‘Het was net een bouwpakket van Ikea, alle gaten waren voorgeboord’

Piet de Vries (72) bouwt eigen droomhuis uit Letland

NIEUW-RODEN – Ergens in Nieuw-Roden, aan de weg richting Zevenhuizen, wordt hard gewerkt. Piet de Vries staat op een ladder bij de gevel van zijn spiksplinternieuwe schuurwoning. Kameraad Jan de Vries (puur toeval, geen familie) is binnen bezig om de boel aan te leggen. Samen bouwen ze de woning die hij als een soort bouwpakket uit Letland liet komen. Een spannend avontuur, dat tot dusver goed uitpakt. ‘Toen ik de 56 pagina tot in de puntjes uitgewerkte boekwerk met bouwtekeningen ontving, was ik om. Ik besloot het te doen.’

Piet de Vries woonde samen met zijn vrouw in een leuk boerderijtje op tweeënhalf hectare grond in Zevenhuizen. Niks mis mee op zich, maar het was een oud huis en Piet was er altijd mee bezig. ‘We woonden mooi. Het nadeel was dat alle tijd er in ging zitten. Er was altijd wel iets. Ik mopperde wel eens: op een zondag een visje eten in Lauwersoog zit er nooit in. Bovendien was tweeënhalf  hectare erg veel om te onderhouden. Onderhoud is een behoorlijke investering en het blijft een oud huis. Gina kwam ermee: misschien moeten we eens kijken naar een plek waar we zelf iets kunnen bouwen. Daar had ik wel oren naar. Toen zijn we gaan rondkijken. Eerst in Oostindie in Leek, daar werden we niet enthousiast van. Via via hoorden we dat dit te koop stond. Het heeft nooit officieel in de verkoop gestaan. Er stond een oud boerderijtje op. Toen we dit kochten van de boer hierachter hadden we nog geen enkel plan. Dat kwam later pas. Intussen voerde ik gesprekken met de gemeente over wat er kan en mag op deze kavel. Aanvankelijk wilden we een bungalow. Dat mocht niet. Een plat dak past niet in de omgeving vond Welstand. Overdwars bouwen mocht ook niet. Alle woningen in de straat staan dezelfde kant op. Klaas de Jong  (de binnenhuisarchitect die zijn eigen volledig zelfvoorzienende schuurwoning liet bouwen in Steenbergen, red.) vroeg ons of we een schuurwoning niet iets vonden. Je maakt een skelet van staal, dat bekleed je en klaar. Dat leek ons wel wat.’

Zo gezegd zo gedaan. Klaas de Jong tekende een ontwerp voor de schuurwoning. ‘Toen ik de prijs van de staalconstructie zag, schrok ik me rot. Ontzettend duur. Een bevriende kennis wees mij op een bedrijf in Letland, dat bouwpakketten voor woningen leverde. Ervaring had hij er niet mee, maar het bedrijf stond goed bekend. In de eerste instantie twijfelde ik. Straks ben ik een soort proefkonijn, daar heb ik geen zin in. Toch besloot ik om de tekening met de maten van de woning te mailen. Binnen een week kregen we de papieren terug. Een 56 pagina’s tellend dossier compleet met maten, materialen en prijzen. Keurig netjes verzorgd. In Yde staat een bijgebouw dat geleverd is door dit bedrijf. Daar zijn we gaan kijken. Dat zag er gelikt uit. ‘Kun je gerust doen’, zei de eigenaar. Toen waren we om. Maar dan. Dan begint het. Voordat je een huis bouwt, moet je eerste de fundering storten, de riolering aanleggen en ook de buizen voor de vloerverarming. Alles moet precies kloppen, tot op de centimeter nauwkeurig.’

De onderdelen voor de woning werden geleverd op een enorme vrachtwagen. ‘Het was net een bouwpakket van Ikea. Alle gaten waren voorgeboord. De schroeven, bouten er moeren werden en in een grote doos bijgeleverd. Zeker, dat even spannend. Het huis stond er in één week. Alles klopte tot op de millimeter. Mensen zeggen wel eens tegen me: dat je daar nu nog zin in hebt. Dan zeg ik: wat denk je dan, dat ik stil ga zitten? Niks voor mij. Dit is wat ik leuk vind. Gina helpt ook graag mee. Ik doe het bouwwerk, Gina schildert en doet allerlei hand- en spandiensten. Volgende week komt de keuken. Daar heb ik zin in. Vanuit de keuken kijk ik uit over de landerijen. Ik kook graag, dat is een beetje zo gegroeid. Gina is een stuk jonger dan ik, zij werkt nog’, zegt Piet die nog een grote hobby heeft: schrijven. Regelmatig schrijft hij verhalen voor Mien Westerkwartier, een wekelijkse bijdrage in de Krant en in de Streekkrant. ‘Het mooiste van deze woning is de vide. Daar maak ik straks over de volle breedte een werkblad. Zie je het al voor je? Geen mooiere plek voor een schrijver toch?’

Ondertussen leidt Piet de redacteur van Noordenveld Plus nog even door zijn paleisje. ‘Geen drempels en alles is beneden. We willen een levensloopbestendige woning’, vertelt Piet terwijl Jan de Vries ondertussen flink door klust. ‘We kennen elkaar van de wintersport. We kwamen elkaar tegen in Mayerhofen. Het klikte meteen. Onze vrouwen houden niet van skiën. Sindsdien gaan we samen. Ik denk wel al zo’n twintig jaar. Jan helpt me bijna elke dag. Wanneer het klaar moet zijn? Een planning heb ik niet. Het moet wel leuk blijven. We beginnen iedere dag om negen uur en om vier uur houden we ermee op. En we redden ons nog prima in de stacaravan.’