Het ging ook wel eens mis in 2016..
actueel
Natuurlijk ging er ook wel eens wat mis in het afgelopen jaar. Of zat iets tegen. Of duurde iets toch net even langer als was gepland.
Neem nou de kruising Kastanjelaan in Roden. Oosteinde, mag ook. De verkeerssituatie daar was heel veel mensen al jarenlang een doorn in het oog. Vooral de onwetendheid. Wie heeft nou voorrang? Het fietspad was te smal, wie het eerst stopt, die krijgt geen voorrang. Zo dus. En dus werd er iets aan gedaan. De weg, de kruising, de drempels: alles ging er uit om het voor eens en altijd goed en overzichtelijk aan te leggen. Zou je denken.
Toen de kruising er als nieuw uitzag, bleek het toch niet helemaal goed te zijn gegaan. En dus ging de kruising er weer uit, net als de drempels. Was er weer sprake van een omlegging, werd er weer gewerkt en werden er dus ook weer kosten gemaakt. Na poging twee bleven klachten uit. En dus kunnen we er nu vanuit gaan dat het goed is.
Jaren geleden besloot iemand dat het veiliger zou zijn als er door heel het land fietspaaltjes geplaatst zouden worden. U weet wel, een soort van rood-witte Amsterdammertjes. Een investering van jewelste, tot iemand in 2016 bedacht dat die paaltjes eigenlijk gevaarlijk waren. Dat ze er weer uit moesten. En zo geschiedde, ook in Noordenveld. Wethouder Auwema was het eens met de verwijdering. Hij liet weten dat zeker als in groepsverband gefietst werd, er regelmatig ongelukken met en door de paaltjes gebeurden. Weg ermee dus. En dat dus met in het achterhoofd de gedachte dat een andere atoomgeleerde jaren eerder besloot dat de paaltjes juist voor veiligheid zorgden. Auwema verwijderde in Roden een eerste fietspaaltje. Uiteindelijk lukte het de wethouder- van voorbereiding was geen sprake geweest- om symbolisch het eerste paaltje te verwijderen en belandden de paaltjes in het magazijn van gemeentewerken. Destijds werd gesteld dat Noordenveld keek naar herbestemming van die paaltjes. De ‘denktank fietspaaltjes’ heeft echter nog niets weer van zich laten horen.
Ook zoiets. Koningsdag in Roden. Een dag dat duizenden mensen op de been zijn en een herkenbare dag. Een dag met de vrijmarkt, kinderspelen en muziek. Je weet wat er komt en wellicht is dat juist ook wel de kracht. Traditioneel was ook altijd de opening; het oplaten van ballonnen door kinderen van de basisschool. Dit jaar ging er echter geen ballon de lucht in. Verboden, of beter: de organisatie wilde het risico niet nemen. Organisaties die het nogal goed voor hebben met dieren zitten steeds meer evenementen dwars. De overblijfselen van ballonnen namelijk, worden wel eens door vogels opgegeten en die kunnen daardoor stukken. Ook de zooi in zee is milieuactivisten een doorn in het oog. En dus werd Koningsdag – met aanvankelijk nogal wat regen- geopend met een dansje. De burgemeester stond wél op het podium, dansen deed hij niet. Wellicht volgend jaar?
