‘Ik had alles wat mijn hart begeerde, toch lukte het niet om blij te zijn’

RODEN – Maandag was het Blue Monday, de meest depressieve dag van het jaar. De goede voornemens zijn mislukt, het geld is op en het weer is ook niet echt om vrolijk van te worden. Tel daar corona bij op. Psychologen zien steeds vaker jonge mensen in de praktijk met depressieve gevoelens. Ingrid Meijerink van der Harst uit Roden kan erover meepraten. In 2001 raakte de bijna afgestudeerde klassiek homeopaat zelf in een depressie. ‘Ik had alles wat mijn hart begeerde. Een eigen huis, een leuke vent, een baan, lieve familie en veel fijne vrienden. Toch lukte het niet om blij te zijn.’ Ingrid liep mee met de vierde MIND Blue Monday Run om geld op te halen om psychische problemen zoals depressie bij jongeren te voorkomen. Door haar verhaal te doen hoopt ze andere mensen te kunnen helpen.

Ingrid Meijerink van der Harst kampte een periode met depressie

Ingrid vindt het belangrijk dat er aandacht is voor depressie. Het raakt haar iedere keer opnieuw wanneer ze over haar eigen depressieve periode vertelt. Een depressie is zo ongrijpbaar, zegt ze. Een eenzaam en zwaar proces waar je zélf doorheen moet. Uiteindelijk lukte het Ingrid. Door stilstand om te zetten naar beweging. ‘Vijfentwintig was ik, had net een huis gekocht. Ik had een leuke relatie en een druk sociaal leven. Ik werkte als sociotherapeut in de verslavingszorg, een vrije behandelsetting voor jong volwassenen. Ik had alles wat ik me maar kon wensen. Toch voelde ik me steeds minder happy, ging minder vaak de deur uit en ging contacten uit de weg. Ik kon me gemakkelijk terugtrekken, mijn toenmalige vriend zat op zee. Op een gegeven moment lukte werken niet meer, ik kon de cliënten en mijn omgeving niet langer aan. Ik liep helemaal vast, kon niet meer helder nadenken. Het ging duidelijk niet goed met me. Hele dagen bracht ik het liefst door in bed, weg van de ‘boze’ buitenwereld. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was, want ik was toch altijd die vrolijke Ing?’

Ingrid besloot naar de huisarts te gaan. Die gaf haar een folder over depressie. ‘Nadat ik die gelezen had wist ik: dit gaat over mij. Ik voldeed aan alle vinkjes. De folder gaf ik aan mijn ouders, ik woonde niet meer thuis en zij zagen weinig van mij in die tijd. Dit is hoe ik me nu echt voel, zei ik. Ze zeiden eerder: ‘ach joh, valt vast wel mee. Pak gewoon een beetje rust’, vertelt Ingrid die haar emotie niet kan bedwingen.  ‘Het was voor mijzelf al zo ongrijpbaar, laat staan dat het voor een ander te begrijpen was wat er met mij gebeurde. Dat is ook wat ik voel bij psychische ziekten: het is zo onvangbaar. Mijn hoofd kon niet bevatten wat ik voelde. Ik had toch alles? Mijn ouders en zus wisten niet goed wat ze er mee aan moesten, vriendinnen stonden aan de zijlijn. Ze konden me niet bereiken, ik sloot me op.’ Ingrid kreeg hulp van haar antroposofische huisarts. Die adviseerde haar massagetherapie en haptotherapie.  ‘Mijn hoofd en lijf waren niet meer met elkaar verbonden. Ik had bijvoorbeeld ook altijd koude voeten, voelde mijn benen niet echt. Ik was niet goed geaard, was de verbinding verloren, bleek. Door te praten en de massages werd ik me langzamerhand weer bewust van mijn lichaam. Ik moest een jaar aan de antidepressiva, tegen mijn gevoel in, maar het moest gewoon, dit haalde de scherpte er vanaf’.

Omslag

De omslag kwam toen Ingrid zichzelf voor uitdagingen stelde. Iedere dag moest ze ‘verplicht’ een boodschap doen bij de buurtsuper. ‘Het ging nog steeds niet goed met mij. Het liefst ging ik alle contacten uit de weg. Zo ga ik er niet komen, bedacht ik me. Ik ging op zoek naar uitdagingen. Ik woonde vlakbij een supermarkt. Geforceerd een boodschap halen maakte dat ik ook weer eens een vriendin opzocht. Ik moest voor mezelf die verandering maken. Stilstand is achteruitgang en bewegen is vooruitgang. De haptotherapie, de massages en de uitdagingen hebben me vooruit geholpen, alles werd in beweging gezet. De levensenergie moest weer gaan stromen. Dat klinkt zwaar, maar dat was het ook. Het was een eenzaam proces. Vanuit mijn werk, ik ben bijna afgestudeerd klassiek homeopaat, kan ik nu mensen helpen om ze te steunen bij het innerlijke proces. Dat vind ik heel fijn. Door mijn eigen ervaring begrijp ik  een beetje wat ze doormaken.’

Ingrid heeft het gevoel wel alert te moeten blijven. ‘Een depressie is een klap voor je zelfvertrouwen. Bij iedere negatieve gedachte of tegenslag dacht ik: als ik maar niet weer terugval. Inmiddels weet ik dat tegenslagen bij het leven horen. Toch ben ik dankbaar voor deze periode. Het heeft me gevormd, het was een keerpunt in mijn leven. Ik ben een gever, geef makkelijker dan ik neem. Ik zal altijd op mijn balans moeten letten. Lichaam en geest moeten verbonden en in balans blijven, onbalans is waar veel psychische klachten vandaan komen is mijn ervaring. De periode waarin we nu zitten is een ingewikkelde. Aan de ene kant dwingt de lockdown je tot berusting en bewustwording. Daar kun je voldoening uithalen. Aan de andere kant kan deze tijd ook juist de druppel zijn. Dat sluimerende klachten juist nu naar bovenkomen. Emmers die overladen zijn met negativiteit, angst en zorgen. Er wordt veel van je gevraagd. En maar doorgaan, die ballen moeten in de lucht blijven. Wat dat betreft word je ook op scherp gezet door de maatregelen vanuit de overheid. Kwetsbaarheid wordt gecreëerd door de tijd.’ Ingrid is nu getrouwd en heeft twee kinderen. Over haar depressie en gevoelens is ze open. ‘Mijn kinderen weten dat je er ziek van kan zijn als je je in je hoofd niet blij maar verdrietig voelt.  Dat zie je dan niet, maar het is er wel .’