‘Het verleden zegt niets over je toekomst’
actueel
Powervrouw Tanja Haseloop
LEEK – Ze gaf dansles. Was horecaondernemer en maakte toiletten schoon in fabrieken. Ze was huismoeder en wethouder van de gemeente Leek. Als de term veelzijdig op iemand van toepassing is, dan is het wel op Tanja Haseloop (49). Heel lang verzweeg ze voor de boze buitenwereld dat ze haar middelbare school nooit afmaakte, tegenwoordig is ze actief als ZZP-er, is ze buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand, commissaris en nog steeds politiek actief, al vervult ze nu meer een rol achter de schermen. Over Tanja Haseloop hoeft niemand zich zorgen te maken. Haar ambitie? Proberen de wereld een klein beetje mooier te maken.
Ze was een jaar of achttien toen ze besloot te stoppen met school. Na de scheiding van haar ouders was haar moeder aangewezen op een bijstandsuitkering en het leek haar verstandiger om te gaan werken. Hadden ze het thuis in elk geval wat breder. ‘ Ik heb inderdaad mijn middelbare school niet afgemaakt. Het leek me beter om geld te verdienen. En dus deed ik dat. Ik maakte schoon in fabrieken en pakte eigenlijk alles aan wat op m’n pad kwam. Van die periode heb ik veel geleerd. Later kwam het me goed van pas. Ik kon me wat beter verplaatsen in bepaalde situaties’, zegt ze. Werken in de horeca. Dat leek Tanja wel wat. En dus kocht ze samen met Rolf – ze zijn volgend jaar 25 jaar getrouwd – café het Rode Hert in Roderwolde. ‘Het is hard werken in de horeca. Rolf had een baan in het casino, ik deed het café. We hadden een prachtige tijd in Rowol. We waren jong en konden alles aan. Tot ik zwanger raakte en Paul geboren werd. De hormonen speelden op. Ik leek wel een ander mens. Zat ineens zomaar in tranen voor de televisie. Verlof had ik ook nooit genomen. Twee weken nadat Paul geboren was, was er autocross in Roderwolde. Moest er geld verdiend worden. Stond ik er dus gewoon weer. Gaandeweg kwamen Rolf en ik tot de conclusie dat het zo niet verder kon. Rolf had een baan, ik deed het café en om daarnaast ook nog een normaal gezinsleven te leiden, dat was teveel van het goede. Die conclusie betekende het einde van ons horeca-avontuur’, vertelt ze.
Tanja werd huismoeder. Een bewuste keuze. ‘Ik thuis, Rolf aan het werk. Ja, noem het maar traditioneel. Wel ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Ik werkte mee aan het bekende Sprookje in Tolbert en was voorleesmoeder op school. Via de Culturele Raad in Leek ben ik eigenlijk de politiek in gerold. De gemeente Leek was van mening dat Podium Nienoord gesloopt moest worden. Ik vond dat een slecht idee. Wilde er iets aan doen. Dát en de moord op Pim Fortuyn was voor mij aanleiding om me bij een politieke partij aan te sluiten. In mijn optiek waren de politici het contact met de kiezers helemaal kwijt. Hoe verklaar je anders dat iemand die er niet meer was zoveel stemmen kreeg. Dat het VVD werd, was niet zo verwonderlijk, al heb ik me ook in andere partijen verdiept. Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik naar de ledenvergadering ging. Ik was nerveus. Het viel me tegen hoe matig de belangstelling was. Vervolgens ben ik mee gaan lopen met de fractie en in 2006 werd ik voor de lijst gevraagd. Ik vond dat heel spannend. Ja, daar ging toen al veel tijd inzitten. De één doet aan sport, ik richtte me op de politiek. Niet veel later werd ik ook gevraagd voor het provinciaal bestuur. Ik organiseerde de Staten- en Tweede Kamer Verkiezingen en gaf trainingen. In 2006 kwam ik dus in de raad en in 2010 werd ik wethouder. Ja, je zou kunnen stellen dat dit toen mijn droombaan was. Het was helemaal mijn ding. Ik had onder meer ruimtelijke ordening, verkeer, milieu, sport en cultuur in mijn portefeuille. Helaas bleef ik maar één termijn van vier jaar wethouder. En dus werd het een kwestie van afkicken, al besefte ik me meteen dat er ergere dingen op de wereld zijn. De vier jaar als wethouder zijn voorbij gevlogen. ‘Thuis’ stond helemaal achter me. Ze wisten dat mama wel eens ontbrak op een verjaardagsfeestje. Ze wisten dat mama vaak ook het weekend vol gepland had met activiteiten. Dat voelde goed. Als dat soort zaken wél een probleem zijn, dan kun je je baan als wethouder ook niet goed invullen. Ik ben mijn twee zoons en Rolf daar ontzettend dankbaar voor. Dat klinkt afgezaagd, maar ik wil dat toch gezegd hebben.’ Tanja is en blijft na het wethouderschap politiek actief. Tegenwoordig meer achter dan voor de schermen. Toen ze wethouder was, werd haar wel eens verweten teveel in het nieuws te zijn. Ze zou teveel op de voorgrond treden. ‘Het zal wel. Wethouder zijn was leuk. Het ging mij nooit om dat stoeltje en het eigen kantoor, het is me altijd gegaan om ergens een wezenlijke bijdrage aan te kunnen leveren. Dat heb ik nu nog, al vul ik het nu op een andere manier in.’
