn zongebruinde hoofd verraad dat hij vermoedelijk vaker kiest voor de stalen ros in plaats van de auto. Johan Hummel staat net als Rik van der Es, Jan Spandaw, Richard Veurman, Hendrik Smeenge, Wim Liewes buiten te wachten. Wethouder Kirsten Ipema veegt de zweetdruppels van haar voorhoofd. Ze komt net uit Norg waar ze een overeenkomst moest ondertekenen. Tussen alle bedrijven door moest ze haar twee lammetjes nog even de fles geven omdat moeder schaap besloot haar kroost links te laten liggen. Jeroen Bezu komt met een enorm pakket aanlopen. Henk Kosters zit op een kruk aan een statafel voorin het café. Hij was best een beetje zenuwachtig voor deze dag, bekent hij eerlijk. ‘Je weet niet wat je moet verwachten en het is het begin van een nieuw hoofdstuk’, zegt hij een tikkeltje ingetogen. Gea Akker, Berghuis tegenwoordig, heeft een paar geraniums meegebracht. Die had hij nog niet, liet Kosters onlangs weten in een interview. Dames van het bestuurssecretariaat Denise (Kosters’ steun en toeverlaat) en Stineke staan samen aan de bar. Henk is er voorlopig nog niet klaar mee. De rij wordt langer en langer. Politiek Noordenveld is goed vertegenwoordigd, Gerbrant Fennema heeft er speciaal zijn lange broek voor aangetrokken. Kosters is kennelijk ook een zeer gewaardeerd collega in de buurgemeenten Tynaarlo en Westerkwartier. Richard Kraaijenbrink en Pepijn Vemer (Tynaarlo) hebben het raadhuis verlaten om hem de hand te schudden. Hielke Westra en Elly Pastoor (Westerkwartier) hebben de bureaustoel ook verruild voor een borrel in de Peizer kroeg. Emiel van der Heide komt binnen, met lege handen, maar daarvoor verwijst hij naar het cadeau van Jeroen Bezu. Wies en Herman, de buurtjes van Henk en Tineke zitten achter een borrel aan de ronde tafel. Ook gezien: oud-burgemeester Hans van der Laan en zijn vrouw Wilma (die gezellig staat te kletsen met Evelien Smid), makelaar Jan Hut, vastgoedmagnaat Gerlof Zuidersma, Gerard Willenborg, Robert Meijer, Ryanne Meijer, Janneke Ulrich, Aaltje Bron, Sjors van der Heide, Bertjan Stadman en Luuk Ronde. Astrid Westra is verwikkeld in een gezellig onderonsje met Hielke Westra (zou het familie zijn of zijn de Christen Democraten de verbindende factor?) Klaas Smid sommeert de redacteur en de fotograaf van de Krant het café nog niet te verlaten. Er gaat nog iets gebeuren zegt hij. ‘Of ik ga zingen?’Neeee! Dan jaag ik iedereen de tent uit.’ Obers Erik en Hendrik sjouwen af en aan met drankjes. De schrik slaat menig gast om het hart wanneer de politie met drie man sterk de kroeg binnenstapt. Maznu Holthuis en zijn vrouwelijke collega lopen in uniform (uitgerust met dienstwapens) richting Kosters die uiterst kalm blijft onder de situatie. Even later volgt Harry Prak. Die drie hebben regelmatig te maken gehad in de periode dat Kosters wethouder en eerste locoburgemeester was, blijkt. Rond een uurtje of vijf knalt volledig onverwacht ‘Pizza’ van André van Duin uit de luidsprekers. Op datzelfde moment stormen drie pizzabakkers binnen. Jeroen Westendorp, Alex Wekema en Kirsten Ipema, vermomd met zwarte plaksnorren en koksmutsen, delen warme pizza’s uit. Wethouder Karin Dekker van Assen duikt er bovenop. Ze is dol op de Italiaanse delicatesse laat ze weten. De clou van de act doet Klaas smid in zijn speech uit de doeken. ‘Henk was nogal van de pizzabijeenkomsten om tot elkaar te komen. ‘Participizza’ noemde hij het’, begint Smid zijn betoog. ‘Hij probeerde met respect voor elkaars belangen tot een overeenkomst te komen. Dat deed hij als volgt: alles op tafel, dan wieberen (vandaar de doosjes wybertjes op tafel) en vervolgens trechteren. ‘Maak je het te breed, bereik je geen reet’, is één van zijn fameuze uitspraken. En: een morrend akkoord is ook een akkoord.’ Smid sprak zijn respect uit voor zijn scheidende collega. Hij had een grote portefeuille, maar zijn humeur leed er nooit onder. Vanuit het niets werd hij in 2014 wethouder. Om 2 jaar later uitgeroepen te worden tot ‘politiek talent van het jaar’. Smid noemt hem positief kritisch maar wel duidelijk en to the point. Er zijn mooie dingen bereikt onder zijn leiding. Het Oosterveld is daar één van. Maar ook met de ontwikkeling van de Health Hub en de komst van Lightlife naar Roden had Kosters grote bemoeienis. Dat Noordenveld in 2021 is uitgeroepen tot ‘MKB-vriendelijkste gemeente’ van Drenthe, was een mooie kers op de taart. Smid gaat hem niet alleen missen als collega, maar vooral ook als maatje. Ook zijn bulderende en aanstekelijke lach en humor zal gemist worden op het gemeentehuis. En de dames van het bestuurssecretariaat moeten het voortaan doen zonder knuffelbeer. De boog geraniums voor de entree van de kroeg zijn overigens niet bedoeld om erachter te zitten, want Henk is nog lang niet uitgespeeld, verzekerde Smid.

Dochter Mariëlle weet het zeker: hij heeft naast zijn politieke carrière nog veel meer bereikt: tuinman, oppasser, aannemer, entertainer, troubleshooter. Hoe druk haar vader ook was, hij was er áltijd voor haar en haar twee kinderen Benthe en Teun. Mariëlle ziet een begenadigd kunstenaar in haar vader. Tijdens digitale vergaderingen op de zolderkamer maakte hij talloze krabbels op losse briefjes. Al die tekeningetjes heeft ze uit de prullenbak gevist en samengevoegd tot één groot kunstwerk dat haar kinderen uitreikten aan Henk die zichtbaar overrompeld was. Kosters sloot zelf af: ‘Wat moet ik nu nog zeggen? Ik heb me altijd bevoorrecht wethouder gevoeld. Als wethouder zie je alles wat er in de gemeente op tafel komt. En dat is heel veel, dat vind ik mooi. Waarom dan toch stoppen? Het is tijd voor nieuw elan, een frisse blik.’ Veel ging goed, er is veel bereikt, maar niet alles verliep altijd crescendo en halleluja, benadrukt hij. ‘Er zullen zeker wel eens mensen gedacht hebben: komt hij weer aan.’ Dan lachend: ‘maar geloof me, dat was andersom ook zo.’ Kosters noemt de toenemende polarisatie jammer. Het snelle oordelen in plaats van je te verdiepen in een ander. Bovenal kijkt hij met een warm gevoel terug op een mooie periode in het mooie Noordenveld. Stilzitten is hij zeker niet van plan. Kosters gaat zich storten op een nieuw hoofdstuk, als adviseur, interimmer of iets in die hoek. Maar wél in een rustiger tempo. En wie weet, haalt –ie de trombone nog onder het stof vandaan.