Groet’n uut Afrika!
actueel
Esther Blaauwwiekel uit Roden is verhuisd naar Afrika. Ze mailt regelmatig vanuit haar nieuwe woonplaats.
‘Gearriveerd!! De eerste week is al voorbij. De tijd vliegt en dat is ook in dit geval een goed teken. Terugkeren naar Zuid-Afrika voelde echt als thuiskomen, meer nog dan ik vooraf hoopte. Ruim een jaar lang heb ik enorm uitgekeken naar dit moment en zag ik alleen maar voordelen. Echter, de laatste paar dagen in Nederland sloegen de twijfels toe en waren deze voordelen lastig terug te vinden. Door afscheid nemen ging ik me realiseren wat ik allemaal zal moeten missen en werd het lastig voor te stellen wat ik ervoor terug zou krijgen en of dat ooit kon opwegen tegen alles wat ik achter me zou laten. De laatste week in Roden vond ik daarom best moeilijk en verdrietig. Na een uit de hand gelopen maar fantastisch afscheidsfeestje met vrienden, een familiedag in Roden en laatste knuffels en tranen op Schiphol was het dan echt tijd om te gaan. Mijn hoofd zat zo vol met gedachten en emoties, dat ik het heerlijk vond om even alleen te zijn.
Ik vloog om 11 uur s’ ochtends van Amsterdam naar Istanbul waar ik na tien uur verder vloog naar Johannesburg. Daar kwam ik aan om 10:30 en om 14:30 vertrok mijn laatste vlucht naar George. In Johannesburg moest ik door de douane wat altijd een spannend moment blijft. In 2012 hebben ze tijdens de verlening van mijn visum namelijk een verkeerde einddatum in mijn paspoort geschreven, waardoor er nu nog altijd een openstaande boete op mijn naam staat. Dit gebeurt heel vaak, omdat dit een makkelijke manier is voor medewerkers bij de douane om geld te verdienen, maar is voor mij vooral vervelend. Keer op keer weiger ik de boete te betalen en heb ik altijd documenten bij me waarop staat dat hun informatie niet klopt, maar het blijft een vervelende situatie. Gelukkig ging het deze keer vrij gemakkelijk en zat ik al snel met een gerust hart in het volgende vliegtuig. Ik werd omsingeld door een Australisch rugbyteam, dus aan gezelligheid geen gebrek. Schouderruimte is een ander verhaal. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in George stond Andy mij al op te wachten met zijn 13-jarige dochter Melody. Ik leerde Andy vijf jaar geleden kennen in Durban (een stad aan de oostkust van Zuid-Afrika), toen ik daar stage liep. Ik woonde toen in een backpackers waar hij ook veel rondhing en we raakten goed bevriend. Andy studeerde agrarische wetenschappen en werkte over de hele wereld om biologische landbouwprojecten op te zetten. Daarna gaf hij les in ontwikkelingslanden over biologische landbouw om arme communities zelfvoorzienend te maken. Inmiddels werkt hij sinds september op Homtini om ook hier groenten en fruit te verbouwen en deze kennis door te geven aan de jongens die hier reeds werken (Romeo en Driekus). Vanaf George was het nog ongeveer een uur rijden naar Homtini in Knysna. Vanuit het vliegtuig kon ik al zien dat het landschap steeds een beetje groener werd. De rit vanaf het vliegveld naar de boerderij was prachtig. Knysna is een kustplaatsje helemaal in het zuiden van het land. Het is hier erg heuvelachtig en ondanks de droogte, heel erg groen. De boerderij is prachtig. Het terrein bestaat uit negentig hectare land waarvan een groot deel bebost is en de rest gebruikt wordt voor zeven gastenverblijven, het verbouwen van groente en fruit en het houden van koeien en kippen. Ik verblijf zelf in de ‘Main house’ gezien de eigenaren van de boerderij (Jeremy en Margreta) momenteel in Europa zijn. Dit huis is behoorlijk groot en bestaat uit drie slaapkamers, een grote woonkamer met woonkeuken, drie badkamers en een kantoor/ receptie. Het absolute hoogtepunt is de veranda met een uitzinnig uitzicht. Andy verblijft in de bungalow vlak naast mij, dus als ik me verveel kan ik altijd naar de buurman.