Tanja heeft nu een eigen bedrijf – THA Management & Advies- is manager van de Noordenveldse Uitdaging, Commissaris van Waterbedrijf Groningen en verricht werkzaamheden voor Legters & partners. Daar wordt ze gebruikt als schakel tussen ondernemers en gemeente. ‘Ik spreek immers beide talen. Ondernemers willen vaak heel snel, in de ogen van die ondernemers zijn gemeentes vaak traag. Dat communiceert niet gemakkelijk en dus fungeer ik dan als tussenpersoon. Verder ben ik regelmatig voorzitter en coach ik bestuurders. Nee, het is niet zo dat als je wethouder bent geweest je zomaar overal aan het werk kunt. Dat de rode loper uitligt. Dat was vroeger zo, tegenwoordig zie je steeds vaker dat gewezen wethouders ook moeite hebben een baan te vinden. Ik doe nu dingen die ik leuk vind. Waar ik achter sta. In Noordenveld hebben we onlangs een Minimaconferentie gehad. Nu kijken we met een groepje mensen wat we aan de hand van die conferentie echt kunnen gaan doen. Er zijn nog steeds taboes in de samenleving. Ik zou dat graag anders zien. Wil niet ligt op het kerkhof, kan niet ligt er naast’, zei m’n moeder altijd. Er zijn in ons land best veel mensen die behoorlijke problemen hebben. Dat kan financieel zijn, of in de relationele sfeer. In mijn optiek kun je er altijd iets aan doen. Als je maar mensen om je heen zoekt die je een duwtje in de goede richting kunnen geven. Nee, ‘willen is kunnen’ is me wat te simpel, mensen kunnen vaak wél meer dan ze beseffen. De talenten uit mensen of groepen mensen halen, ook dat vind ik een uitdaging. Mensen stimuleren om samen beter te worden. Om samen te zorgen dat de wereld er wat mooier uit komt te zien. Idealistisch? Misschien, al ben ik ook praktisch en pragmatisch ingesteld. Na mijn wethouderschap was ik niet die vrouw die op de bank ging zitten met de gedachte ‘zo, dit was het dan’. Er komt altijd weer een leuke uitdaging voorbij. En natuurlijk ga je wel eens op je muil. Nou en! Als je niks doet, doe je ook niks fout.’
Tanja is trots op haar mannen: op Rolf en op Paul en Taco. Paul is volgens insiders een politiek talent, Taco studeert aan de Hanzehogeschool. Gaat de HRM kant op. ‘Ik vind het belangrijk dat de jongens doen wat ze leuk vinden. Ondanks mijn vaak drukke en hectische bestaan, heb ik nooit de indruk gehad dat ik de kinderen tekort gedaan heb. Ik ben tot diep op de basisschool huismoeder geweest. Er was altijd iemand thuis als ze uit school kwamen en zelfs vanuit het gemeentehuis hield ik een oogje in het zeil. Belde ik Taco vanuit mijn werkkamer op en zei dat de televisie nu wel uit kon op zijn slaapkamer. Ik kon dat namelijk precies zien. Ik heb een heel goede band met de kinderen, al moest ik wel wennen dat ze zich, toen ze ouder werden, meer en meer beschermend op gingen stellen. Ja. Ze is ijdel. Geeft ze grif toe. ‘Maar wie is dat niet? Wijs mij maar eens iemand aan die dat niet is.’ Ambities? ‘Ik wil voor mezelf een heleboel. Wat ik vooral wil is dat als ik straks oud ben, de kinderen nog met plezier bij me op bezoek komen. Dat mensen zeggen dat ik een leuk mens geweest ben. Dat ze weten dat ik m’n best gedaan heb de wereld een beetje mooier te maken. Verder zal ik er alles aan blijven doen om de samenhang in de maatschappij te vergroten. Dat kan voor of achter de schermen zijn. Maakt me helemaal niets uit. Regisseur zijn is net zo leuk als een rol op de planken. Oh ja. Nog even iets. Ik heb heel lang verzwegen dat ik mijn middelbare school niet heb afgemaakt. Ik was bang dat dit tegen me zou gaan werken. Misschien kan het anderen inspireren. Het verleden zegt namelijk niets over je toekomst. Je kunt vaak meer dan je denkt. Ook zonder papiertje.’
