‘Ik wilde niet zeuren, het zou allemaal wel goed komen’
actueel
Kim blogt over geestelijke, niet zichtbare ziekte burn-out
MARUM – Kim Oosterhoff lijdt aan een ziekte. Een niet zichtbare, geestelijke ziekte. Aanvankelijk dacht ze dat ze het gewoon wat te druk had. Gewoon wat teveel hooi op de vork had genomen. Nu weet ze beter. Al anderhalf jaar heeft ze burn-out. Ze is nu op de weg terug. Krabbelt op, maar is er nog niet. Ze blogt sinds enige tijd over haar burn-out en hoopt dat andere mensen het zien als een soort van handleiding. Dat mensen er iets mee kunnen, zich er in herkennen.
Understatement: Kim was een bezig bijtje. Ze volgde de opleiding docent theater. Ze ging voor het eerst op zichzelf wonen in Leeuwarden, ze danste, gaf dansles, werkte in de Kruisweg en bouwde een relatie op met haar vriend. Kim was en is perfectionistisch. Onzeker. Goed is niet goed genoeg. Het kan immers altijd beter. Ze wilde het vaak veel te goed doen. Anderen complimenteerden haar, zelf was ze allesbehalve tevreden. Ze kreeg wel eens aan aanval van hyperventilatie. Kreeg ze ineens wat moeite met ademhalen. Op school wachtte op een mooie dag een monoloog-project. Weer kreeg ze hartkloppingen, praten lukte amper. Het zou – zo dacht ze- een combinatie van alles zijn. Van het op eigen benen staan en de drukke opleiding. Van werk, hobby’s en haar nieuwe vriend. Bovendien: ze wilde niet zeuren. Dat deed ze alleen tegen haar vriend. Ergens mee stoppen? Geen optie. Natuurlijk, ze had haar baantje bij de Kruisweg wel op kunnen zeggen, maar hoe kon ze dan sparen? Dat kon dus niet, vond ze. Haar vriend en ouders zagen dat het niet goed met haar ging. School adviseerde haar toch met iets te stoppen. Ze kreeg het advies veel te kleuren en te fietsen. ‘En dus fietste ik naar de Action. Dat ging niet echt lekker. Ik had het gevoel dat ik zomaar flauw kon vallen. Ik ben snel naar huis gegaan. De trap kwam ik al bijna niet meer op. Ik ben gaan liggen en heb geslapen. Urenlang. Iets dat eigenlijk dus helemaal niet bij me past. Daarna kon ik amper zitten. Lopen ging moeizaam.’ Wat restte was een ritje naar de dokter. ‘Er is bloed afgenomen en ik bleek een gebrek aan vitaminen te hebben. Ik had mezelf kapot gemaakt. De dokter zei het niet, maar op de verwijsbrief naar de haptonoom stond het: burn-out verschijnselen.’ De dokter had het goed gezien: Kim had een burn-out. ‘Dat is iets heel anders dan overspannen zijn’, vertelt ze. ‘Burn-out is een geestelijke ziekte, je moet veranderen. Leren beseffen hoe je handelt. Weten waarom je bepaalde dingen doet. Je geest wordt als het ware binnenste buiten gekeerd. Het is zaak je systeem te veranderen. Maar dat is gemakkelijke gezegd dan gedaan.’
Voor Kim was het geen kwestie meer van met wat dingen stoppen. Ze moest stoppen. ‘Desondanks heb ik nog maanden in de versnelling geleefd. Het alleen al accepteren duurde in mijn geval een half jaar. En nee, het is niet heel bijzonder dat ik al burn-out heb. Veel midden twintigers hebben het, maar zeker ook mensen die wat meer op leeftijd zijn. Ik moet zeggen dat ik ‘blij’ ben het nu te hebben, en bijvoorbeeld niet in een situatie dat je getrouwd bent en kinderen hebt’, zegt Kim.
