Harry Sacksioni in De Winsinghhof

Afbeelding
actueel

Gesprek voorafgaand aan zijn  optreden in Roden





RODEN – Afgelopen vrijdag kwam Harry Sacksioni naar De Winsinghhof te Roden. In de jaren zeventig was hij de gitarist van Herman van Veen, tot hij in 1974 de muzikale vleugels uitsloeg in een vlucht die gelukkig nooit schijnt te eindigen. Zijn oeuvre is veelomvattend. Vele optredens in binnen- en buitenland, zowel solo als met ensembles van verschillende samenstelling. Hij lanceerde de Sacksioni-lesmethode. Samen met vier topgitaristen speelde hij in het programma five Great Guitars.
Namens De Krant legde Henk van Kalken drie vragen voor aan de meester van de Smoky Strings, het nieuwe soloprogramma van Harry. Drie vragen zijn  niet genoeg  om recht te doen aan deze dirigent en uitvoerder van zijn eigen éénpersoons gitaarorkest. In het uitverkochte, intieme theater De Winsinghhof was het goed toeven. Vóór zijn optreden, tijdens een kopje thee, sprak hij honderduit.‘Waar ik de energie, motivatie en het plezier vandaan haal?Moeilijke vraag. Hm. Ik doe gewoon wat ik het allerliefste doe vanuit gedrevenheid. Ik leef heel dicht op mijn gevoel, ik ben ook een emotioneel mens. Verder ben ik van nature zeer gedreven om de dingen te doen die ik leuk vind. Ik kan ‘s morgens echt opstaan met een gevoel van: yes! En dat is nooit opgehouden. Misschien sterf ik ooit wel op het podium,’ grijnst Harry, en hervat: ‘Ik kijk nooit terug. Ik ben altijd scheppend.’
Inmiddels is Harry alweer druk bezig met ‘iets nieuws’. ‘Ik ben bezig met een groot, nieuw project, genaamd ‘Timeline.’ Hierin geef ik in delen mijn visie op de wereld. Vanaf de Oerknal heb ik de verschillende stadia van de wereld in muziek omgezet en uiteindelijk beland je in de 20e eeuw met gebeurtenissen zoals de moord op Kennedy, de komst van Obama, Trump, de eerste bemande vlucht naar de maan...’ Hij keert even in zichzelf en hervat: ‘Alles wordt met elkaar verbonden, met originele nieuwsuitzendingen. Het wordt Vensters in het kwadraat. (Vensters is het schitterende symfonische album uit 1976, HvK).’
Het enthousiasme spat er tijdens het vertellen af. Het is duidelijk. Niks achteroverleunen, niks routine, deze gitarist barst nog van de inspiratie en de nieuwe ideeën.
Voorbeelden heeft Harry nooit echt gehad. ‘Nee, ik heb dat niet zo met gitaristen en gitaar. Het is geen inspiratiebron voor me, ik zit hierin anders in elkaar. Ik heb zelf het idee dat het, omdat ik niet kan zingen, gitaar is geworden. In Timeline zal dat inhoudelijke, waar het mij om gaat, ook tot uitdrukking komen. Ik hou ontzettend van die inhoud, van zingen. Het komt ook tot uitdrukking in mijn titels, die naar het muziekstuk verwijzen.’
Dit was natuurlijk zowel boeiend als opmerkelijk. Helaas ontbreekt de tijd voor een diepte-interview. Het publiek in De Winsinghhof krijgt een topprogramma te zien. Humorvol, onderhoudend en soms een beetje provocerend, waarmee hij bekende en nieuwe nummers aan elkaar praatte. ‘Ik vond het een fantastische avond,’ zei hij na afloop. Het publiek was het volledig met hem eens.     RODEN – Afgelopen vrijdag kwam Harry Sacksioni naar De Winsinghhof te Roden. In de jaren zeventig was hij de gitarist van Herman van Veen, tot hij in 1974 de muzikale vleugels uitsloeg in een vlucht die gelukkig nooit schijnt te eindigen. Zijn oeuvre is veelomvattend. Vele optredens in binnen- en buitenland, zowel solo als met ensembles van verschillende samenstelling. Hij lanceerde de Sacksioni-lesmethode. Samen met vier topgitaristen speelde hij in het programma five Great Guitars.
Namens De Krant legde Henk van Kalken drie vragen voor aan de meester van de Smoky Strings, het nieuwe soloprogramma van Harry. Drie vragen zijn  niet genoeg  om recht te doen aan deze dirigent en uitvoerder van zijn eigen éénpersoons gitaarorkest. In het uitverkochte, intieme theater De Winsinghhof was het goed toeven. Vóór zijn optreden, tijdens een kopje thee, sprak hij honderduit.‘Waar ik de energie, motivatie en het plezier vandaan haal?Moeilijke vraag. Hm. Ik doe gewoon wat ik het allerliefste doe vanuit gedrevenheid. Ik leef heel dicht op mijn gevoel, ik ben ook een emotioneel mens. Verder ben ik van nature zeer gedreven om de dingen te doen die ik leuk vind. Ik kan ‘s morgens echt opstaan met een gevoel van: yes! En dat is nooit opgehouden. Misschien sterf ik ooit wel op het podium,’ grijnst Harry, en hervat: ‘Ik kijk nooit terug. Ik ben altijd scheppend.’
Inmiddels is Harry alweer druk bezig met ‘iets nieuws’. ‘Ik ben bezig met een groot, nieuw project, genaamd ‘Timeline.’ Hierin geef ik in delen mijn visie op de wereld. Vanaf de Oerknal heb ik de verschillende stadia van de wereld in muziek omgezet en uiteindelijk beland je in de 20e eeuw met gebeurtenissen zoals de moord op Kennedy, de komst van Obama, Trump, de eerste bemande vlucht naar de maan...’ Hij keert even in zichzelf en hervat: ‘Alles wordt met elkaar verbonden, met originele nieuwsuitzendingen. Het wordt Vensters in het kwadraat. (Vensters is het schitterende symfonische album uit 1976, HvK).’
Het enthousiasme spat er tijdens het vertellen af. Het is duidelijk. Niks achteroverleunen, niks routine, deze gitarist barst nog van de inspiratie en de nieuwe ideeën.
Voorbeelden heeft Harry nooit echt gehad. ‘Nee, ik heb dat niet zo met gitaristen en gitaar. Het is geen inspiratiebron voor me, ik zit hierin anders in elkaar. Ik heb zelf het idee dat het, omdat ik niet kan zingen, gitaar is geworden. In Timeline zal dat inhoudelijke, waar het mij om gaat, ook tot uitdrukking komen. Ik hou ontzettend van die inhoud, van zingen. Het komt ook tot uitdrukking in mijn titels, die naar het muziekstuk verwijzen.’
Dit was natuurlijk zowel boeiend als opmerkelijk. Helaas ontbreekt de tijd voor een diepte-interview. Het publiek in De Winsinghhof krijgt een topprogramma te zien. Humorvol, onderhoudend en soms een beetje provocerend, waarmee hij bekende en nieuwe nummers aan elkaar praatte. ‘Ik vond het een fantastische avond,’ zei hij na afloop. Het publiek was het volledig met hem eens.     

UIT DE KRANT

Lees ook