Herindeling
Gemeente Westerkwartier
Zoekt en gij zult vinden
De voordelen van een verhuizing kunnen de meeste mensen wel uittekenen. Vaak gaat het om een verbetering. Een nieuw avontuur op een nieuwe plek. En in ons geval ook in een nieuwe woonplaats. Toch zijn er naast de vele voordelen ook zaken die we zouden kunnen missen als kiespijn. Wat te denken van de verhuisstress vooraf. Wekenlang inpakken, sorteren en afscheid nemen van de spulletjes waar je eigenlijk lang geleden al afscheid van had moeten nemen. Naarmate het moment dichterbij komt, de oude woning vol dozen komt te staan en dus minder gezellig wordt, neemt ook de stress toe. Zelf, inmiddels redelijk gewend aan harde deadlines, bleef ik er vrij koel onder. Maar mijn wederhelft –en ze zal niet blij zijn dit hier op deze plek te lezen- had er beduidend meer last van. Moest ze eerst nog wennen aan het idee om richting Niezijl te vertrekken, komt daar vervolgens ook nog een complete chaos en een ware dozentsunami bij. Verhuisstress dus.
De eerste week in onze nieuwe woning zit er inmiddels op en de verhuisstress heeft plaats gemaakt voor blijdschap en verwondering. We zijn op ontdekkingstocht geslagen in ons nieuwe huis en komen steeds meer ‘dingetjes’ tegen. Overwegend positief gelukkig, want net als bij zwangerschappen word je ook bij het kopen van een huis overstelpt met horrorverhalen die je liever niet wilt horen. Omdat ons huis ook nog eens uit 1898 stamt, en per definitie scheef is aan alle kanten, hebben we al genoeg zorgen gehad over hetgeen we zouden aantreffen. Nogmaals, tot dusverre zijn grote tegenslagen ons bespaard gebleven. Momenteel wordt er links en rechts met een kwast gezwaaid, hier en daar een kleurtje aangepast en ook de eerste plafonds zijn inmiddels naar beneden gekomen. Het huis voelt steeds meer als ons plekje en steeds minder als een vakantiehuis waar je tijdelijk verblijft. De grootste reden daarvoor is natuurlijk dat steeds meer spullen uitgepakt zijn en een eigen plek hebben gekregen in het nieuwe huis. Je oude vertrouwde spullen, maar dan op een nieuwe plek. Tenminste, voor zover wij ze terug hebben kunnen vinden. Ondanks het feit dat we zeker 50 zakken met plastic langs de weg hebben gezet voor de schillenboer, onze kledingkasten hebben uitgeboend en een halve huisraad naar ‘de stort’ aan de Tweemat hebben gebracht zijn er nog altijd zo’n 60 verhuisdozen die schreeuwen om uitgepakt te worden. “Alles op z’n tijd”, vindt mijn betere helft die beetje bij beetje de dozen uitpakt en alles een plekje geeft. En geduldig heb ik haar afgelopen week haar gang laten gaan.
Totdat een nieuwe vorm van verhuisstress zich meester maakte over mij. Zo, opeens. Vakantie of niet, de columns moeten doorgaan! Weliswaar zonder een politiek gerelateerd onderwerp, daar ik mij eventjes niet in raadszalen begeef en niet dagelijks de lokale actualiteiten volg, maar toch, de columns gaan door! Ook deze week. De eerste keer dat ik op zondagochtend -mijn favoriete moment van de week om dit ‘stukkie’ te typen- in Niezijl mijn column op papier zet. Ik sluit de pc aan, verbindt deze met het almachtige internet en zoek er een passend beeldscherm bij. Ook de muis is inmiddels boven water en ligt al op mij te wachten. Ik ben er klaar voor, denk ik… De koffie is ingeschonken en ook een lekker koekje is bij de hand. ‘Zoenen’ staat er op de doos met daarin drie kleuren chocoladekoekjes met schuim. Glimlachend denk ik terug aan de tijd dat mijn oma mij vroeg of ik een negerzoen wilde. Altijd ‘ja’, want ik ben er gek op! Zelfs nu ze tegenwoordig een politiek correcte naam dragen en bijna nergens meer te vinden zijn. De pc is opgestart en Word is geopend. De eerste letter laat echter op zich wachten, want waar is mijn toetsenbord? Ik had het zo mooi bedacht. Toch? Het toetsenbord zat in een logische doos die was gelabeld met ‘Richard PC-hoekje’. Echter, daar waar de pc met de meeste toebehoren in één auto zijn vervoerd van Leek naar Niezijl, is de doos met het toetsenbord in een andere auto beland. Of liever, de grote bus. Bij de grote meuk zeg maar. Dus mis ik mijn toetsenbord. Een vorm van stress maakt zich meester over de man die tot dusverre verschoond is gebleven van verhuisstress. Maniakaal wordt er gezocht naar het o-zo belangrijke toetsenbord om deze column te kunnen schrijven. Doos na doos wordt doorgespit. Het zal toch niet?
