‘Horeca is geen vak, het is een roeping’
Onder de Linden: een jaar later
RODEN – Piet viste veel. Knutselde of was in de tuin bezig. Griet leerde klaverjassen en bridgen. Totdat ze- ‘we hadden geen keuze’- ineens weer volop in het arbeidsproces stonden en hun Onder de Linden weer gingen runnen. Een jaar na dato staat ODL er weer. Er is een hecht en goed team geformeerd. Mensen weten het etablissement weer meer en meer te vinden en onlangs was er weer een bruiloft. Onder de Linden krabbelt uit het dal. Meer dan dat zelfs. Met Piet en Griet (66 en 65 jaar inmiddels) achter de knoppen. ‘Horeca is geen vak. Het is een roeping.’
Achterom kijken, dat willen Piet en Griet niet. Het gaat om de toekomst. Om Onder de Linden. ‘Natuurlijk voelden we wel een beetje aankomen dat het mis zou gaan. Maar je hoopt toch steeds dat het weer bij zal draaien, dat het wel goed komt.’ Dat kwam het dus niet, en dus moesten Piet en Griet weer aan de bak. ‘Dat was even slikken, dag mag je best weten’, zeggen ze. ‘We hebben de draad maar gewoon weer opgepakt. Wat moesten we anders? En gaandeweg zien we dat het weer beter gaat. Maar nogmaals; het is best zwaar. We zijn tenslotte ook de jongsten niet meer. Daarom ook zijn we enorm blij met ons team. Jonge mensen met ideeën. Achter de bar zie je ons niet. Die tijd is geweest. Wij zijn er s‘ochtends wel, voor het ontbijt. Rond een uurtje of half zes. Verder zijn we de hele dag aanwezig. Maar de avond en nacht laten we tegenwoordig graag aan de jeugd over.’
Piet en Griet zijn enorm gesteund door vrienden en familie. Ze krijgen er bijkans een brok van in de keel. ‘Stonden er zo maar twintig mensen voor de deur. Om te helpen. Zonder te vragen hè, ze waren er gewoon. Ongelooflijk.’ Met al die vrijwilligers werden de hotelkamers en de zalen opgeknapt. ODL lag er snel weer piekfijn bij, zoals ‘we’ zo lang gewend waren. ‘De steun heeft ons ontzettend goed gedaan. Dat geldt ook voor de vaste klanten, die gewoon gebleven zijn. Zonder al die mensen hadden we het niet gered. Dat is gewoon een feit.’
Speciaal voor Piet en Griet werd een feest georganiseerd; Piet en Griet 2.0. Oud-medewerkers organiseerden de avond. ‘Ook zoiets. We hoefden nergens achteraan, alles werd geregeld. En het werd een fantastische avond. Een vette knipoog naar de Rodermarkt. Ons kent ons. Jong en oud. Precies zoals we het altijd voor ogen hebben gehad.’
Liefst 32 jaar runden Piet en Griet ODL, één van de bekendste cafés van Drenthe. Een sportcafé, waar wereldtoppers zich op hun gemak voelden. Waar menig topsporter aan de lamp hing. ‘Ik zou er een heel dik boek over kunnen schrijven’, zegt Piet. ‘Cruijff die hier biljartte. Heerlijk ontspannen. Niemand die hem lastigviel. Een geweldige tijd.’ De rolverdeling tussen Piet en Griet was duidelijk. Piet was het uithangbord, Griet ‘was er gewoon’. Daarmee doet Griet zichzelf aardig tekort overigens, want elk (oud) personeelslid prijst haar rol. Een moederfiguur. Vrouw van de details. ‘Een vrouw in de zaak is essentieel. Wij mannen vergeten bepaalde dingen gewoon, zien dingen niet’, zegt Piet. ‘En vrouwen kunnen het gezellig maken. Even een bloemetje op de tafel. Dat hebben wij mannen toch veel minder.’
Meer hotelgasten, sportteams bijvoorbeeld, meer feestjes en buffetten; Piet en Griet hebben genoeg om zich op te richten de komende tijd. ‘Toch leven we van dag tot dag. Verder kijken we niet. We zetten de boel weer op de rails en hopen dat er op den duur enthousiaste mensen komen die ODL willen voortzetten. Maar dat moeten wel goede mensen zijn. Enthousiaste mensen vooral. In de horeca is het hard werken. Héél hard werken. Je moet voor kwaliteit gaan. Je moet perfectionistisch zijn en je moet zeker niet denken dat je snel rijk wordt’, zegt Griet. ‘Bovendien: horeca is geen vak, het is een roeping.’
Zaterdag, vanaf 21.00 uur, is er weer die knipoog naar de Rodermarkt met Piet & Griet 2.1. Mensen kunnen vanaf 21.00 uur naar binnen. Albert en Sia en Solidair treden op. Entree wordt niet geheven. ‘Dat wordt vast weer een mooi feestje’, lacht Piet. Hij zou zomaar eens gelijk kunnen krijgen..