Ook zoiets, de mevrouw die al vier jaar (!) met de gemeente communiceert over het plaatsen van een container langs de kant van de weg. Mevrouw wil de container graag aan haar kant van de straat plaatsen, de container wordt echter aan de andere kant van de straat geleegd. En dus moet ze telkens met zware container de drukke weg over. Vier jaar is er al contact. Vier jaar hoopt ze dat het volgend jaar anders wordt en al vier jaar gebeurt er niets. Wellicht zou een duidelijk antwoord eens helpen. Zo van: de container wordt aan de andere kant van de weg geleegd en dat blijft de komende jaren ook gewoon zo. Weet ze in elk geval waar ze aan toe is en hoeft ze zich aan het begin van weer een nieuw jaar in elk geval geen illusies te maken. Och ja, de Albertsbaan. Was ook weer onderwerp van gesprek. Over vertraging, over de zoektocht naar de bom en over ziekte. Nu weer zou het allemaal langer gaan duren omdat de projectleider vervangen mest worden. Er zou, zo wisten bronnen te melden, een vertraging van een maandje of drie opgelopen zijn. Vanuit het gerieflijke kantoortje van de wethouder klinken echter andere geluiden. Dat er inderdaad sprake was van ziekte en vervanging, maar dat voor het overige alles op schema loopt. Dat er dus straks in maart gestart wordt met de ombouw van de nu hobbelige parkeerplaats tot een soort van Italiaans plein. Ondertussen is er wel al een vervangend parkeerplaatsje geregeld (op de ‘Woonborglocatie’) en zijn ook die akelige parkeerobstakels in de vorm van betonnen blokken uit het centrum verdwenen. Als alles in het nieuwe jaar volgens plan verloopt, kunnen we in juni genieten van de nieuwe Albertsbaan. Maar: we houden als altijd wat slagen om de arm.
Minder goed verging het ook hockeyclub MHC Roden. Sterker nog: de club leek in 2016 regelrecht op het faillissement af te stevenen. Oorzaak van alles was een geschil tussen bestuur van de club en de stichting die een van de twee velden in eigendom heeft. Er werd in Roden niet meer over hockey gesproken, wel over achterstallige betalingen, nieuwe stichtingen, deurwaarders en rechtszaken. Tot Sander Renkema wat vrouwen om zich heen verzamelde en een nieuw bestuur vormde. Tot hij er wél in slaagde weer on speaking terms te geraken met de stichting en de ergste kou eerst uit de lucht is. De geplande rechtszaak bijvoorbeeld, is van de agenda gehaald en het nieuwe clubbestuur zal binnenkort nader in gesprek gaan met het stichtingsbestuur. Daarmee lijkt het wel goed te zitten met de continuïteit van de club. Met dank aan Renkema vooral. Hij en niemand anders stak namelijk zijn nek uit.
Te gast in Roden was niemand minder dan Dirk Zeelenberg. U weet wel, de knuffelbeer van ‘Divorce’. Het dikkertje. De lieve, sympathieke, aandoenlijke. Omdat De Vries – van Geert en José- een prijs van Hartman gewonnen had, kwam Dirk naar Roden. Voor iets van een meet and greet. Mooi man. Geert en Jose hadden alles perfect voorbereid. De catering was perfect, er was een dj en er waren mensen. Leuk allemaal, tot Dirk verscheen. Met telefoon aan zijn oor. Dirk belde, zei hallo tegen de familie De Vries en verdween daarna tien minuten. Dirk moest namelijk een grote hoop doen. Eenmaal terug hield hij zijn zonnebril gewoon op en maakte hij opmerkingen als ‘ zeg maar wat ik moet doen’. Heel geïnteresseerd was hij niet. Ook de aangekondigde speech van de BN-er sloeg alles. Geert en José verdienden tenminste iets dat leek op een verhaal, nu zei Dirk hooguit een zinnetje of drie en drukte Geert snel een fles drank in de handen. Daarna keek hij op zijn horloge. Of hij al weg kon. Of zijn klusje er al weer op zat. Dirk Zeelenberg verloor heel veel goodwill door dat ene bezoek aan Roden. Niet veel later belde hij de familie De Vries. Hij bood een soort van excuses aan. Te laat.
