‘Het kan niet bestaat niet voor mij. Ik zie geen muren maar deuren’
actueel
Powervrouwen: Karin Dekker, de nieuwe wethouder van de gemeente Leek
LEEK – Een politica die weigert een kraakverbod uit te voeren omdat er een heleboel wetten zijn die ook niet dagelijks worden gehandhaafd maar wel gedoogd. Eentje die via Twitter oproept om met z’n allen een boerka aan te schaffen en aan te trekken als reactie op het boerkaverbod van Kabinet-Rutte 1. Een dame bij wie je -wil je haar onstuimige, onvoorspelbare karakter aankunnen- van graniet moet zijn, volgens gedeputeerde Willem Moorlag van Groningen. Zuurbestendig zelfs. Over wie dit gaat? Over de nieuwe aanwinst van de gemeente Leek, wethouder Karin Dekker (GroenLinks). Op 10 oktober gaat ze aan de slag als opvolger van wijlen Rien Honnef. “Of ik het college kleur ga geven? Dat is geen doel op zich. Ik ben wel iemand met een opvatting. En die zal ik verkondigen.”
Woensdagmiddag, 14:00 uur gemeentehuis Leek. Ze heeft nog vakantie, wanneer het interview met de Krant plaatsvindt. Maar geen probleem verder, ze moest toch op het gemeentehuis zijn. Om drie uur wordt ze namelijk geportretteerd voor wat officiële foto’s met burgemeester en wethouders. Met stevige tred stapt ze het raadhuis binnen. “Leuk je te ontmoeten! Loop je meteen mee?” Eenmaal in haar kantoor, dat ze zelf ook even moest zoeken, (twee trappen op, de deur door, langs de typkamer, de één na laatste deur links voor de werkkamer van wethouder Hans Morsink) deponeert ze haar zwart lederen tas op het bureau, schikt haar bos donkere krullen en geeft haar ogen eens goed de kost. “Die planten gaan eruit.” Een van de planten, van een tamelijk ouderwets soort, de grootste, staat in een soort strakke aluminiumkleurige bak op wieltjes. De andere groene planten, ook niet de meest sfeervolle exemplaren, staan in twee potten in de vensterbank. De planten doen, net als het meubilair en de schilderijen in het kantoor, oersaai aan. “Ik neem mijn eigen stoel mee. Of kunstobject is het eigenlijk. Die sleep ik overal mee naar toe. Daar moet –ie staan”, wijst Karin Dekker naar de plek voor het hoge raam tegenover het bureau. Voor de rest ga ik eens in de kelder kijken, bij de afgedankte spullen. Misschien vind ik nog iets leuks. Dat is me al vroeg geleerd: richt je kantoor zó in, dat je je er prettig voelt. Dat maakt werken een stuk leuker.”
Met Karin Dekker(56) haalt Leek een ervaren politica in huis. Van 1991 tot 2002 was ze raadslid voor de gemeente Groningen en van 2002 tot 2012 was ze wethouder voor dezelfde gemeente. In oktober 2012 viel het college omdat twee van de coalitiepartners (D66 en SP) hun steun aan de tram introkken. Dekker werd thuis gebeld dat de twee partijen dit bekend maaktne op een persconferentie. Een bestuurscrisis volgde. Dekker stapte, samen met haar PvdA-collega’s op omdat ze geen ruimte zag voor verdere samenwerking. “Het vertrouwen was weg en dan stopt het voor mij.”
Dekker staat bekend om haar standvastigheid, iemand die zegt wat ze denkt en deuren ziet waar anderen muren zien. Of zo als Willem Moorlag het zo typerend zei: ‘Je moet van graniet en zuurbestendig zijn, om het onvoorspelbare en tergende karakter van Dekker aan te kunnen.’ En ook: ‘Ik heb nimmer een saai moment met je meegemaakt. Ik heb van je genoten’, sprak hij tot haar op haar afscheidsbijeenkomst. Na haar politieke carrière ging ze aan de slag als directeur/bestuurder van Sinne Kinderopvang in Leeuwarden. Het leek haar interessant en leuk om voor een echt bedrijf te werken. Ze verwachtte dat bedrijfs- en beleidsmatig werken in het bedrijfsleven een stuk sneller zou gaan dan bij de overheid. “Daar denk ik nu iets genuanceerder over. De verschillen zijn minder groot dan ik had verwacht. Veel vergaderen, veel besluiteloosheid, veel regelgeving wat vertragend werkt. Maar we deden het goed: 10 miljoen omzet, 400 man aan het werk en 38 opvanglocaties.” Toen de vraag kwam of ik misschien wethouder in Leek wilde worden als opvolger van wijlen Rien Honnef moest ik echt even nadenken. Ik was er vier jaar uit en had het bovendien prima naar mijn zin. Aan de andere kant voelde ik me schatplichtig aan GroenLinks. Ik heb allerlei klussen mogen doen. Dan kun je niet zeggen: ik houd de deur dicht. Mijn moeder gaf uiteindelijk de doorslag. 93 is ze. Ze zei tegen mij: ‘Ik vind het geen gek idee. Ik heb het idee dat je vroeger enthousiaster over je werk sprak dan nu.’ En daar heeft ze misschien wel gelijk in.”