De belangrijkste bron van inkomsten is dus toerisme. Homtini verhuurt cottages en luxe gemeubileerde tenten met elk een veranda met een uitzinnig uitzicht. Daarnaast worden er groenten en fruit verbouwd. Alles op een biologische manier, dus zonder het gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen. Homtini verbouwt vooral blauwe bessen, maar ook vijgen, granaatappels, citroenen, sla, spinazie en macadamia’s etc. Deze producten worden nu nog op kleine schaal verbouwd, maar zodra een deel van het land is omgeploegd zal Andy dit gaan opschalen zodat deze producten op de markt verkocht kunnen worden. Ook zijn er koeien en kippen en Teddy, de Golden Retriever. Naast deze bekende dieren voor deze blonde Nederlander, lopen hier ook aardig wat onbekende (soms ongewenste) schepsels rond. De ene wat onschuldiger dan de ander. Zo vindt je hier de meest prachtige vogels en vlinders, maar helaas ook gigantische spinnen en sprinkhanen. Teddy is een echte waakhond en loopt s’nachts over het erf rond om stekelvarkens en wilde katten (genets en soms zelfs luipaarden) af te schrikken. Ondanks dat deze dieren voor mij behoorlijk angstaanjagend zijn, zijn ze voor de gewassen op de boerderij niet erg schadelijk. De meeste schade wordt namelijk veroorzaakt door bavianen. Deze zijn extreem agressief en richten enorm veel schade aan. Nog niet zo lang geleden liep er een baviaan in huis die, nadat hij in paniek raakte en het hele huis afbrak, dwars door het raam gesprongen is. Overdag hoor je hier dan ook veel kanonschoten van boerderijen, die gebruikt worden om de bavianen af te schrikken. Geen trouwe makkers dus. Nadat ik afgelopen week op een avond terug in het huis kwam, zag ik dat ik boven een van de ramen open had laten staan. Ik deed hem snel dicht, maar toen ik even later in bed lag hoorde ik iets lopen op de houten vloer op de overloop. Ik zat rechtop in bed en was te bang om het licht aan te doen. Ik zag al voor me hoe de baviaan me zou bekogelen met bananen, dus verstopte me als een klein kind onder de dekens, hopend dat de geluiden snel zouden verdwijnen. Ik deed uiteraard geen oog dicht waar ook Teddy’s aanhoudende geblaf niet aan meehielp. De volgende ochtend vond ik al gauw de boosdoener. Terwijl ik koffie aan het zetten was, kwam er een muis ter grootte van een rat tevoorschijn… Ondanks dat een baviaan of luipaard leuker was geweest voor De Krant, was ik aardig opgelucht.
Zoals jullie merken heb ik een heerlijke eerste week gehad, met enerverende, typisch Afrikaanse belevenissen. Doordat de bliksem vorige week is ingeslagen op de router is mijn internettoegang momenteel beperkt, maar zodra dit probleem verholpen is zal ik jullie zo snel mogelijk voorzien van wat beeldmateriaal. Tot gauw!
‘Gearriveerd!! De eerste week is al voorbij. De tijd vliegt en dat is ook in dit geval een goed teken. Terugkeren naar Zuid-Afrika voelde echt als thuiskomen, meer nog dan ik vooraf hoopte. Ruim een jaar lang heb ik enorm uitgekeken naar dit moment en zag ik alleen maar voordelen. Echter, de laatste paar dagen in Nederland sloegen de twijfels toe en waren deze voordelen lastig terug te vinden. Door afscheid nemen ging ik me realiseren wat ik allemaal zal moeten missen en werd het lastig voor te stellen wat ik ervoor terug zou krijgen en of dat ooit kon opwegen tegen alles wat ik achter me zou laten. De laatste week in Roden vond ik daarom best moeilijk en verdrietig. Na een uit de hand gelopen maar fantastisch afscheidsfeestje met vrienden, een familiedag in Roden en laatste knuffels en tranen op Schiphol was het dan echt tijd om te gaan. Mijn hoofd zat zo vol met gedachten en emoties, dat ik het heerlijk vond om even alleen te zijn.