Kim blogt sinds twee maanden. ‘Ik dacht aan het schrijven van een boek, maar dat duurt lang. De teksten op mijn blog komen uit mijn hart, ze zijn ook niet chronologisch en het is niet een soort van Wikipedia-pagina waarop alle antwoorden op vragen over deze ziekte te vinden zijn. Het is hoe je het in de praktijk ervaart. Wat het met je doet. Ik blog eerlijk. Ben een open boek. Heb ik een mindere dag, dan schrijf ik dat. Ik deel mijn ervaringen, goed en minder goed. Ik hoop zoveel mogelijk mensen te bereiken. Ik wil dat mensen in dezelfde situatie mijn blog als handleiding kunnen gebruiken, laten weten dat je niet alleen bent, dat het niet erg is als je je rot voelt en dat je er over mag praten. Ik zou dit taboe- want dat is het toch nog- graag doorbreken. Dan moet de buitenwereld het fenomeen burn-out wel eerst begrijpen. Ik probeer onbegrip weg te nemen.’
Kim schrijft leuk. Vlot. Uit haar leven gegrepen, uit het hart. Ze draait nergens om heen. Goed is goed, slecht is slecht. Door haar ziekte, die dus ondertussen al anderhalf jaar duurt, verloor ze wat mensen om zich heen. Anderen begrijpen het niet, maar bleven wel. Net als haar vriend. ‘Ik leerde hem kennen, juist doen dit begon. Hij vindt me gewoon leuk. Terwijl ik weet dat ik alleen maar leuker ga worden, haha. Dat zit dus goed. Hij is mijn steun en toeverlaat. Natuurlijk heb ik mindere momenten, al ben ik wel echt op de weg terug. Ik heb ook wel bepaalde dingen in mijn hoofd. Ik wil mijn opleiding volgend schooljaar graag weer oppakken, bijvoorbeeld. Maar alleen als het kan. Om affiniteit met theater te houden, ben ik sinds kort ‘thuiskijker’ bij de Lawei in Drachten. Verder is het een nu een leven van ups en downs. Dat hoort er bij, maar is erg vervelend. Ik kijk uit naar het moment waarop ik kan zeggen dat ik beter ben. Een burn out is vreselijk. Het is echt heel heftig allemaal. Het verandert je als mens. Je eigen plezier in dingen wordt wel belangrijker dan wat mensen van je vinden, je eigen mening wordt belangrijker. Nu slaap ik nog veel. Ik noem dat opladen. Ik slaap en blog, haha. Dat is wel zo’n beetje mijn leven op dit moment. Bloggen is ook een stuk verwerking. De dokter zei me dat ik er sowieso een jaar voor uit moest trekken, in mijn geval duurt het wat langer. Dat kost me nog best wel eens moeite, maar ik besef de situatie. En met besef en onderkenning begint het beter worden.’
Zoals gezegd, Kim schrijft leuk. Lezen? Kijk op goforaburnoutvictory.wordpress.com.
Understatement: Kim was een bezig bijtje. Ze volgde de opleiding docent theater. Ze ging voor het eerst op zichzelf wonen in Leeuwarden, ze danste, gaf dansles, werkte in de Kruisweg en bouwde een relatie op met haar vriend. Kim was en is perfectionistisch. Onzeker. Goed is niet goed genoeg. Het kan immers altijd beter. Ze wilde het vaak veel te goed doen. Anderen complimenteerden haar, zelf was ze allesbehalve tevreden. Ze kreeg wel eens aan aanval van hyperventilatie. Kreeg ze ineens wat moeite met ademhalen. Op school wachtte op een mooie dag een monoloog-project. Weer kreeg ze hartkloppingen, praten lukte amper. Het zou – zo dacht ze- een combinatie van alles zijn. Van het op eigen benen staan en de drukke opleiding. Van werk, hobby’s en haar nieuwe vriend. Bovendien: ze wilde niet zeuren. Dat deed ze alleen tegen haar vriend. Ergens mee stoppen? Geen optie. Natuurlijk, ze had haar baantje bij de Kruisweg wel op kunnen zeggen, maar hoe kon ze dan sparen? Dat kon dus niet, vond ze. Haar vriend en ouders zagen dat het niet goed met haar ging. School adviseerde haar toch met iets te stoppen. Ze kreeg het advies veel te kleuren en te fietsen. ‘En dus fietste ik naar de Action. Dat ging niet echt lekker. Ik had het gevoel dat ik zomaar flauw kon vallen. Ik ben snel naar huis gegaan. De trap kwam ik al bijna niet meer op. Ik ben gaan liggen en heb geslapen. Urenlang. Iets dat eigenlijk dus helemaal niet bij me past. Daarna kon ik amper zitten. Lopen ging moeizaam.’ Wat restte was een ritje naar de dokter. ‘Er is bloed afgenomen en ik bleek een gebrek aan vitaminen te hebben. Ik had mezelf kapot gemaakt. De dokter zei het niet, maar op de verwijsbrief naar de haptonoom stond het: burn-out verschijnselen.’ De dokter had het goed gezien: Kim had een burn-out. ‘Dat is iets heel anders dan overspannen zijn’, vertelt ze. ‘Burn-out is een geestelijke ziekte, je moet veranderen. Leren beseffen hoe je handelt. Weten waarom je bepaalde dingen doet. Je geest wordt als het ware binnenste buiten gekeerd. Het is zaak je systeem te veranderen. Maar dat is gemakkelijke gezegd dan gedaan.’
