Hilly Lunsche werkte mee aan de nieuwe gordijnen van koningin Máxima

Afbeelding
actueel

‘Dit had ik nooit kunnen dromen’


PEIZE – ‘Ik loop nog net niet naast m’n schoenen’ lacht Hilly Lunsche-Moorman uit Peize, ‘maar ik word in mijn omgeving veel aangesproken en krijg zoveel leuke reacties’. Ze kwam in het nieuws omdat zij mocht meewerken aan wel een heel speciaal project. Zij was een van de uitverkorene om een bijdrage te leveren aan de nieuwe gordijnen voor Huis ten Bosch, het woonhuis, ofwel paleis van de koninklijke familie.


Bij het betreden van haar woondomein valt het meteen op. Het huis van Lunsche ademt textiele werkvormen. En op een speciaal ingericht tafeltje toont ze haar laatste en meest mooie creaties waarin ze veel verschillende borduurtechnieken heeft gebruikt. Het is duidelijk dat we hier te maken hebben met een vakvrouw.


Afgelopen voorjaar kregen de borduursters van de Vrouwen van Nu in Peize een hele geheime opdracht. Samen met nog 150 borduurders uit het land mochten zij borduursels leveren voor de nieuwe gordijnen in Huis ten Bosch. ‘En ik mocht daaraan meewerken’, jubelt Lunsche. En alsof dat nog niet genoeg was werd de krasse 85-jarige, als oudste deelnemer, ook nog eens verrast met een ontmoeting met koningin Máxima. ‘Dat ik dit nog mocht beleven, dat heb ik te danken aan de Vrouwen van Nu’, laat Lunsche weten.


De oude gordijnen, ze werden geborduurd in de 18e eeuw, waren versleten en nodig aan vervanging toe. ‘De koningin maakte er een sociaal project van, waarbij meerdere borduurgroepen werden betrokken. En als fervent borduurster nam zij ook zelf nog naald en draad ter hand’, aldus Lunsche. Ze vindt het mooi dat alles wat geborduurd is op de gordijnen ook een plekje hebben gekregen.


Waar de passie voor handwerken, en dan met name borduren, vandaan komt? Lunsche kan zich niet anders herinneren dan dat ze haar creatieve handen altijd moest laten gaan. Als klein meisje al haalde ze veel voldoening uit breien, haken en borduren. Ze haalde haar onderwijsaktes en gaf les op verschillende scholen, tot haar eigen kinderen zich aandienden. Toen ze in 1975 met haar man in Peize neerstreek, sloot ze zich aan bij de Vrouwen van Nu. ‘Vooral om mensen te leren kennen’, vertelt ze, ‘maar het kreeg ook een hele andere wending.’ Bij de Vrouwen van Nu pakte ze haar grote hobby weer op en liet ze zich in vele technieken bijscholen. Ze volgde mevrouw Nolde op en kwam al gauw in de provinciale handwerkcommissie. ‘Ik werd voorwerkster, een ouderwets woord, maar tegenwoordig ben je dan docent.’


Over technieken gesproken, volgens Lunsche zijn er tientallen. Menigeen groeit op met de bekende kruissteek, maar wat te denken van wit snee, tappisserie, smokwerk of naaldkant.  Deze laatste is haar favoriete techniek. ‘Het is een hele fijne techniek die volledig met de naald gemaakt wordt. Je vertrekt vanuit het niets.’ Ze kan volledig opgaan in het vrije werk, van tevoren niet weten waar het op uitdraait. Dat was bij de gordijnen van de koningin beslist niet het geval. ‘We hadden ons strikt aan de opdracht te houden.’ Met het aangeleverde pakketje met een frame, voorgetekende motieven en zijdegaren ging ze aan de slag en borduurde ze de bloemetjes. ‘Niet lastig, maar we waren er wel vele uurtjes zoet mee. Maar met het grootste plezier hoor.’


Een behoorlijk deel van het motief is overigens machinaal op de gordijnen geborduurd. Daarna werden alle borduursels van de 150 handwerkers erop bevestigd.


Lunsche moest de opdracht lang geheimhouden en is blij dat ze het nu volop mag delen. Ze is trots en loopt nog steeds met haar hoofd in de wolken. De ontmoeting met koningin Máxima, dat was de kers op de taart. Want voordat de nieuwe gordijnen zullen verhuizen naar Huis ten Bosch zijn ze door iedereen een half jaar lang te bewonderen in het textielmuseum in Tilburg. En samen met de jongste deelneemster en de koningin mocht de vakvrouw uit Noordenveld de tentoonstelling eind november openen. Op de foto zien we een stralende Lunsche in een prachtige koningsblauwe jurk. ‘Nee, die heb ik niet speciaal hoeven kopen, die had ik al in mijn kast hangen’, lacht ze.


Over Máxima kan Lunsche kort zijn. ‘Ze is zó open en zó gewoon.’ Verder vertelt ze dat ze iedereen ook nog eens uitnodigde om het eindresultaat over een half jaar te komen bekijken in Huis ten Bosch. ‘Daar ben ik natuurlijk heel nieuwsgierig naar.’


Ondertussen haalt Lunsche nog steeds vreugde uit het geven van naailes aan een groepje nog bij haar thuis en uit haar ‘studiegroep’ bij de Vrouwen van Nu, in de provincie. ‘We komen met een groepje van 12 vrouwen eens in de paar maanden bij elkaar om ons eigen werk te ontwerpen en elkaar te inspireren. Want dat krijg je niet aan je keukentafel waar je alleen aan zit.’ En zo is deze dame voorlopig van plan nog even voort te borduren.

UIT DE KRANT