Gevlucht van ver, gevestigd dichtbij (3)
actueel
Stuurgroep Jaar van de Vluchteling startte in 2016 een ontmoetingsinitiatief tussen statushouders en buurtbewoners. In opdracht van de Stuurgroep heeft Fotoclub Noordenveld verscheidene foto’s gemaakt van vluchtelingen in hun woning. Het resultaat: een serie schitterende foto’s van het interieur en de gezinnen. Fotografen Anna Westerhof en Thieme Dekker legden de gezinnen vast op de gevoelige plaat en in deze serie wordt een bezoek gebracht aan het gezin. Zij vertellen over hun land van herkomst en hun tijd in Nederland.
Op bezoek bij de familie Kidane in Nieuw-Roden, treffen we een druk gezin met drie lieve kinderen. Aan het hoofd van het gezin staan vader Semere en moeder Tefetawit. Hun kinderen – Dawit, Yosan en Melat – zorgen voor een vol huishouden. Het gezin woont al twee jaar in Nieuw-Roden. Het bevalt ze erg goed. ‘Het is hier leuk’, vertelt vader Semere. Dawit, die momenteel in groep vier zit, bevestigt dat. ‘Ik ga vaak naar de speeltuin hier in de buurt. Daar voetbal ik met vriendjes’, zegt hij. Vader Semere vluchtte vanwege de politieke situatie in thuis land Eritrea, één van de laatste dictaturen ter wereld. Pas later kwam zijn vrouw en kinderen hem achterna, in het kader van gezinshereniging. Semere is zeer tevreden in Nederland en vindt het een ‘mooi land, vol aardige mensen.’ Toen hij nog alleen in Nederland was, woonde hij in Norg. Omdat dat huis niet groot genoeg was voor een gezin, verhuisde hij naar Nieuw-Roden waar vrouw en kinderen bij hem onder één dak konden wonen. De taal is nog wel een probleem. Heel eenvoudig gaat het Semere en Tefetawit niet af. ‘Het is erg moeilijk’, vertelt Semere, die eens per week taalles krijgt in het gebouw van Vluchtelingenwerk in Roden. Tefetawit is druk bezig met het inburgeringsproces en volgt hierdoor drie keer per week taallessen. Het gezin voelt zich zeker gesteund door de omwonenden, die altijd bereid zijn om ergens mee te helpen. Daarnaast krijgen ze hulp vanuit Vluchtelingenwerk Noord-Nederland. Fred den Held is de aangewezen persoon vanuit Vluchtelingenwerk die het gezin helpt. ‘Je merkt dat, wanneer een gezin uit een vreemd land ergens komt wonen, de mensen vaak even aan het idee moeten wennen. Maar over het algemeen zijn de inwoners van Noordenveld zeer behulpzaam’, zegt hij. ‘Tussen de vluchtelingen die hier komen wonen, zie je veel verschillen als het gaat om het leren van de taal en het aanpassen. Dat is in iedere situatie anders.’ Het gezin Kidane heeft het in ieder geval prima in Roden. Ook het Nederlandse eten bevalt prima. Zo vindt Yosan, die momenteel naar groep twee gaat, pannenkoeken heel erg lekker. Dawit houdt meer van pizza, ondanks dat dit geen typisch Nederlands gerecht is. Gelukkig kan moeder Tefetawit ook héél lekker koken, waardoor ze thuis niets te klagen hebben. Vader Semere hoopt binnen afzienbare tijd ergens aan het werk te kunnen. Wat voor werk dat zal zijn, maakt hem niet bijzonder veel uit. Dawit wil later graag profvoetballer worden en Yosan zou graag in het zwembad als zwemjuf willen werken. Ze kan nu nog niet zwemmen, maar wil dat graag leren. De jongste van het stel, Melat, heeft tijdens het gesprek haar handen vol aan het verse fruit dat standaard bij de familie Kidane op tafel komt te staan. Over haar toekomst nadenken, dat doet zij nog niet.
Op bezoek bij de familie Kidane in Nieuw-Roden, treffen we een druk gezin met drie lieve kinderen. Aan het hoofd van het gezin staan vader Semere en moeder Tefetawit. Hun kinderen – Dawit, Yosan en Melat – zorgen voor een vol huishouden. Het gezin woont al twee jaar in Nieuw-Roden. Het bevalt ze erg goed. ‘Het is hier leuk’, vertelt vader Semere. Dawit, die momenteel in groep vier zit, bevestigt dat. ‘Ik ga vaak naar de speeltuin hier in de buurt. Daar voetbal ik met vriendjes’, zegt hij. Vader Semere vluchtte vanwege de politieke situatie in thuis land Eritrea, één van de laatste dictaturen ter wereld. Pas later kwam zijn vrouw en kinderen hem achterna, in het kader van gezinshereniging. Semere is zeer tevreden in Nederland en vindt het een ‘mooi land, vol aardige mensen.’ Toen hij nog alleen in Nederland was, woonde hij in Norg. Omdat dat huis niet groot genoeg was voor een gezin, verhuisde hij naar Nieuw-Roden waar vrouw en kinderen bij hem onder één dak konden wonen. De taal is nog wel een probleem. Heel eenvoudig gaat het Semere en Tefetawit niet af. ‘Het is erg moeilijk’, vertelt Semere, die eens per week taalles krijgt in het gebouw van Vluchtelingenwerk in Roden. Tefetawit is druk bezig met het inburgeringsproces en volgt hierdoor drie keer per week taallessen. Het gezin voelt zich zeker gesteund door de omwonenden, die altijd bereid zijn om ergens mee te helpen. Daarnaast krijgen ze hulp vanuit Vluchtelingenwerk Noord-Nederland. Fred den Held is de aangewezen persoon vanuit Vluchtelingenwerk die het gezin helpt. ‘Je merkt dat, wanneer een gezin uit een vreemd land ergens komt wonen, de mensen vaak even aan het idee moeten wennen. Maar over het algemeen zijn de inwoners van Noordenveld zeer behulpzaam’, zegt hij. ‘Tussen de vluchtelingen die hier komen wonen, zie je veel verschillen als het gaat om het leren van de taal en het aanpassen. Dat is in iedere situatie anders.’ Het gezin Kidane heeft het in ieder geval prima in Roden. Ook het Nederlandse eten bevalt prima. Zo vindt Yosan, die momenteel naar groep twee gaat, pannenkoeken heel erg lekker. Dawit houdt meer van pizza, ondanks dat dit geen typisch Nederlands gerecht is. Gelukkig kan moeder Tefetawit ook héél lekker koken, waardoor ze thuis niets te klagen hebben. Vader Semere hoopt binnen afzienbare tijd ergens aan het werk te kunnen. Wat voor werk dat zal zijn, maakt hem niet bijzonder veel uit. Dawit wil later graag profvoetballer worden en Yosan zou graag in het zwembad als zwemjuf willen werken. Ze kan nu nog niet zwemmen, maar wil dat graag leren. De jongste van het stel, Melat, heeft tijdens het gesprek haar handen vol aan het verse fruit dat standaard bij de familie Kidane op tafel komt te staan. Over haar toekomst nadenken, dat doet zij nog niet.