De wandelvierdaagse in Roden is een hit. Rond de duizend mensen – ietsje minder- namen deel aan de vierdaagse wandeling door mooi Roden. Een groeibriljantje dus en het evenement, afgesloten met Groby en de brandweer, kende geen incidenten. Het was leuk, gezellig. Het was dat potje met vet. Na afloop kwam de kater. Onderweg namelijk, bleken tal van jonge deelnemers de pijltjes te hebben ontvreemd. Weggehaald van de bomen, in de sloot gedumpt, middendoor gestampt of mee naar huis genomen. Een behoorlijk aantal pijltjes ontbrak. Zonde, want de organisatie zal voor de volgende editie dus weer moeten investeren in pijltjes. Jammer dat het toch altijd weer zo moet. Wellicht zijn bepaalde kinderen ook nog te jong om alleen deel te nemen. Ouders, aan u!
De voetballers van Nieuw Roden trainden na vorig seizoen nog even door. Dat had alles te maken met de nieuwe trainer: Patrick van Nimwegen. Die wilde uiteraard wel even zien wat voor vlees hij in de kuip had. Steunpilaar Niels Kalfsbeek was er ook. Hij zag dat iedereen nog even extra zijn best deed, om maar indruk op de nieuwe oefenmeester te maken. Sommigen deden wellicht iets teveel hun best. Want tijdens zomaar een zomeravondtraining werd Niels nogal hard aangepakt. Meteen wist hij dat het mis was: de kruisband gescheurd Pas vorige week werd de hovenier geopereerd. Dit seizoen zal Kalfsbeek niet in actie komen, of er moet al een groot wonder gebeuren.
Het ging eind 2016 ook wat minder met wethouder Gerrit Alssema. Vanwege gezondheidsredenen hing hij de wethoudershamer aan de wilgen. Gerrit heeft gelijk: niets belangrijker dan de gezondheid. Zijn afscheid was indrukwekkend. Niets dan lof viel hem ten deel en dat was terecht ook. Alssema bleek een uitstekende wethouder. Hij verstopte zich nooit en bezuinigde maar mooi even zes miljoen euro. Ga er maar aan staan. Een opvolger is nog niet gevonden. Die zou uit de CDA/ChristenUnie hoek moeten komen. Het is te hopen dat de nieuwe man of vrouw van het niveau Alssema is, want ook in 2017 zal de portefeuille financiën weer een belangrijke zijn.
En ach, ook de feestverlichting nieuwe stijl haperde wat, in de afgelopen decembermaand. Stroom vanuit de lantaarnpaal; het leek allemaal zo mooi. Voor het werkte allemaal, was Sinterklaas al lang en breed weer in Spanje. Desondanks klonken na 6 december toch nog een paar dagen Sinterklaasliedjes door de straten van Roden. Maar goed: alle begin is moeilijk. In kaart is waar de problemen liggen en de kenners weten wat hun volgend jaar te doen staat.
Jaren geleden besloot iemand dat het veiliger zou zijn als er door heel het land fietspaaltjes geplaatst zouden worden. U weet wel, een soort van rood-witte Amsterdammertjes. Een investering van jewelste, tot iemand in 2016 bedacht dat die paaltjes eigenlijk gevaarlijk waren. Dat ze er weer uit moesten. En zo geschiedde, ook in Noordenveld. Wethouder Auwema was het eens met de verwijdering. Hij liet weten dat zeker als in groepsverband gefietst werd, er regelmatig ongelukken met en door de paaltjes gebeurden. Weg ermee dus. En dat dus met in het achterhoofd de gedachte dat een andere atoomgeleerde jaren eerder besloot dat de paaltjes juist voor veiligheid zorgden. Auwema verwijderde in Roden een eerste fietspaaltje. Uiteindelijk lukte het de wethouder- van voorbereiding was geen sprake geweest- om symbolisch het eerste paaltje te verwijderen en belandden de paaltjes in het magazijn van gemeentewerken. Destijds werd gesteld dat Noordenveld keek naar herbestemming van die paaltjes. De ‘denktank fietspaaltjes’ heeft echter nog niets weer van zich laten horen.
