‘Het oordeel is al lang weer geveld’

Afbeelding
actueel

De impact van een krantenbericht; Rene en Rianne woedend op DvhN-journalist

RODEN – Dan valt ineens het Dagblad op de mat en lees je dat ‘De Kale’ is opgepakt wegens mishandeling. ‘De Kale’, dat is in dit geval de vader van René en zus Rianne Loorbach (uit Roden). De Kale is in werkelijkheid Freddie, hun lieve, zorgzame vader en geweldige opa voor de kleinkinderen. Die vader en opa mag Roden niet meer in. Nog voor de inhoudelijke zaak kreeg hij een gebiedsverbod opgelegd. Wat ook en vooral steekt- behalve het feit dat volgens René en Rianne helemaal niets van de mishandeling klopt- is dat hun vader weer veroordeeld wordt, zonder dat de feiten gecheckt zijn. Zonder hoor- en wederhoor. ‘Als het pa betreft, is het oordeel meteen geveld. Dan is het gewoon zo. Waar rook is, is vuur. Daar lopen wij al zo lang tegenaan. Mick van Wely, hij schreef het berichtje, is al eens bij Freddie geweest na een eerder akkefietje. Mick beloofde hem toen een etentje en erkende dat hij fout geweest was na een eerdere publicatie. Hij beloofde plechtig dat als er ooit weer eens iets voor zou vallen, hij altijd eerst zou bellen. Nou; we wachten nog steeds op een telefoontje. Ook pa’s advocaat is niet gebeld. Pa is al lang weer veroordeeld, nog voor de rechter zich over de zaak heeft kunnen buigen. En zo gaat het altijd. Pa krijgt zo geen enkele kans een nieuw leven op te bouwen.’

Het moge duidelijk zijn, René en Rianne zijn kwaad. Pissig en geïrriteerd vooral. Die gaan niet op de koffie bij Van Wely. ‘Laten we even voorop stellen dat pa vroeger inderdaad geen lieverdje was. Daar lopen we echt niet voor weg, dat is gewoon zo. Maar dat was vroeger. Wij kennen hem anders. Als zorgzame, lieve vader vooral en als iemand die de laatste jaren vooral als huisman door het leven ging. Iemand die vrijwilligerswerk voor de Nieuw Apostolische Kerk in Roden verricht, bij mensen op bezoek gaat en altijd klaarstaat voor iedereen. En zeker voor ons. Die man is opnieuw geknakt. Beschuldigd. Hij is emotioneel. Hij mag Roden niet in. Kan een aantal van zijn kinderen en kleinkinderen dus niet zomaar meer bezoeken. Weet je wat dat met een mens doet? ‘

Rianne plaatste meteen na het bericht in de krant een bericht op Facebook. Dat loog er bepaald niet om. ‘Mick moet al aardig wat centen over zijn rug verdiend hebben’, schrijft ze ondermeer. ‘Blijkbaar heeft ook bij hem de crisis toegeslagen, want ook nu heeft hij weer een verhaal over Freddie L. geschreven. Ik noem het bewust een verhaal, want dat is het. Eén kant van het verhaal, de kant van een geraffineerde vrouw. Deze vrouw krijgt blijkbaar niet langer de aandacht waarop ze gehoopt had en besloot daarom haar verhaal maar in de krant te doen. Mick zag dit als een kans op een mooi, smeuïg artikel. Freddie L. doet het namelijk altijd goed in de krant en daarom heeft Mick deze kans met beide handen aangegrepen. Het resultaat; een verhaal met onwaarheden en onjuiste details’

