‘Ik ben opgegroeid met Drents, ik voel me er heel erg verwant mee’
NORG - Deze week staat er een kerstverhaal in De Krant dat in het Drents is geschreven door Halbe Hageman uit Norg. Een verhaal waar fictie en waarheid door elkaar lopen. ‘Het gaat over een jongetje dat tijdens de Tweede Wereld Oorlog enkele Duitse soldaten in het ouderlijk huis krijgt ingekwartierd. Als tijdens het bouwen van een hut nabij het Schillenveen in Norg de hut in stort komt de jongen vast te zitten in het zand en wordt hij geholpen door 1 van de soldaten. Het beeld dat een vijandelijke soldaat hem heeft gered is het jongetje altijd bijgebleven. Jaren later krijgt hij een telefoontje uit de Duitse stad Leer. De zoon van de soldaat wil hem iets vertellen....’ Tja, hoe dat verhaal eindigt kan een ieder verder in De Krant lezen. Het verhaal vertelt niet alleen het verhaal van het jongetje. Het vertelt ook hoe Halbe Hageman tegen de wereld aan kijkt en zoals hij daarbij betrokken is.
‘Naast het schrijven van Drentse verhalen en gedichten ben ik maatschappelijk betrokken. Ik ben onder andere verbonden aan de Historische vereniging Norch, zit in de werkgroep ‘40 -’45 en ben lid van het bestuur dat de vriendschapsbanden tussen Norg en Sögel wil verstevigen. Ook als leraar van de basisschoolgroepen 6, 7 en 8 op basisschool De Elsakker in Westervelde is er die betrokkenheid. Zo wordt het werkkamp De Fledders in Zuidvelde door de schoolkinderen jaarlijks bezocht. Het is iets dat ik van huis uit heb meegekregen. Samen met anderen aan de slag. Niet alleen aanschuiven, maar ook iets doen. Mijn opleiding aan de HAVO en later de PABO aan de Eekhorst in Assen heeft daar zeker een vormende rol in gespeeld.’
Het schrijven van verhalen kwam later en min of meer bij toeval. ‘Een dochter was in 2002 erg ziek. Ze lag op de IC en mijn vrouw en ik logeerden in het Ronald McDonald huis. Een verpleegkundige zei toen tegen mij ‘ga eens schrijven, je bent nu wel uitgepuzzeld’. Zo ben ik begonnen en ik heb mijn eerste verhalen aan hen laten lezen. Ze waren onder de indruk. Nu schrijf ik nog steeds en dan vooral in het Drents. Ik ben opgegroeid met het Drents en voel me er erg verwant mee. Zijn er Drenten om me heen dan praat ik Drents. Dat voelt erg prettig en dan ben ik op mijn gemak. Als ik schrijf, schrijf ik met gevoel, vanuit emotie.’
Halbe Hageman mag dan inmiddels de 60 zijn gepasseerd, toch is hij in de provincie nog een relatief jonge schrijver in het Drents. De meeste Drentse schrijvers zijn al behoorlijk op leeftijd. ‘Dan krijg je ook dat ik anders schrijf en niet alle woorden ken die vroeger heel normaal waren om in het Drents te gebruiken. Ik hou me dan vast aan de gedachte van Harm Soegies uit Peest. Hij zei ‘Halbe, dit is jouw Drents, daar is niks mis mee.’ Mijn wens is om ooit nog eens een boek te schrijven met verhalen en gedichten. Maar ja, ik heb nog zoveel te doen, de tijd ontbreekt.’
Terugkomend op het kerstverhaal waarin een Duitse soldaat een jongetje redt van de dood, ziet Halbe ook verzoening als thema. ‘Er is een moment om te vergeven. Niet vergeten, maar vergeven. Elkaar de hand schudden en verder gaan dan zijn we op de goede weg.’