Ook zoiets. Koningsdag in Roden. Een dag dat duizenden mensen op de been zijn en een herkenbare dag. Een dag met de vrijmarkt, kinderspelen en muziek. Je weet wat er komt en wellicht is dat juist ook wel de kracht. Traditioneel was ook altijd de opening; het oplaten van ballonnen door kinderen van de basisschool. Dit jaar ging er echter geen ballon de lucht in. Verboden, of beter: de organisatie wilde het risico niet nemen. Organisaties die het nogal goed voor hebben met dieren zitten steeds meer evenementen dwars. De overblijfselen van ballonnen namelijk, worden wel eens door vogels opgegeten en die kunnen daardoor stukken. Ook de zooi in zee is milieuactivisten een doorn in het oog. En dus werd Koningsdag – met aanvankelijk nogal wat regen- geopend met een dansje. De burgemeester stond wél op het podium, dansen deed hij niet. Wellicht volgend jaar?
Ook zoiets, de mevrouw die al vier jaar (!) met de gemeente communiceert over het plaatsen van een container langs de kant van de weg. Mevrouw wil de container graag aan haar kant van de straat plaatsen, de container wordt echter aan de andere kant van de straat geleegd. En dus moet ze telkens met zware container de drukke weg over. Vier jaar is er al contact. Vier jaar hoopt ze dat het volgend jaar anders wordt en al vier jaar gebeurt er niets. Wellicht zou een duidelijk antwoord eens helpen. Zo van: de container wordt aan de andere kant van de weg geleegd en dat blijft de komende jaren ook gewoon zo. Weet ze in elk geval waar ze aan toe is en hoeft ze zich aan het begin van weer een nieuw jaar in elk geval geen illusies te maken. Och ja, de Albertsbaan. Was ook weer onderwerp van gesprek. Over vertraging, over de zoektocht naar de bom en over ziekte. Nu weer zou het allemaal langer gaan duren omdat de projectleider vervangen mest worden. Er zou, zo wisten bronnen te melden, een vertraging van een maandje of drie opgelopen zijn. Vanuit het gerieflijke kantoortje van de wethouder klinken echter andere geluiden. Dat er inderdaad sprake was van ziekte en vervanging, maar dat voor het overige alles op schema loopt. Dat er dus straks in maart gestart wordt met de ombouw van de nu hobbelige parkeerplaats tot een soort van Italiaans plein. Ondertussen is er wel al een vervangend parkeerplaatsje geregeld (op de ‘Woonborglocatie’) en zijn ook die akelige parkeerobstakels in de vorm van betonnen blokken uit het centrum verdwenen. Als alles in het nieuwe jaar volgens plan verloopt, kunnen we in juni genieten van de nieuwe Albertsbaan. Maar: we houden als altijd wat slagen om de arm.
Minder goed verging het ook hockeyclub MHC Roden. Sterker nog: de club leek in 2016 regelrecht op het faillissement af te stevenen. Oorzaak van alles was een geschil tussen bestuur van de club en de stichting die een van de twee velden in eigendom heeft. Er werd in Roden niet meer over hockey gesproken, wel over achterstallige betalingen, nieuwe stichtingen, deurwaarders en rechtszaken. Tot Sander Renkema wat vrouwen om zich heen verzamelde en een nieuw bestuur vormde. Tot hij er wél in slaagde weer on speaking terms te geraken met de stichting en de ergste kou eerst uit de lucht is. De geplande rechtszaak bijvoorbeeld, is van de agenda gehaald en het nieuwe clubbestuur zal binnenkort nader in gesprek gaan met het stichtingsbestuur. Daarmee lijkt het wel goed te zitten met de continuïteit van de club. Met dank aan Renkema vooral. Hij en niemand anders stak namelijk zijn nek uit.