Na gesprekken met fractie, fractievoorzitter en coalitie ging het snel. “Het klikte.” Op 10 oktober gaat Karin Dekker, die Leek nog goed kent van vroeger (Nienoord, zwembad), aan de slag. Haar portefeuille: Openbare werken, Infrastructuur, Ruimtelijke ordening, Milieu/Duurzaamheid/Afval, Mobiliteit, Verkeer en Vervoer. Dat belooft wat. Een beetje pit kan in ieder geval geen kwaad in het, hoe zeg je het netjes, nogal matte, monotone college van B&W in Leek. “Of ik het college kleur ga geven? Nou, dat is geen doel op zich”, antwoordt Karin Dekker lachend op de vraag. “Maar ik ben wel iemand met een opvatting. En die zal ik verkondigen. Ik ben een stevige persoonlijkheid, iemand die het hart op de tong heeft en het debat niet schuwt. En natuurlijk weet ik dat je in een coalitie met CDA-PvdA en Groen Links compromissen moet sluiten. Je soms moet zeggen: misschien had ik 10 kilometer fietspad gewild, het is er 8 geworden, maar ben er blij mee. En misschien komt die 2 kilometer later nog eens. Om maar even een voorbeeld te geven. Maar als ik ergens van overtuigd ben, ga ik door tot aan het gaatje. Dat was ook het geval bij de Zuidelijke Ringweg in Groningen. Alle mannelijke collega’s waren overtuigd: Zo moet het. Kan niet anders. Ik was de enige die er anders over dacht. Het kan wél, wist ik. En ik kreeg gelijk. ‘Het kan niet’ bestaat niet in mijn repertoire. Ik zie geen muren maar deuren.”
De politica heeft een duidelijk doel voor ogen in Leek: zoveel mogelijk burgers en ondernemers betrekken bij de plannen. “Ik ben niet iemand die vanachter mijn bureau nota’s zit te maken, ze neerlegt in de raad en een inspraakavond organiseert zo van: reageer er maar op. Wel: vóórdat er een plan gemaakt moet worden wil ik in gesprek met betrokkenen. Neem duurzaamheid, een agendapunt. Er is me gevraagd wat ik daarmee ga doen. Ik ga eerst kijken wat er al op dit gebied gebeurt in Leek. Dan heb ik al een leuk clubje sparringpartners. Zo kunnen we samen bekijken welke initiatieven nog meer mogelijk zijn. Dus niet van bovenaf, wel van onderop. We moeten oppassen dat we als gemeente niet een soort tweede rijk worden, zo van: wij beslissen, de burgers schikken.” En af en toe eens iets door de vingers zien?, doelen we op het kraakverbod dat de politica in 2010 weigerde uit te voeren. “Wetten moet je naleven, natuurlijk. Maar er is ook gedoogbeleid. Natuurlijk kan het zijn dat straks na de herindeling de afstand tussen gemeente en burgers groter wordt”, gaat Dekker verder. “Dáár ligt de uitdaging, mensen toch zoveel mogelijk bij de besluitvorming betrekken, ze dichtbij de politiek laten staan.” Dat klinkt natuurlijk fantastisch allemaal, theoretisch als een klok zelfs, maar hoe denkt Dekker dat in de praktijk te gaan doen, willen we weten. “Niet met een dictaat aankomen, maar mensen uitnodigen. In gesprek gaan met partijen als verenigingen, dorpsbelangen en ondernemers. Informatieavonden bezoeken, de meeste bestuurders vinden het vreselijk, ik zit op de voorste rij. En dat betekent niet dat je het overal mee eens moet zijn. Maar als de mensen links willen en ik kies voor rechts, moet ik dat goed onderbouwen. Anders raken mensen het vertrouwen in de politiek kwijt.” Ook nog even een dingetje dat Dekker gaat regelen op haar werkkamer: een fatsoenlijke muziekinstallatie. Want als ze alleen is, luistert ze graag naar klassieke muziek. Bach. Op gezette tijd bezoekt ze schouwburg en theater. “Muziek ontspant me. Zorgt ervoor dat ik functioneer en brengt me dicht bij mezelf.”
