‘Ik kan het iedereen aanraden, het is een verrijking van mijn leven’

RODEN  - 2015 was het toen Marian Stoppelenburg aanmeldde bij Vluchtelingenwerk Nederland. Het was het jaar dat er een grote stroom Syrische vluchtelingen ons land binnenkwam. Ze wilde een handje helpen, gezinnen een beetje wegwijs maken in hun nieuwe land. Ze kreeg een brief terug: niet nodig, Vluchtelingenwerk was overspoeld met aanmeldingen. In haar overtuiging dat ze tóch iets kon betekenen, sprong ze in het voorjaar van 2017 op de fiets en reed naar het kantoor van Vluchtelingenwerk in Noordenveld en bood zichzelf aan als taalcoach. Ze kwam als geroepen. Een jaar later werd Marian nationaal nieuws toen ze het voor elkaar had gekregen dat de ten onrechte uitgeprocedeerde Afghaanse asielzoeker Sayed toch een verblijfsvergunning kreeg. Dankzij Marian heeft zijn leven een totaal andere wending gekregen. Inmiddels is ze ‘oma’ van zeker tien vluchtelingenkinderen in Roden. Een verrijking van haar leven vindt ze het. Het gesprek aangaan en een kop thee drinken met ze, gewoon als medeburger, daar is zóveel behoefte aan, weet Marian die hoopt meer inwoners in Roden te vinden die hetzelfde willen doen.

Marian Stoppelenburg helpt nieuwe Rodenaren om een fijne plek te vinden

Voordat Marian aan het interview begint, wil ze van tevoren iets onderstrepen: geen negatief woord over Vluchtelingenwerk. Ze doen goed werk, vooral dat. Zelf stopte ze na korte tijd om nieuwe Rodenaren te helpen via Vluchtelingenwerk. Dat had een reden. Ze wilde niet als functionaris mensen helpen, maar als medeburger. En daar kwam bij: in het contract stond dat het niet de bedoeling is dat je vriendschappelijke relaties aangaat met vluchtelingen. Daar zat de spagaat.

De familie Albahri was haar eerste contact met vluchtelingen in Roden, een gezin met vier kinderen. ‘Via Vluchtelingenwerk kwam ik met hen in contact. Ik zie de jongste nog staan: zes jaar was ze, een verlegen meisje. Nu is ze tien en noemt mij haar ‘allerliefste oma van de hele wereld.’ Morgen komt ze samen met haar zus logeren. We gaan met de bus naar het Groninger Forum’. Als je mensen met vertrouwen benadert, krijg je vertrouwen terug, weet Marian als geen ander. ‘Ze vertellen hun verhalen: hoe en waarom ze gevlucht zijn. Kippenvelmomenten. Stel je eens voor: een vader vlucht met zijn negenjarige zoon nadat het huis waarin ze woonden gebombardeerd was. Hij liet zijn vrouw, dochtertje van drie en zoon van elf achter. De oudste zoon kon op zijn moeder en zusje passen, was het idee erachter. Niet wetend of ze elkaar ooit weer zouden zien. Daar moet je toch niet aan denken? De vader kwam met zijn zoon in Roden terecht. Uiteindelijk is het gelukt om ook zijn vrouw en zijn andere zoon en dochter hier te krijgen dankzij het gezinsherenigingstraject door Vluchtelingenwerk.’

Marian hielp de familie Albahri met klein dingen. Met een brief die ze niet begrijpen, of met andere vragen over het verblijf in hun nieuwe woonplaats. Marian pakte de telefoon, stuurt een mail of schrijft een brief. Al gauw kregen Marian en haar man Jan een uitnodiging om te eten. Er ontstond een mooie vriendschap. Eentje die ze niet meer losliet. Dat maakte wel dat ze niet langer voor Vluchtelingenwerk nieuwe inwoners wilde helpen om een plekje te vinden in de samenleving. ‘Als ik ergens naar toe bel krijg ik altijd te horen: van wie bent u? Nou, van niemand. Ik bel namens de familie zeg ik altijd. Vluchtelingen hebben alleen maar te maken met functionarissen en instanties. Niet met gewone medeburgers. Terwijl daar juist zoveel behoefte aan is. Ik kan het iedereen aanraden, het is een verrijking van mijn leven.’