Voor Kim was het geen kwestie meer van met wat dingen stoppen. Ze moest stoppen. ‘Desondanks heb ik nog maanden in de versnelling geleefd. Het alleen al accepteren duurde in mijn geval een half jaar. En nee, het is niet heel bijzonder dat ik al burn-out heb. Veel midden twintigers hebben het, maar zeker ook mensen die wat meer op leeftijd zijn. Ik moet zeggen dat ik ‘blij’ ben het nu te hebben, en bijvoorbeeld niet in een situatie dat je getrouwd bent en kinderen hebt’, zegt Kim.
Kim blogt sinds twee maanden. ‘Ik dacht aan het schrijven van een boek, maar dat duurt lang. De teksten op mijn blog komen uit mijn hart, ze zijn ook niet chronologisch en het is niet een soort van Wikipedia-pagina waarop alle antwoorden op vragen over deze ziekte te vinden zijn. Het is hoe je het in de praktijk ervaart. Wat het met je doet. Ik blog eerlijk. Ben een open boek. Heb ik een mindere dag, dan schrijf ik dat. Ik deel mijn ervaringen, goed en minder goed. Ik hoop zoveel mogelijk mensen te bereiken. Ik wil dat mensen in dezelfde situatie mijn blog als handleiding kunnen gebruiken, laten weten dat je niet alleen bent, dat het niet erg is als je je rot voelt en dat je er over mag praten. Ik zou dit taboe- want dat is het toch nog- graag doorbreken. Dan moet de buitenwereld het fenomeen burn-out wel eerst begrijpen. Ik probeer onbegrip weg te nemen.’
Kim schrijft leuk. Vlot. Uit haar leven gegrepen, uit het hart. Ze draait nergens om heen. Goed is goed, slecht is slecht. Door haar ziekte, die dus ondertussen al anderhalf jaar duurt, verloor ze wat mensen om zich heen. Anderen begrijpen het niet, maar bleven wel. Net als haar vriend. ‘Ik leerde hem kennen, juist doen dit begon. Hij vindt me gewoon leuk. Terwijl ik weet dat ik alleen maar leuker ga worden, haha. Dat zit dus goed. Hij is mijn steun en toeverlaat. Natuurlijk heb ik mindere momenten, al ben ik wel echt op de weg terug. Ik heb ook wel bepaalde dingen in mijn hoofd. Ik wil mijn opleiding volgend schooljaar graag weer oppakken, bijvoorbeeld. Maar alleen als het kan. Om affiniteit met theater te houden, ben ik sinds kort ‘thuiskijker’ bij de Lawei in Drachten. Verder is het een nu een leven van ups en downs. Dat hoort er bij, maar is erg vervelend. Ik kijk uit naar het moment waarop ik kan zeggen dat ik beter ben. Een burn out is vreselijk. Het is echt heel heftig allemaal. Het verandert je als mens. Je eigen plezier in dingen wordt wel belangrijker dan wat mensen van je vinden, je eigen mening wordt belangrijker. Nu slaap ik nog veel. Ik noem dat opladen. Ik slaap en blog, haha. Dat is wel zo’n beetje mijn leven op dit moment. Bloggen is ook een stuk verwerking. De dokter zei me dat ik er sowieso een jaar voor uit moest trekken, in mijn geval duurt het wat langer. Dat kost me nog best wel eens moeite, maar ik besef de situatie. En met besef en onderkenning begint het beter worden.’
Zoals gezegd, Kim schrijft leuk. Lezen? Kijk op goforaburnoutvictory.wordpress.com.