Tanja Haseloop is daar zelf een mooi voorbeeld van.
Ze was een jaar of achttien toen ze besloot te stoppen met school. Na de scheiding van haar ouders was haar moeder aangewezen op een bijstandsuitkering en het leek haar verstandiger om te gaan werken. Hadden ze het thuis in elk geval wat breder. ‘ Ik heb inderdaad mijn middelbare school niet afgemaakt. Het leek me beter om geld te verdienen. En dus deed ik dat. Ik maakte schoon in fabrieken en pakte eigenlijk alles aan wat op m’n pad kwam. Van die periode heb ik veel geleerd. Later kwam het me goed van pas. Ik kon me wat beter verplaatsen in bepaalde situaties’, zegt ze. Werken in de horeca. Dat leek Tanja wel wat. En dus kocht ze samen met Rolf – ze zijn volgend jaar 25 jaar getrouwd – café het Rode Hert in Roderwolde. ‘Het is hard werken in de horeca. Rolf had een baan in het casino, ik deed het café. We hadden een prachtige tijd in Rowol. We waren jong en konden alles aan. Tot ik zwanger raakte en Paul geboren werd. De hormonen speelden op. Ik leek wel een ander mens. Zat ineens zomaar in tranen voor de televisie. Verlof had ik ook nooit genomen. Twee weken nadat Paul geboren was, was er autocross in Roderwolde. Moest er geld verdiend worden. Stond ik er dus gewoon weer. Gaandeweg kwamen Rolf en ik tot de conclusie dat het zo niet verder kon. Rolf had een baan, ik deed het café en om daarnaast ook nog een normaal gezinsleven te leiden, dat was teveel van het goede. Die conclusie betekende het einde van ons horeca-avontuur’, vertelt ze.
Tanja werd huismoeder. Een bewuste keuze. ‘Ik thuis, Rolf aan het werk. Ja, noem het maar traditioneel. Wel ben ik vrijwilligerswerk gaan doen. Ik werkte mee aan het bekende Sprookje in Tolbert en was voorleesmoeder op school. Via de Culturele Raad in Leek ben ik eigenlijk de politiek in gerold. De gemeente Leek was van mening dat Podium Nienoord gesloopt moest worden. Ik vond dat een slecht idee. Wilde er iets aan doen. Dát en de moord op Pim Fortuyn was voor mij aanleiding om me bij een politieke partij aan te sluiten. In mijn optiek waren de politici het contact met de kiezers helemaal kwijt. Hoe verklaar je anders dat iemand die er niet meer was zoveel stemmen kreeg. Dat het VVD werd, was niet zo verwonderlijk, al heb ik me ook in andere partijen verdiept. Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik naar de ledenvergadering ging. Ik was nerveus. Het viel me tegen hoe matig de belangstelling was. Vervolgens ben ik mee gaan lopen met de fractie en in 2006 werd ik voor de lijst gevraagd. Ik vond dat heel spannend. Ja, daar ging toen al veel tijd inzitten. De één doet aan sport, ik richtte me op de politiek. Niet veel later werd ik ook gevraagd voor het provinciaal bestuur. Ik organiseerde de Staten- en Tweede Kamer Verkiezingen en gaf trainingen. In 2006 kwam ik dus in de raad en in 2010 werd ik wethouder. Ja, je zou kunnen stellen dat dit toen mijn droombaan was. Het was helemaal mijn ding. Ik had onder meer ruimtelijke ordening, verkeer, milieu, sport en cultuur in mijn portefeuille. Helaas bleef ik maar één termijn van vier jaar wethouder. En dus werd het een kwestie van afkicken, al besefte ik me meteen dat er ergere dingen op de wereld zijn. De vier jaar als wethouder zijn voorbij gevlogen. ‘Thuis’ stond helemaal achter me. Ze wisten dat mama wel eens ontbrak op een verjaardagsfeestje. Ze wisten dat mama vaak ook het weekend vol gepland had met activiteiten. Dat voelde goed. Als dat soort zaken wél een probleem zijn, dan kun je je baan als wethouder ook niet goed invullen. Ik ben mijn twee zoons en Rolf daar ontzettend dankbaar voor. Dat klinkt afgezaagd, maar ik wil dat toch gezegd hebben.’ Tanja is en blijft na het wethouderschap politiek actief. Tegenwoordig meer achter dan voor de schermen. Toen ze wethouder was, werd haar wel eens verweten teveel in het nieuws te zijn. Ze zou teveel op de voorgrond treden. ‘Het zal wel. Wethouder zijn was leuk. Het ging mij nooit om dat stoeltje en het eigen kantoor, het is me altijd gegaan om ergens een wezenlijke bijdrage aan te kunnen leveren. Dat heb ik nu nog, al vul ik het nu op een andere manier in.’