Freddie Loorbach woonde de afgelopen jaren in Roden. In rust. Als huisman vooral. Hij deed alles. De was, de ramen en hij zorgde voor het eten. In het uitgaanscircuit zag je hem niet meer. Die tijd was geweest. Wat geweest was, was in zijn geval ook echt geweest. Ondanks talloze afwijzingen van vrijwilligersorganisaties vond hij een mooie vrijetijdsbesteding bij de kerk. Vond ie prachtig. Hij voelde zich nuttig. Leefde in de anonimiteit. Het was prima zo, mooi dicht bij zijn dochter en twee kleinkinderen. Kon eigenlijk niet beter. Tot er thuis iets gebeurde, of althans, dat stelt zijn vrouw met wie hij anderhalf jaar getrouwd was. De vrouw beweert – meerdere keren zelfs- te zijn mishandeld. ‘Na de zogenaamde mishandeling werd hij opgepakt. Ieder ander mens zou na verhoor- het was immers zijn woord tegen dat van haar- vrijgelaten worden. Hij niet. Hij moest gewoon twee weken zitten. We willen liever niet op het voorval ingaan, want de rechtszaak staat binnenkort op de rol. Ondertussen hebben we echter zoveel bewijs dat we die zaak met vertrouwen tegemoet zien. Er wordt een spelletje gespeeld over de rug van mijn vader. Willens en wetens. Maar dat komt straks echt wel een het licht.’

Wat behalve de onjuiste weergave van de feiten vooral steekt is dat in het bericht in het Dagblad het verleden weer wordt opgerakeld. ‘Dat snappen wij dus echt niet. Als jij bonje met je vrouw zou hebben en de politie wordt gebeld, dan wordt dat niet eens in de krant gemeld. Dat is oninteressant. Maar als het Freddie betreft, worden werkelijk alle oude koeien uit de sloot gehaald. Waarom? Wat voegt dat toe? Wat is daar de meerwaarde van? Weet Mick wel hoeveel last wij daarvan als kinderen en familie hebben en al hebben gehad? En wat denk je van hem zelf? Nogmaals; wij lopen niet weg voor zijn verleden. Echt niet. Maar moet dat elke keer weer gemeld worden? Krijgt hij dan echt nooit een kans om zijn leven op te pakken? Wij snappen er echt helemaal niets van.’

Beiden maakten ze het mee. Dat gepraat. Dat kinderen niet mochten spelen omdat ze kinderen van Freddie waren. Dat ze het café niet in mochten vanwege hun vader. Er zijn zoveel voorbeelden. En altijd moesten ze zich verdedigen. ‘Terwijl wij met zijn verleden niets van doen hebben. Maar zo gaat dat. Dat snappen we ook wel, maar ooit hoop je dat het een keer afgelopen is. Dat iedereen – en dus ook Mick- overgaat tot de orde van de dag. Niet dus. Elke keer weer wordt zijn verleden opgerakeld. ‘

Rianne snapt de systematiek wel. ‘ In het geval van mijn vader is het simpel. Hij heeft in de gevangenis gezeten en is daarmee een ‘crimineel’. Mensen willen niet in de krant lezen dat Freddie L. hele dagen thuis zit, het huishouden doet een lieve vader is voor zijn kinderen en een zeer goed contact heeft met zijn ex-vrouwen. Dat hij twee keer per week naar de kerk gaat en zich inzet voor mensen die zijn hulp goed kunnen gebruiken. Dat hij al vier jaar bezig is met het zoeken naar een baan, maar zelfs niet als vrijwilliger aangenomen wordt. Dat hij van alle kanten tegengewerkt wordt omdat hij in het verleden fouten gemaakt heeft. Leedvermaak. Dát is wat mensen willen lezen. En ‘slimme’ journalisten zoals Mick weten dit en maken daar gretig gebruik van. Mijn vader, Freddie L, een grote, forse man die onder de tattoo’s zit. Een lage, luide mannenstem en dan nog berucht vanwege zijn verleden, dan moet het wel kloppen wat zijn echtgenote beweerd. De regel ‘wie beweert moet bewijzen’ gaat in dit geval niet op, net zoals ‘haar woord tegen het zijne’.

Kortom: Freddie en zijn kinderen zijn terug bij af. Verslagen zijn ze nooit. In het geval mishandeling zal het recht zegevieren. Zijn ze heilig van overtuigd. Maar het kwaad is al lang weer geschied. Want zelfs een rechter zei ooit ‘waar rook is, is vuur’. En verdedig je daar maar eens tegen. Mission Impossible.

UIT DE KRANT

Lees ook