‘Het gloeiende onderwerp H&H’
LEEK – Het leven loopt niet altijd zoals we zelf voor ogen hebben. We kunnen plannen maken, agenda’s invullen dat het een lieve lust is, maar soms, of te vaak , gooit één telefoontje alles overhoop. Zo ook een paar dagen voor het zomerreces. Een telefoontje van Tity de Haan, vervangend lid van mijn fractie, met een verschrikkelijke boodschap. Haar man Geert was in de nacht, zoals de dokter had gezegd, ‘zacht naast haar ingeslapen’. Geert overleden, dat kon helemaal niet, hij was nog maar 58 jaar. Niet te bevatten, onwerkelijk, zelfs ‘oneerlijk’. Voor Tity en haar vier kinderen het ergste wat hun kon overkomen. De volgende avond vroeg mijn echtgenote, ‘wordt het laat vanavond?’, ‘Het kan wel na middernacht worden, dus wacht maar niet op mij’, was mijn antwoord. Om 19.00 uur begon het onderwerp Hummel Recycling’. Een volle tribune met vooral leden van FrisLeek. Al eerder heb ik in deze column over een verschil van mening tussen het bedrijf Hummel en FrisLeek geschreven. Misschien te vaak geschreven, maar het is dan ook een onderwerp dat de gemoederen in de raad behoorlijk bezig houdt. Overlast door geur, vallend ijzer op elkaar, rijdende heftrucks, overlast door vroeg vertrekkende vrachtauto’s, brandveiligheid, en zo kan ik nog wel een paar alinea’s doorgaan. Als raadslid wordt van mij verwacht dat ik hier voorzichtig, in overleg met mijn fractie, luisterend naar de coalitiediscipline, mee omga. Ik vind dit moeilijk, vooral als er door de actiegroep grote woorden worden gebruikt. Het college zou liegen, ambtenaren en brandweer zouden niet capabel zijn. Na de commissievergadering begon één van de belangrijkste vergaderingen van het jaar. Aan het begin werd door de ChristenUnie het ‘gloeiende’ onderwerp H&H op de agenda geplaatst. Tijdens de raadsvergadering was de Kadernota het ‘hoofdgerecht’. Hierbij worden de hoofdpunten van beleid en financiële kaders voor het komende jaar aangegeven. Elke partij kreeg tien minuten om haar beschouwingen over 2016 naar voren te brengen. Nadat mijn eigen fractie deze beschouwingen naar voren had gebracht, kreeg ik het vervolg niet meer mee. Een stekende pijn in mijn linkerarm, een drukkende pijn op de borst, het ging niet goed en ik verliet de raadzaal. Daarna ging het in een stroomversnelling. Behulpzame ambtenaren die aan een tafel in de hal van het gemeentehuis zaten boden mij welkome hulp aan en ook de dienstdoende bode bracht verfrissende doekjes om de pijn te verzachten. Een vervangend raadslid van de PvdA nam mij de pols op. Ondanks alle goede zorgen, volgde geen verbetering en er werd besloten 112 te bellen. Even later klonk de sirene van de naderende ambulance. Na een aantal spuitjes onder de tong lag ik binnen een half uur op de spoedafdeling van het Martini Ziekenhuis aan de monitor en andere apparaten. Bloed werd afgenomen en allerlei draden zorgden er voor dat ik aan ‘gevangenschap’ was overgeleverd. Intussen werd er, zonder dat ik het wist, na overleg met alle fractievoorzitters en de wethouders, door burgemeester Berend Hoekstra besloten om de vergadering op te schorten naar 2 september. Wat een schrik, voor mijn gezin, familie en de raadsleden. Het was teveel in een paar dagen tijd. Hoeveel kan een mens hebben. Wat was de reden van de pijn en andere reacties van mijn lichaam? De geleerden in het ziekenhuis en ook ik zelf konden geen reden vinden. Hoewel? Er was wel veel gebeurd. Het overlijden van Geert, hitte, mijn ‘politieke’ boosheid over reacties op Hummel. We zijn bijna twee maanden verder. Op 2 september wordt de afgebroken vergadering van 1 juli voortgezet. Zo zie je, de morgen weet vaak niet wat de avond zal brengen en het begin van de nacht heeft geen weet van de morgen. Ondanks dat, toch maar op naar de eerste, direct al belangrijke vergadering over de Kadernota en het ‘gloeiende’ H&H. ‘Ik groet u’. ’Moi’.