Te gast in Roden was niemand minder dan Dirk Zeelenberg. U weet wel, de knuffelbeer van ‘Divorce’. Het dikkertje. De lieve, sympathieke, aandoenlijke. Omdat De Vries – van Geert en José- een prijs van Hartman gewonnen had, kwam Dirk naar Roden. Voor iets van een meet and greet. Mooi man. Geert en Jose hadden alles perfect voorbereid. De catering was perfect, er was een dj en er waren mensen. Leuk allemaal, tot Dirk verscheen. Met telefoon aan zijn oor. Dirk belde, zei hallo tegen de familie De Vries en verdween daarna tien minuten. Dirk moest namelijk een grote hoop doen. Eenmaal terug hield hij zijn zonnebril gewoon op en maakte hij opmerkingen als ‘ zeg maar wat ik moet doen’. Heel geïnteresseerd was hij niet. Ook de aangekondigde speech van de BN-er sloeg alles. Geert en José verdienden tenminste iets dat leek op een verhaal, nu zei Dirk hooguit een zinnetje of drie en drukte Geert snel een fles drank in de handen. Daarna keek hij op zijn horloge. Of hij al weg kon. Of zijn klusje er al weer op zat. Dirk Zeelenberg verloor heel veel goodwill door dat ene bezoek aan Roden. Niet veel later belde hij de familie De Vries. Hij bood een soort van excuses aan. Te laat.
De wandelvierdaagse in Roden is een hit. Rond de duizend mensen – ietsje minder- namen deel aan de vierdaagse wandeling door mooi Roden. Een groeibriljantje dus en het evenement, afgesloten met Groby en de brandweer, kende geen incidenten. Het was leuk, gezellig. Het was dat potje met vet. Na afloop kwam de kater. Onderweg namelijk, bleken tal van jonge deelnemers de pijltjes te hebben ontvreemd. Weggehaald van de bomen, in de sloot gedumpt, middendoor gestampt of mee naar huis genomen. Een behoorlijk aantal pijltjes ontbrak. Zonde, want de organisatie zal voor de volgende editie dus weer moeten investeren in pijltjes. Jammer dat het toch altijd weer zo moet. Wellicht zijn bepaalde kinderen ook nog te jong om alleen deel te nemen. Ouders, aan u!
De voetballers van Nieuw Roden trainden na vorig seizoen nog even door. Dat had alles te maken met de nieuwe trainer: Patrick van Nimwegen. Die wilde uiteraard wel even zien wat voor vlees hij in de kuip had. Steunpilaar Niels Kalfsbeek was er ook. Hij zag dat iedereen nog even extra zijn best deed, om maar indruk op de nieuwe oefenmeester te maken. Sommigen deden wellicht iets teveel hun best. Want tijdens zomaar een zomeravondtraining werd Niels nogal hard aangepakt. Meteen wist hij dat het mis was: de kruisband gescheurd Pas vorige week werd de hovenier geopereerd. Dit seizoen zal Kalfsbeek niet in actie komen, of er moet al een groot wonder gebeuren.
Het ging eind 2016 ook wat minder met wethouder Gerrit Alssema. Vanwege gezondheidsredenen hing hij de wethoudershamer aan de wilgen. Gerrit heeft gelijk: niets belangrijker dan de gezondheid. Zijn afscheid was indrukwekkend. Niets dan lof viel hem ten deel en dat was terecht ook. Alssema bleek een uitstekende wethouder. Hij verstopte zich nooit en bezuinigde maar mooi even zes miljoen euro. Ga er maar aan staan. Een opvolger is nog niet gevonden. Die zou uit de CDA/ChristenUnie hoek moeten komen. Het is te hopen dat de nieuwe man of vrouw van het niveau Alssema is, want ook in 2017 zal de portefeuille financiën weer een belangrijke zijn.
En ach, ook de feestverlichting nieuwe stijl haperde wat, in de afgelopen decembermaand. Stroom vanuit de lantaarnpaal; het leek allemaal zo mooi. Voor het werkte allemaal, was Sinterklaas al lang en breed weer in Spanje. Desondanks klonken na 6 december toch nog een paar dagen Sinterklaasliedjes door de straten van Roden. Maar goed: alle begin is moeilijk. In kaart is waar de problemen liggen en de kenners weten wat hun volgend jaar te doen staat.
