Harry Sacksioni in De Winsinghhof
Gesprek voorafgaand aan zijn optreden in Roden
RODEN – Afgelopen vrijdag kwam Harry Sacksioni naar De Winsinghhof te Roden. In de jaren zeventig was hij de gitarist van Herman van Veen, tot hij in 1974 de muzikale vleugels uitsloeg in een vlucht die gelukkig nooit schijnt te eindigen. Zijn oeuvre is veelomvattend. Vele optredens in binnen- en buitenland, zowel solo als met ensembles van verschillende samenstelling. Hij lanceerde de Sacksioni-lesmethode. Samen met vier topgitaristen speelde hij in het programma five Great Guitars.
Namens De Krant legde Henk van Kalken drie vragen voor aan de meester van de Smoky Strings, het nieuwe soloprogramma van Harry. Drie vragen zijn niet genoeg om recht te doen aan deze dirigent en uitvoerder van zijn eigen éénpersoons gitaarorkest. In het uitverkochte, intieme theater De Winsinghhof was het goed toeven. Vóór zijn optreden, tijdens een kopje thee, sprak hij honderduit.‘Waar ik de energie, motivatie en het plezier vandaan haal?Moeilijke vraag. Hm. Ik doe gewoon wat ik het allerliefste doe vanuit gedrevenheid. Ik leef heel dicht op mijn gevoel, ik ben ook een emotioneel mens. Verder ben ik van nature zeer gedreven om de dingen te doen die ik leuk vind. Ik kan ‘s morgens echt opstaan met een gevoel van: yes! En dat is nooit opgehouden. Misschien sterf ik ooit wel op het podium,’ grijnst Harry, en hervat: ‘Ik kijk nooit terug. Ik ben altijd scheppend.’
Inmiddels is Harry alweer druk bezig met ‘iets nieuws’. ‘Ik ben bezig met een groot, nieuw project, genaamd ‘Timeline.’ Hierin geef ik in delen mijn visie op de wereld. Vanaf de Oerknal heb ik de verschillende stadia van de wereld in muziek omgezet en uiteindelijk beland je in de 20e eeuw met gebeurtenissen zoals de moord op Kennedy, de komst van Obama, Trump, de eerste bemande vlucht naar de maan...’ Hij keert even in zichzelf en hervat: ‘Alles wordt met elkaar verbonden, met originele nieuwsuitzendingen. Het wordt Vensters in het kwadraat. (Vensters is het schitterende symfonische album uit 1976, HvK).’
Het enthousiasme spat er tijdens het vertellen af. Het is duidelijk. Niks achteroverleunen, niks routine, deze gitarist barst nog van de inspiratie en de nieuwe ideeën.
Voorbeelden heeft Harry nooit echt gehad. ‘Nee, ik heb dat niet zo met gitaristen en gitaar. Het is geen inspiratiebron voor me, ik zit hierin anders in elkaar. Ik heb zelf het idee dat het, omdat ik niet kan zingen, gitaar is geworden. In Timeline zal dat inhoudelijke, waar het mij om gaat, ook tot uitdrukking komen. Ik hou ontzettend van die inhoud, van zingen. Het komt ook tot uitdrukking in mijn titels, die naar het muziekstuk verwijzen.’
Dit was natuurlijk zowel boeiend als opmerkelijk. Helaas ontbreekt de tijd voor een diepte-interview. Het publiek in De Winsinghhof krijgt een topprogramma te zien. Humorvol, onderhoudend en soms een beetje provocerend, waarmee hij bekende en nieuwe nummers aan elkaar praatte. ‘Ik vond het een fantastische avond,’ zei hij na afloop. Het publiek was het volledig met hem eens. RODEN
– Afgelopen vrijdag kwam Harry Sacksioni naar De Winsinghhof te Roden. In de jaren
zeventig was hij de gitarist van Herman van Veen, tot hij in 1974 de muzikale
vleugels uitsloeg in een vlucht die gelukkig nooit schijnt te eindigen. Zijn oeuvre
is veelomvattend. Vele optredens in binnen- en buitenland, zowel solo als met
ensembles van verschillende samenstelling. Hij lanceerde de Sacksioni-lesmethode.
Samen met vier topgitaristen speelde hij in het programma five Great Guitars.
Namens
De Krant legde Henk van Kalken drie vragen voor aan de meester van de Smoky
Strings, het nieuwe soloprogramma van Harry. Drie vragen zijn niet genoeg om recht te doen aan deze dirigent en
uitvoerder van zijn eigen éénpersoons gitaarorkest. In het uitverkochte,
intieme theater De Winsinghhof was het goed toeven. Vóór zijn optreden, tijdens
een kopje thee, sprak hij honderduit.‘Waar ik de energie, motivatie en het plezier vandaan haal?Moeilijke vraag.
Hm. Ik doe gewoon wat ik het allerliefste doe vanuit gedrevenheid. Ik leef heel
dicht op mijn gevoel, ik ben ook een emotioneel mens. Verder ben ik van nature
zeer gedreven om de dingen te doen die ik leuk vind. Ik kan ‘s morgens echt
opstaan met een gevoel van: yes! En dat is nooit opgehouden. Misschien sterf ik
ooit wel op het podium,’ grijnst Harry, en hervat: ‘Ik kijk nooit terug. Ik ben
altijd scheppend.’
Inmiddels is Harry alweer druk
bezig met ‘iets nieuws’. ‘Ik ben bezig met een groot, nieuw project,
genaamd ‘Timeline.’ Hierin geef ik in delen mijn visie op de wereld. Vanaf de
Oerknal heb ik de verschillende stadia van de wereld in muziek omgezet en uiteindelijk
beland je in de 20e eeuw met gebeurtenissen zoals de moord op
Kennedy, de komst van Obama, Trump, de eerste bemande vlucht naar de maan...’
Hij keert even in zichzelf en hervat: ‘Alles wordt met elkaar verbonden, met originele
nieuwsuitzendingen. Het wordt Vensters in het kwadraat. (Vensters is het
schitterende symfonische album uit 1976, HvK).’
Het enthousiasme spat er tijdens het vertellen af. Het is duidelijk. Niks
achteroverleunen, niks routine, deze gitarist barst nog van de inspiratie en de
nieuwe ideeën.
Voorbeelden heeft Harry nooit echt gehad.
‘Nee, ik heb dat niet zo met gitaristen en gitaar. Het is geen
inspiratiebron voor me, ik zit hierin anders in elkaar. Ik heb zelf het idee
dat het, omdat ik niet kan zingen, gitaar is geworden. In Timeline zal dat
inhoudelijke, waar het mij om gaat, ook tot uitdrukking komen. Ik hou
ontzettend van die inhoud, van zingen. Het komt ook tot uitdrukking in mijn
titels, die naar het muziekstuk verwijzen.’
Dit was natuurlijk zowel boeiend als opmerkelijk. Helaas ontbreekt de tijd voor
een diepte-interview. Het publiek in De Winsinghhof krijgt een topprogramma te
zien. Humorvol, onderhoudend en soms een beetje provocerend, waarmee hij bekende
en nieuwe nummers aan elkaar praatte. ‘Ik vond het een fantastische avond,’ zei
hij na afloop. Het publiek was het volledig met hem eens.