Aangezien u deze column leest weet u hoe het verhaal afloopt. Ruim veertig zweterige minuten en negen negerzoenen, excuseer: zoenen, later wordt de vermiste doos met daarin het onmisbare stukje pc-toebehoren teruggevonden. Uiteraard bleek het toetsenbord in de laatste van de 60 ongeopende dozen te zitten. Het zal ook niet… Het gezin is inmiddels wakker door mijn luidruchtige zoektocht als het angstzweet langzaam van mijn rug verdwijnt. De verlate verhuisstress heeft geleid tot een logische eindconclusie. Het gezegde ‘Zoekt en gij zult vinden’ is echt waar.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
De voordelen van een verhuizing kunnen de meeste mensen wel uittekenen. Vaak gaat het om een verbetering. Een nieuw avontuur op een nieuwe plek. En in ons geval ook in een nieuwe woonplaats. Toch zijn er naast de vele voordelen ook zaken die we zouden kunnen missen als kiespijn. Wat te denken van de verhuisstress vooraf. Wekenlang inpakken, sorteren en afscheid nemen van de spulletjes waar je eigenlijk lang geleden al afscheid van had moeten nemen. Naarmate het moment dichterbij komt, de oude woning vol dozen komt te staan en dus minder gezellig wordt, neemt ook de stress toe. Zelf, inmiddels redelijk gewend aan harde deadlines, bleef ik er vrij koel onder. Maar mijn wederhelft –en ze zal niet blij zijn dit hier op deze plek te lezen- had er beduidend meer last van. Moest ze eerst nog wennen aan het idee om richting Niezijl te vertrekken, komt daar vervolgens ook nog een complete chaos en een ware dozentsunami bij. Verhuisstress dus.
De eerste week in onze nieuwe woning zit er inmiddels op en de verhuisstress heeft plaats gemaakt voor blijdschap en verwondering. We zijn op ontdekkingstocht geslagen in ons nieuwe huis en komen steeds meer ‘dingetjes’ tegen. Overwegend positief gelukkig, want net als bij zwangerschappen word je ook bij het kopen van een huis overstelpt met horrorverhalen die je liever niet wilt horen. Omdat ons huis ook nog eens uit 1898 stamt, en per definitie scheef is aan alle kanten, hebben we al genoeg zorgen gehad over hetgeen we zouden aantreffen. Nogmaals, tot dusverre zijn grote tegenslagen ons bespaard gebleven. Momenteel wordt er links en rechts met een kwast gezwaaid, hier en daar een kleurtje aangepast en ook de eerste plafonds zijn inmiddels naar beneden gekomen. Het huis voelt steeds meer als ons plekje en steeds minder als een vakantiehuis waar je tijdelijk verblijft. De grootste reden daarvoor is natuurlijk dat steeds meer spullen uitgepakt zijn en een eigen plek hebben gekregen in het nieuwe huis. Je oude vertrouwde spullen, maar dan op een nieuwe plek. Tenminste, voor zover wij ze terug hebben kunnen vinden. Ondanks het feit dat we zeker 50 zakken met plastic langs de weg hebben gezet voor de schillenboer, onze kledingkasten hebben uitgeboend en een halve huisraad naar ‘de stort’ aan de Tweemat hebben gebracht zijn er nog altijd zo’n 60 verhuisdozen die schreeuwen om uitgepakt te worden. “Alles op z’n tijd”, vindt mijn betere helft die beetje bij beetje de dozen uitpakt en alles een plekje geeft. En geduldig heb ik haar afgelopen week haar gang laten gaan.
Totdat een nieuwe vorm van verhuisstress zich meester maakte over mij. Zo, opeens. Vakantie of niet, de columns moeten doorgaan! Weliswaar zonder een politiek gerelateerd onderwerp, daar ik mij eventjes niet in raadszalen begeef en niet dagelijks de lokale actualiteiten volg, maar toch, de columns gaan door! Ook deze week. De eerste keer dat ik op zondagochtend -mijn favoriete moment van de week om dit ‘stukkie’ te typen- in Niezijl mijn column op papier zet. Ik sluit de pc aan, verbindt deze met het almachtige internet en zoek er een passend beeldscherm bij. Ook de muis is inmiddels boven water en ligt al op mij te wachten. Ik ben er klaar voor, denk ik… De koffie is ingeschonken en ook een lekker koekje is bij de hand. ‘Zoenen’ staat er op de doos met daarin drie kleuren chocoladekoekjes met schuim. Glimlachend denk ik terug aan de tijd dat mijn oma mij vroeg of ik een negerzoen wilde. Altijd ‘ja’, want ik ben er gek op! Zelfs nu ze tegenwoordig een politiek correcte naam dragen en bijna nergens meer te vinden zijn. De pc is opgestart en Word is geopend. De eerste letter laat echter op zich wachten, want waar is mijn toetsenbord? Ik had het zo mooi bedacht. Toch? Het toetsenbord zat in een logische doos die was gelabeld met ‘Richard PC-hoekje’. Echter, daar waar de pc met de meeste toebehoren in één auto zijn vervoerd van Leek naar Niezijl, is de doos met het toetsenbord in een andere auto beland. Of liever, de grote bus. Bij de grote meuk zeg maar. Dus mis ik mijn toetsenbord. Een vorm van stress maakt zich meester over de man die tot dusverre verschoond is gebleven van verhuisstress. Maniakaal wordt er gezocht naar het o-zo belangrijke toetsenbord om deze column te kunnen schrijven. Doos na doos wordt doorgespit. Het zal toch niet?
Aangezien u deze column leest weet u hoe het verhaal afloopt. Ruim veertig zweterige minuten en negen negerzoenen, excuseer: zoenen, later wordt de vermiste doos met daarin het onmisbare stukje pc-toebehoren teruggevonden. Uiteraard bleek het toetsenbord in de laatste van de 60 ongeopende dozen te zitten. Het zal ook niet… Het gezin is inmiddels wakker door mijn luidruchtige zoektocht als het angstzweet langzaam van mijn rug verdwijnt. De verlate verhuisstress heeft geleid tot een logische eindconclusie. Het gezegde ‘Zoekt en gij zult vinden’ is echt waar.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
