Gevlucht van ver, gevestigd dichtbij (4)

Afbeelding
actueel
 
Stuurgroep Jaar van de Vluchteling startte in 2016 een ontmoetingsinitiatief tussen statushouders en buurtbewoners. In opdracht van de Stuurgroep heeft Fotoclub Noordenveld verscheidene foto’s gemaakt van vluchtelingen in hun woning. Het resultaat: een serie schitterende foto’s van het interieur en de gezinnen. Fotografen Anna Westerhof en Thieme Dekker legden de gezinnen vast op de gevoelige plaat en in deze serie wordt een bezoek gebracht aan het gezin. Zij vertellen over hun land van herkomst en hun tijd in Nederland.
 
EEN - Ze wonen al een tijdje in Een: de familie Abdulaziz. Een bonte verzameling nationaliteiten, zo blijkt. Vader Mohammed komt uit Syrië en moeder Ilona uit Oekraïne. Met hun dochter Amina wonen zij aan de Schans Portugal in het pittoreske Een. De familie is vele talen machtig. Het Oekraïens, Syrisch, Engels, Arabisch en Russisch zijn ze machtig. Momenteel zijn ze druk bezig met de Nederlandse taal, al gaat dat dochter Amina makkelijker af dan haar ouders. Niet zo verwonderlijk ook, aangezien de achttienjarige Amina goed kan leren en natuurlijk jonger is . ‘Wij zijn al ouder, voor ons is het moeilijk’, zegt Mohammed, die desondanks erg positief is en vooral heel leergierig. Anderhalf jaar lang heeft het gezin in meerder asielzoekerscentra in Noord-Nederland gezeten. Eerst Ter Apel, toen in Drachten en later in Oranje. Een moeilijke tijd, zeker in het azc van Ter Apel waar de omstandigheden toch verre van optimaal zijn. Daarnaast kreeg Ilona een miskraam, waardoor het gezin een lastige periode achter de rug heeft. Voor de familie Abdulaziz was vluchten naar Nederland absolute noodzaak. In het Syrië van vader Mohammed – die daar een winkel had – was het immers te gevaarlijk. Oekraïne was ook geen optie, gezien de corruptie in het land. Daarnaast wordt er raar opgekeken wanneer een moslim met een Christen samen leeft. ‘In Nederland is geen discriminatie’, zegt Mohammed. ‘Hier is het geen probleem.’ In Nederland is het gezin al goed geaard. Vader en moeder leren de taal, zij het met vallen en opstaan. Dochter Amina volgt een MBO4 opleiding. ‘Zij studeert voor designer interieur’, vertelt Ilona. ‘Dat gaat het heel goed. Ze leert snel en maakt veel vrienden via haar studie en in de buurt.’ In Een is het fijn wonen, vinden Mohammed en Ilona. ‘Het enige probleem is dat er geen winkel is’, zegt Mohammed. ‘We moeten dan in de bus naar Roden of Norg, maar die bus rijdt niet na zes uur ’s avonds. Als het mooi weer is gaan we vaak op de fiets, maar het is wel lastig zo.’ Ilona studeerde in Oekraïne aan de kunstacademie. In Nederland zijn dergelijke papieren echter niet zoveel waard, waardoor zij opnieuw een MBO4 opleiding zal moeten volgen. Stiekem hoopt ze aan Minerva in Groningen te kunnen studeren. Vader Mohammed wil graag een diploma halen als verkoper, zodat hij weer in de retail aan de slag kan. Voor hem is het halen van een rijbewijs van groot belang. ‘Ik had een examen afgelegd en de instructeur zei dat het erg goed was. Helaas kon ik het nummerbord van een auto op dertig meter afstand niet lezen. Hierdoor slaagde ik niet en moet ik nu eerst een verklaring van de oogarts hebben. Wanneer ik die heb, kan ik mijn rijbewijs halen en kunnen we ons makkelijker verplaatsen.’ Terug naar Oekraïne of Syrië wil het gezin niet. ‘Mijn broer die nog in Syrië is, moet tien uur in de rij staan voor brood en het water is niet te drinken. Het is er niet veilig en ik wil niet terug’, zegt Mohammed. Nederland bevalt dan ook prima. ‘In Nederland is geen discriminatie. Het is één grote familie. Iedereen groet elkaar en is aardig. Met onze dochter gaat het ook heel goed’, zegt Mohammed. ‘Als zij blij is, zijn wij blij’, vult Ilona aan.

UIT DE KRANT