‘Het is gewoon heel simpel: óf een baan óf een zak met geld’

Medewerkers Prolyte voeren opnieuw actie

LEEK – Prolyte. Constructiebedrijf van podiumonderdelen vooral. Werkte je daar, dan zat je snor. Tot een paar jaar geleden dan. Tegenwoordig lijkt alles anders en driegt de fabriek in Leek grotendeels te verdwijnen. Naar het buitenland, Roemenie om precies te zijn. Daar kan het allemaal wat goedkoper, zoals alles schijnbaar goedkoper kan in het buitenland. Behalve op vakantie gaan.

Voor 25 van de nog vijftig (ooit waren het er 150) personeelsleden dreigt ontslag. Weg toekomstperspectief. Bovendien heeft het er alle schijn van dat de directie niet meteen bereid is om met een voor het personeel aanvaardbaar sociaal plan te komen. En dus wordt er actie gevoerd. Woensdag liet een deel van het personeel zien strijdbaar te zijn. Bij Prolyte is de afgelopen jaren nogal gereorganiseerd. Het leek wel een hobby van de directie. In 2011 al verloren 28 mensen hun baan, de jaren daarna werd nog eens tientallen keren afscheid van weer een collega genomen. Twee jaar geleden werd een sociaal plan ontvouwen om ontslagen werknemers tegemoet te komen. Dat plan bestaat volgens de directie niet meer, simpelweg omdat er – zeggen zij- geen geld meer is. FNV denkt daar anders over. Het plan ligt er en geldt nog steeds. ‘Het is voor ons zo klaar als een klontje’, zei FNV-woordvoerder Bart Plaatje dan ook. ‘Een baan of een zak met geld zoals in het sociaal plan staat. Afspraak is afspraak. Waarom zou dat voor Prolyte niet gelden?’

Prolyte werd bekend om de podiumonderdelen. Om verzekerd te zijn van goede bedrijfsresultaten gaf het bedrijf al in 2011 aan dat een deel van het bedrijf naar Roemenie zou moeten verhuizen. In het verleden investeerden gefortuneerde mensen nogal wat geld in het bedrijf, op de voorwaarde dat de kosten omlaag zouden gaan en de omzet omhoog. Hoe dat moest gebeuren? Door vooral grote projecten binnen te halen. Die projecten kwamen niet. Met de huidige situatie als logisch gevolg. Al eerder werd er door het personeel actie gevoerd. Directeur Lambert Bouwmeester kwam vervolgens met een nieuw reorganisatieplan. ‘Dat plan was haast gelijk aan het eerste plan en dus onaanvaardbaar’, zegt Plaatje, die tot zijn tevredenheid zag dat alle mensen van de werkvloer er waren. Die van Sales niet. ’Als het aan de heer Bouwmeester had gelegen, was deze fabriek hier al lang gesloten en verplaatst naar Roemenie’, zegt Plaatje, een Emmenaar en dus strijdbaar. ‘De mensen hier zijn sterk. Het is een hechte groep. Mensen die hier graag werken en goed werk leveren. Ze zien op dit moment elke maand dat er gewerkt wordt als winst. Wéér een maand salaris. Nee, ik verwacht niet dat Bouwmeester nu wel meteen met een acceptabel bod komt. Zo is die man niet. Zelf is hij al lang en breed miljonair. De laatste jaren laat hij een spoor van sluitingen achter. Maar meneer Bouwmeester moet wel weten dat hij eigenlijk geen kant op kan. Ook het OR heeft het nieuwe plan afgewezen. Hij zal dus echt met iets goeds moeten komen.’

Voor deze vreedzame actie had het personeel nogal wat voorbereidingen getroffen. Ze slaagden er in om Henk Wijngaard en Rene Becker te strikken (nog gratis ook) en er waren hapjes, frisse drankjes en gehaktballen. Personeel en bezoekers kwamen niets te kort. Zonder achtergrondinformatie had het een gezellig feestje kunnen zijn. Dat was het ook wel, maar de werknemers die de polonaise liepen hoorden wel steeds dat stemmetje in hun achterhoofd. Dat stemmetje dat zegt dat ze misschien wel zonder werk zitten straks. Dat stemmetje dat zegt dat de toekomst ongewis is. Helemaal los gingen de mensen dus ook niet.

Directeur Bouwmeester was uitgenodigd, maar ziet zich maar heel even zien. Dat was toen de politie- 24 minuten na het begin van de actie- met twee auto’s op kwam draven. Bouwmeester liep naar de agenten, maakte een praatje en liep weer naar binnen. Het stakende personeel gunde hij geen blik waardig. ‘Voor de actie begon liet hij me weten dat we de boel op moesten ruimen. Mooi niet dus. Als we hier weg moeten, dan moet de politie dat maar doen’, zei Plaatje. De politie kwam dus daadwerkelijk, maar deed niets. Van een afstandje hielden ze de boel in de gaten.
Het personeel had de heren Wijngaard en Becker dus gratis weten te strikken. ‘Dat komt omdat ze vaak op een podium van Prolyte hebben gestaan. De meeste mensen zitten wel een beetje in dat wereldje dus dit was zo geregeld’, zei Plaatje trots, die in Dennis Bouma de grote leider van het actievoerende personeel zag. ‘Die jongen is zo strijdbaar. Die vecht echt voor zijn toekomst. Maar eigenlijk doen ze dat allemaal. Ik heb wel eens een minder groepje gezien hoor.’

Behalve eten, drinken en muziek gebeurde er niet zo heel veel eigenlijk. Rene Becker zingt zijn gebruikelijke liedjes. Liedjes die steevast gaan over liefde en liefdesverdriet. Henk Wijngaard, ooit vrachtwagenchauffeur, bracht al zijn hits. Zelfs ‘Met de vlam in de pijp’ kwam voorbij. RTV Noord kwam langs, net als verbouwereerde Leeksters. Die dachten dat Flinke Pink nu al in januari begon. Want met de geluidsinstallatie was het ook al dik in orde. Precies tegenover het Prolyte podium – made in Leek- staat het kantoor waar op de eerste etage directeur Bouwmeester kantoor houdt. De luxaflexen bleven half dicht. Je zag niets bewegen. Toen hij zich even liet zien, riep één van de personeelsleden iets. De directeur keek niet op of om. Of misschien had hij het niet gehoord. Of bloedde zijn neus.

Uiteraard zal de grote baas zijn redenen voor de reorganisatie hebben. Misschien is het wel een kwestie van moeten. Wat ook moet is het naleven van een sociaal plan. Dat is bij wet vastgelegd. Tenslotte kreeg nog even Annabel Schouten het woord. Ze schrijft boeken en overhandigde haar boek ‘Hoe zit het nu echt’ aan Dennis Bouma. ‘ Jullie vechten voor iets dat heel normaal hoort te zijn. Ik snap bovendien niet dat er geen geld voor een sociaal plan is, terwijl de aandeelhouders’ kassen wel regelmatig gespekt worden. Dat is gewoon niet fair’, zei ze. Dé uitsmijter was vervolgens voor Bouma. Hij onthulde de bijnaam van de directeur: homo-economicus. Henk Wijngaard maakte de middag vervolgens af, maar de strijd is nog lang niet gestreden. Integendeel.