Ik vloog om 11 uur s’ ochtends van Amsterdam naar Istanbul waar ik na tien uur verder vloog naar Johannesburg. Daar kwam ik aan om 10:30 en om 14:30 vertrok mijn laatste vlucht naar George. In Johannesburg moest ik door de douane wat altijd een spannend moment blijft. In 2012 hebben ze tijdens de verlening van mijn visum namelijk een verkeerde einddatum in mijn paspoort geschreven, waardoor er nu nog altijd een openstaande boete op mijn naam staat. Dit gebeurt heel vaak, omdat dit een makkelijke manier is voor medewerkers bij de douane om geld te verdienen, maar is voor mij vooral vervelend. Keer op keer weiger ik de boete te betalen en heb ik altijd documenten bij me waarop staat dat hun informatie niet klopt, maar het blijft een vervelende situatie. Gelukkig ging het deze keer vrij gemakkelijk en zat ik al snel met een gerust hart in het volgende vliegtuig. Ik werd omsingeld door een Australisch rugbyteam, dus aan gezelligheid geen gebrek. Schouderruimte is een ander verhaal. Eenmaal aangekomen op het vliegveld in George stond Andy mij al op te wachten met zijn 13-jarige dochter Melody. Ik leerde Andy vijf jaar geleden kennen in Durban (een stad aan de oostkust van Zuid-Afrika), toen ik daar stage liep. Ik woonde toen in een backpackers waar hij ook veel rondhing en we raakten goed bevriend. Andy studeerde agrarische wetenschappen en werkte over de hele wereld om biologische landbouwprojecten op te zetten. Daarna gaf hij les in ontwikkelingslanden over biologische landbouw om arme communities zelfvoorzienend te maken. Inmiddels werkt hij sinds september op Homtini om ook hier groenten en fruit te verbouwen en deze kennis door te geven aan de jongens die hier reeds werken (Romeo en Driekus). Vanaf George was het nog ongeveer een uur rijden naar Homtini in Knysna. Vanuit het vliegtuig kon ik al zien dat het landschap steeds een beetje groener werd. De rit vanaf het vliegveld naar de boerderij was prachtig. Knysna is een kustplaatsje helemaal in het zuiden van het land. Het is hier erg heuvelachtig en ondanks de droogte, heel erg groen. De boerderij is prachtig. Het terrein bestaat uit negentig hectare land waarvan een groot deel bebost is en de rest gebruikt wordt voor zeven gastenverblijven, het verbouwen van groente en fruit en het houden van koeien en kippen. Ik verblijf zelf in de ‘Main house’ gezien de eigenaren van de boerderij (Jeremy en Margreta) momenteel in Europa zijn. Dit huis is behoorlijk groot en bestaat uit drie slaapkamers, een grote woonkamer met woonkeuken, drie badkamers en een kantoor/ receptie. Het absolute hoogtepunt is de veranda met een uitzinnig uitzicht. Andy verblijft in de bungalow vlak naast mij, dus als ik me verveel kan ik altijd naar de buurman.
De belangrijkste bron van inkomsten is dus toerisme. Homtini verhuurt cottages en luxe gemeubileerde tenten met elk een veranda met een uitzinnig uitzicht. Daarnaast worden er groenten en fruit verbouwd. Alles op een biologische manier, dus zonder het gebruik van chemische bestrijdingsmiddelen. Homtini verbouwt vooral blauwe bessen, maar ook vijgen, granaatappels, citroenen, sla, spinazie en macadamia’s etc. Deze producten worden nu nog op kleine schaal verbouwd, maar zodra een deel van het land is omgeploegd zal Andy dit gaan opschalen zodat deze producten op de markt verkocht kunnen worden. Ook zijn er koeien en kippen en Teddy, de Golden Retriever. Naast deze bekende dieren voor deze blonde Nederlander, lopen hier ook aardig wat onbekende (soms ongewenste) schepsels rond. De ene wat onschuldiger dan de ander. Zo vindt je hier de meest prachtige vogels en vlinders, maar helaas ook gigantische spinnen en sprinkhanen. Teddy is een echte waakhond en loopt s’nachts over het erf rond om stekelvarkens en wilde katten (genets en soms zelfs luipaarden) af te schrikken. Ondanks dat deze dieren voor mij behoorlijk angstaanjagend zijn, zijn ze voor de gewassen op de boerderij niet erg schadelijk. De meeste schade wordt namelijk veroorzaakt door bavianen. Deze zijn extreem agressief en richten enorm veel schade aan. Nog niet zo lang geleden liep er een baviaan in huis die, nadat hij in paniek raakte en het hele huis afbrak, dwars door het raam gesprongen is. Overdag hoor je hier dan ook veel kanonschoten van boerderijen, die gebruikt worden om de bavianen af te schrikken. Geen trouwe makkers dus. Nadat ik afgelopen week op een avond terug in het huis kwam, zag ik dat ik boven een van de ramen open had laten staan. Ik deed hem snel dicht, maar toen ik even later in bed lag hoorde ik iets lopen op de houten vloer op de overloop. Ik zat rechtop in bed en was te bang om het licht aan te doen. Ik zag al voor me hoe de baviaan me zou bekogelen met bananen, dus verstopte me als een klein kind onder de dekens, hopend dat de geluiden snel zouden verdwijnen. Ik deed uiteraard geen oog dicht waar ook Teddy’s aanhoudende geblaf niet aan meehielp. De volgende ochtend vond ik al gauw de boosdoener. Terwijl ik koffie aan het zetten was, kwam er een muis ter grootte van een rat tevoorschijn… Ondanks dat een baviaan of luipaard leuker was geweest voor De Krant, was ik aardig opgelucht.
Zoals jullie merken heb ik een heerlijke eerste week gehad, met enerverende, typisch Afrikaanse belevenissen. Doordat de bliksem vorige week is ingeslagen op de router is mijn internettoegang momenteel beperkt, maar zodra dit probleem verholpen is zal ik jullie zo snel mogelijk voorzien van wat beeldmateriaal. Tot gauw!