Karin Dekker woont in (met dispensatie) Groningen, is gescheiden en moeder van twee dochters van 19 en 23 die inmiddels de deur uit zijn en beide studeren aan de RUG.
LEEK – Een politica die weigert een kraakverbod uit te voeren omdat er een heleboel wetten zijn die ook niet dagelijks worden gehandhaafd maar wel gedoogd. Eentje die via Twitter oproept om met z’n allen een boerka aan te schaffen en aan te trekken als reactie op het boerkaverbod van Kabinet-Rutte 1. Een dame bij wie je -wil je haar onstuimige, onvoorspelbare karakter aankunnen- van graniet moet zijn, volgens gedeputeerde Willem Moorlag van Groningen. Zuurbestendig zelfs. Over wie dit gaat? Over de nieuwe aanwinst van de gemeente Leek, wethouder Karin Dekker (GroenLinks). Op 10 oktober gaat ze aan de slag als opvolger van wijlen Rien Honnef. “Of ik het college kleur ga geven? Dat is geen doel op zich. Ik ben wel iemand met een opvatting. En die zal ik verkondigen.”
Woensdagmiddag, 14:00 uur gemeentehuis Leek. Ze heeft nog vakantie, wanneer het interview met de Krant plaatsvindt. Maar geen probleem verder, ze moest toch op het gemeentehuis zijn. Om drie uur wordt ze namelijk geportretteerd voor wat officiële foto’s met burgemeester en wethouders. Met stevige tred stapt ze het raadhuis binnen. “Leuk je te ontmoeten! Loop je meteen mee?” Eenmaal in haar kantoor, dat ze zelf ook even moest zoeken, (twee trappen op, de deur door, langs de typkamer, de één na laatste deur links voor de werkkamer van wethouder Hans Morsink) deponeert ze haar zwart lederen tas op het bureau, schikt haar bos donkere krullen en geeft haar ogen eens goed de kost. “Die planten gaan eruit.” Een van de planten, van een tamelijk ouderwets soort, de grootste, staat in een soort strakke aluminiumkleurige bak op wieltjes. De andere groene planten, ook niet de meest sfeervolle exemplaren, staan in twee potten in de vensterbank. De planten doen, net als het meubilair en de schilderijen in het kantoor, oersaai aan. “Ik neem mijn eigen stoel mee. Of kunstobject is het eigenlijk. Die sleep ik overal mee naar toe. Daar moet –ie staan”, wijst Karin Dekker naar de plek voor het hoge raam tegenover het bureau. Voor de rest ga ik eens in de kelder kijken, bij de afgedankte spullen. Misschien vind ik nog iets leuks. Dat is me al vroeg geleerd: richt je kantoor zó in, dat je je er prettig voelt. Dat maakt werken een stuk leuker.”
Met Karin Dekker(56) haalt Leek een ervaren politica in huis. Van 1991 tot 2002 was ze raadslid voor de gemeente Groningen en van 2002 tot 2012 was ze wethouder voor dezelfde gemeente. In oktober 2012 viel het college omdat twee van de coalitiepartners (D66 en SP) hun steun aan de tram introkken. Dekker werd thuis gebeld dat de twee partijen dit bekend maaktne op een persconferentie. Een bestuurscrisis volgde. Dekker stapte, samen met haar PvdA-collega’s op omdat ze geen ruimte zag voor verdere samenwerking. “Het vertrouwen was weg en dan stopt het voor mij.”
Dekker staat bekend om haar standvastigheid, iemand die zegt wat ze denkt en deuren ziet waar anderen muren zien. Of zo als Willem Moorlag het zo typerend zei: ‘Je moet van graniet en zuurbestendig zijn, om het onvoorspelbare en tergende karakter van Dekker aan te kunnen.’ En ook: ‘Ik heb nimmer een saai moment met je meegemaakt. Ik heb van je genoten’, sprak hij tot haar op haar afscheidsbijeenkomst. Na haar politieke carrière ging ze aan de slag als directeur/bestuurder van Sinne Kinderopvang in Leeuwarden. Het leek haar interessant en leuk om voor een echt bedrijf te werken. Ze verwachtte dat bedrijfs- en beleidsmatig werken in het bedrijfsleven een stuk sneller zou gaan dan bij de overheid. “Daar denk ik nu iets genuanceerder over. De verschillen zijn minder groot dan ik had verwacht. Veel vergaderen, veel besluiteloosheid, veel regelgeving wat vertragend werkt. Maar we deden het goed: 10 miljoen omzet, 400 man aan het werk en 38 opvanglocaties.” Toen de vraag kwam of ik misschien wethouder in Leek wilde worden als opvolger van wijlen Rien Honnef moest ik echt even nadenken. Ik was er vier jaar uit en had het bovendien prima naar mijn zin. Aan de andere kant voelde ik me schatplichtig aan GroenLinks. Ik heb allerlei klussen mogen doen. Dan kun je niet zeggen: ik houd de deur dicht. Mijn moeder gaf uiteindelijk de doorslag. 93 is ze. Ze zei tegen mij: ‘Ik vind het geen gek idee. Ik heb het idee dat je vroeger enthousiaster over je werk sprak dan nu.’ En daar heeft ze misschien wel gelijk in.”