Sayed

Het besef dat Marian hier geboren is, in vrijheid is opgegroeid, heeft kunnen studeren, kansen heeft gekregen, óók voor haar kinderen, was voor haar reden dat ze iets wilde doen voor vluchtelingen. ‘Je zou maar met je hele gezin op de vlucht moeten slaan. Vreselijk. Ik kwam erachter dat je het verschil kunt maken. En dat zit hem in heel kleine dingen. Gewoon door een gesprekje aan te gaan.’ Zo zag Marian in de sportschool een wat teruggetrokken buitenlandse jongen in z’n eentje trainen: Sayed. 2017 was het. ‘Ik sprak hem aan. Zei: kom je uit Syrië? Sayed vertelde dat –ie uit Afghanistan kwam. Ik merkte dat hij het fijn vond om het gesprek aan te gaan.’ Het werd een gesprek met grote gevolgen. Sayed woonde op dat moment bij zijn broer in Roden. Die broer had een verblijfsvergunning, Sayed die op dat moment 17 was, niet. Sayed kreeg geen groen licht om te mogen blijven. Toen hij 18 werd kreeg hij van de IND te horen dat hij terug moest naar Afghanistan. ‘Sayed deed een opleiding in Groningen, sprak goed Nederlands. De situatie zorgde voor veel stress. Zijn broer vreesde voor zelfmoord. In Afghanistan had hij niets meer, beide ouders zijn vermoord door de Taliban. Om de druk een beetje weg te nemen zei ik: kom maar bij ons. Dat mag natuurlijk niet, het is illegaal wat je doet.’ Marian besloot burgemeester Klaas Smid in vertrouwen te nemen. Smid beloofde zich hard te maken voor Sayeds situatie in Den Haag. ‘Ik schreef een brief aan de staatssecretaris en Smid zette zijn handtekening. In februari 2018 hoorden we dat hij mocht blijven.’

Kans

Marian legde de mijlpalen in het leven van Sayed in Nederland vast in een schitterend fotoalbum. De vakantie op Schier, het behalen van zijn zwemdiploma’s, de uitreiking van zijn schooldiploma’s, het feest dat Marian gaf omdat hij mocht blijven (waar zelfs de burgemeester en een aantal wethouders bij aanwezig waren), Sayed, lachend te midden van een grote groep vluchtelingenkinderen die op een vakantieweek was en waar hij de rol als begeleider op zich nam, de momenten zijn eindeloos. De beelden van een ontspannen, mooie Afghaanse jongen raken. Sayed heeft de kans die hij kreeg gepakt. ‘Dat vind ik zo mooi, kansen zijn hier voor de meeste kinderen vanzelfsprekend. Voor de meeste vluchtelingen is dat niet zo. Sayed heeft die kans met beide handen aangegrepen. Of we zijn leven gered hebben? Ja, ik denk wel dat je dat zo kunt zeggen.’

Marian is ervan overtuigd dat er veel meer mensen in Roden wonen die het net als zij, als een verrijking van hun leven ervaren om ‘nieuwe Nederlanders’ te leren kennen en te helpen hun plek te vinden in de samenleving. ‘Als je mensen je vertrouwen geeft, krijg je het dubbel en dwars terug. Het is niet zo moeilijk. Je moet er gewoon op af stappen. Letterlijk. Het wordt zo gewaardeerd. Maak eens een praatje met die moeder met die hoofddoek op het schoolplein. Of in de winkel. Vaak hoor ik: daar heb ik geen tijd voor. Veel te druk. Toch is het een kwestie van keuzes maken. Ik heb ook een gezin en een eigen bedrijf dat ik draaiende moet houden. Maar die twee avonden voor de televisie kun je ook besteden aan een kop koffie of thee met een medeburger. Voor hen zijn die momenten goud waard.’

Wie ook graag in contact wil komen met nieuwe inwoners van de gemeente, mag Marian een mailtje sturen. mail@consonante.nl.