Tanja heeft nu een eigen bedrijf – THA Management & Advies- is manager van de Noordenveldse Uitdaging, Commissaris van Waterbedrijf Groningen en verricht werkzaamheden voor Legters & partners. Daar wordt ze gebruikt als schakel tussen ondernemers en gemeente. ‘Ik spreek immers beide talen. Ondernemers willen vaak heel snel, in de ogen van die ondernemers zijn gemeentes vaak traag. Dat communiceert niet gemakkelijk en dus fungeer ik dan als tussenpersoon. Verder ben ik regelmatig voorzitter en coach ik bestuurders. Nee, het is niet zo dat als je wethouder bent geweest je zomaar overal aan het werk kunt. Dat de rode loper uitligt. Dat was vroeger zo, tegenwoordig zie je steeds vaker dat gewezen wethouders ook moeite hebben een baan te vinden. Ik doe nu dingen die ik leuk vind. Waar ik achter sta. In Noordenveld hebben we onlangs een Minimaconferentie gehad. Nu kijken we met een groepje mensen wat we aan de hand van die conferentie echt kunnen gaan doen. Er zijn nog steeds taboes in de samenleving. Ik zou dat graag anders zien. Wil niet ligt op het kerkhof, kan niet ligt er naast’, zei m’n moeder altijd. Er zijn in ons land best veel mensen die behoorlijke problemen hebben. Dat kan financieel zijn, of in de relationele sfeer. In mijn optiek kun je er altijd iets aan doen. Als je maar mensen om je heen zoekt die je een duwtje in de goede richting kunnen geven. Nee, ‘willen is kunnen’ is me wat te simpel, mensen kunnen vaak wél meer dan ze beseffen. De talenten uit mensen of groepen mensen halen, ook dat vind ik een uitdaging. Mensen stimuleren om samen beter te worden. Om samen te zorgen dat de wereld er wat mooier uit komt te zien. Idealistisch? Misschien, al ben ik ook praktisch en pragmatisch ingesteld. Na mijn wethouderschap was ik niet die vrouw die op de bank ging zitten met de gedachte ‘zo, dit was het dan’. Er komt altijd weer een leuke uitdaging voorbij. En natuurlijk ga je wel eens op je muil. Nou en! Als je niks doet, doe je ook niks fout.’
Tanja is trots op haar mannen: op Rolf en op Paul en Taco. Paul is volgens insiders een politiek talent, Taco studeert aan de Hanzehogeschool. Gaat de HRM kant op. ‘Ik vind het belangrijk dat de jongens doen wat ze leuk vinden. Ondanks mijn vaak drukke en hectische bestaan, heb ik nooit de indruk gehad dat ik de kinderen tekort gedaan heb. Ik ben tot diep op de basisschool huismoeder geweest. Er was altijd iemand thuis als ze uit school kwamen en zelfs vanuit het gemeentehuis hield ik een oogje in het zeil. Belde ik Taco vanuit mijn werkkamer op en zei dat de televisie nu wel uit kon op zijn slaapkamer. Ik kon dat namelijk precies zien. Ik heb een heel goede band met de kinderen, al moest ik wel wennen dat ze zich, toen ze ouder werden, meer en meer beschermend op gingen stellen. Ja. Ze is ijdel. Geeft ze grif toe. ‘Maar wie is dat niet? Wijs mij maar eens iemand aan die dat niet is.’ Ambities? ‘Ik wil voor mezelf een heleboel. Wat ik vooral wil is dat als ik straks oud ben, de kinderen nog met plezier bij me op bezoek komen. Dat mensen zeggen dat ik een leuk mens geweest ben. Dat ze weten dat ik m’n best gedaan heb de wereld een beetje mooier te maken. Verder zal ik er alles aan blijven doen om de samenhang in de maatschappij te vergroten. Dat kan voor of achter de schermen zijn. Maakt me helemaal niets uit. Regisseur zijn is net zo leuk als een rol op de planken. Oh ja. Nog even iets. Ik heb heel lang verzwegen dat ik mijn middelbare school niet heb afgemaakt. Ik was bang dat dit tegen me zou gaan werken. Misschien kan het anderen inspireren. Het verleden zegt namelijk niets over je toekomst. Je kunt vaak meer dan je denkt. Ook zonder papiertje.’
Tanja Haseloop is daar zelf een mooi voorbeeld van.