Na gesprekken met fractie, fractievoorzitter en coalitie ging het snel. “Het klikte.” Op 10 oktober gaat Karin Dekker, die Leek nog goed kent van vroeger (Nienoord, zwembad), aan de slag. Haar portefeuille: Openbare werken, Infrastructuur, Ruimtelijke ordening, Milieu/Duurzaamheid/Afval, Mobiliteit, Verkeer en Vervoer. Dat belooft wat. Een beetje pit kan in ieder geval geen kwaad in het, hoe zeg je het netjes, nogal matte, monotone college van B&W in Leek. “Of ik het college kleur ga geven? Nou, dat is geen doel op zich”, antwoordt Karin Dekker lachend op de vraag. “Maar ik ben wel iemand met een opvatting. En die zal ik verkondigen. Ik ben een stevige persoonlijkheid, iemand die het hart op de tong heeft en het debat niet schuwt. En natuurlijk weet ik dat je in een coalitie met CDA-PvdA en Groen Links compromissen moet sluiten. Je soms moet zeggen: misschien had ik 10 kilometer fietspad gewild, het is er 8 geworden, maar ben er blij mee. En misschien komt die 2 kilometer later nog eens. Om maar even een voorbeeld te geven. Maar als ik ergens van overtuigd ben, ga ik door tot aan het gaatje. Dat was ook het geval bij de Zuidelijke Ringweg in Groningen. Alle mannelijke collega’s waren overtuigd: Zo moet het. Kan niet anders. Ik was de enige die er anders over dacht. Het kan wél, wist ik. En ik kreeg gelijk. ‘Het kan niet’ bestaat niet in mijn repertoire. Ik zie geen muren maar deuren.”
De politica heeft een duidelijk doel voor ogen in Leek: zoveel mogelijk burgers en ondernemers betrekken bij de plannen. “Ik ben niet iemand die vanachter mijn bureau nota’s zit te maken, ze neerlegt in de raad en een inspraakavond organiseert zo van: reageer er maar op. Wel: vóórdat er een plan gemaakt moet worden wil ik in gesprek met betrokkenen. Neem duurzaamheid, een agendapunt. Er is me gevraagd wat ik daarmee ga doen. Ik ga eerst kijken wat er al op dit gebied gebeurt in Leek. Dan heb ik al een leuk clubje sparringpartners. Zo kunnen we samen bekijken welke initiatieven nog meer mogelijk zijn. Dus niet van bovenaf, wel van onderop. We moeten oppassen dat we als gemeente niet een soort tweede rijk worden, zo van: wij beslissen, de burgers schikken.” En af en toe eens iets door de vingers zien?, doelen we op het kraakverbod dat de politica in 2010 weigerde uit te voeren. “Wetten moet je naleven, natuurlijk. Maar er is ook gedoogbeleid. Natuurlijk kan het zijn dat straks na de herindeling de afstand tussen gemeente en burgers groter wordt”, gaat Dekker verder. “Dáár ligt de uitdaging, mensen toch zoveel mogelijk bij de besluitvorming betrekken, ze dichtbij de politiek laten staan.” Dat klinkt natuurlijk fantastisch allemaal, theoretisch als een klok zelfs, maar hoe denkt Dekker dat in de praktijk te gaan doen, willen we weten. “Niet met een dictaat aankomen, maar mensen uitnodigen. In gesprek gaan met partijen als verenigingen, dorpsbelangen en ondernemers. Informatieavonden bezoeken, de meeste bestuurders vinden het vreselijk, ik zit op de voorste rij. En dat betekent niet dat je het overal mee eens moet zijn. Maar als de mensen links willen en ik kies voor rechts, moet ik dat goed onderbouwen. Anders raken mensen het vertrouwen in de politiek kwijt.” Ook nog even een dingetje dat Dekker gaat regelen op haar werkkamer: een fatsoenlijke muziekinstallatie. Want als ze alleen is, luistert ze graag naar klassieke muziek. Bach. Op gezette tijd bezoekt ze schouwburg en theater. “Muziek ontspant me. Zorgt ervoor dat ik functioneer en brengt me dicht bij mezelf.”
Karin Dekker woont in (met dispensatie) Groningen, is gescheiden en moeder van twee dochters van 19 en 23 die inmiddels de deur uit zijn en beide studeren aan de RUG.
