‘In je recht staan is iets anders dan je recht krijgen’
Lex zal nooit meer normaal lopen
RODEN – Het is al weer enige tijd geleden, maar tóch. Het is vrijdagavond 19 september 2015, om precies te zijn. Iets na tienen in de avond. Renny Jongsma uit Roden vindt het de hoogste tijd voor de laatste ronde met Lex, haar hond. Dat laatste rondje gaat echter helemaal mis. Mis in de zin dat Lex – een hond van nog geen vier jaar- na die avond nooit meer helemaal goed zal kunnen lopen. Renny vertelt en weet één ding zeker: ‘in je recht staan is iets anders dan je recht krijgen’.
Terug naar september vorig jaar. ‘Ik sta met Lex aangelijnd op de oprit en doe de deur dicht. Lex blaft. Er komen mensen voorbij. Vanuit het niets komt vervolgens een loslopende hond ons erf op rennen en springt grommend bovenop Lex. Er ontstaat een gevecht. De eigenaar van de hond roept en roept, tevergeefs. Ik laat Lex los zodat hij zich kan verdedigen. Ondanks dat Lex zich al snel over geeft, laat de andere hond niet los. De eigenaar moet zijn hond van mijn hond aftrekken en vervolgens loopt die eigenaar – na wat gemompel- samen met zijn vriendin verder. En ik? Ik blijf verbouwereerd achter. Mijn hond trilt en heeft duidelijk pijn aan zijn linker voorpoot. Ik zie dat er wat bloed uit een gat uit zijn poot komt. Ik besluit de nacht maar even af te wachten. Maar kijken hoe het afloopt’, vertelt Renny.
Het is niet goed de volgende dag. Er komt pus uit de wond. ‘Ik met Lex naar de dierenarts. Hij krijgt antibiotica. Ik besluit de eigenaar van de ander hond op de hoogte te stellen van de gevolgen. Bij de woning hangt een bordje met de tekst ‘ik bijt niet, ik amputeer’ én een afbeelding van een American Bull. Ik moet even slikken. Al snel blijkt dat er veel meer is beschadigd dan in eerste instantie werd gedacht. De poot hoeft niet geamputeerd te worden, maar er zijn wel een aantal operaties nodig om het bot weer goed aan elkaar te krijgen. Het komt- zo begrijp ik al snel- nooit meer helemaal goed’, vertelt Renny. Dat laatste blijkt. Lex is nog steeds kreupel. Hij is bang in het donker en de kosten lopen voorbij de drieduizend euro. ‘De eigenaar ontkent vervolgens – na een eenmalige betaling van de eerste relatief kleine nota- het hele gebeuren. Hij staat niet voor de schade die zijn hond heeft aangericht.’
Kortom: een hond gaat het gevecht aan, de eigenaar van die hond gaat het civielrechtelijke gevecht uit de weg door te ontkennen dat zijn hond een andere hond is aangevallen. ‘Er zijn geen getuigen en dus is het zijn woord tegen mijn woord. In Nederland is het juridisch zo geregeld dat je verantwoordelijkheid ontlopen in dit geval dus gefaciliteerd wordt. Aangifte kun je niet doen. Het is geen strafbaar feit. Je kunt alleen melding maken, het staat dan genoteerd bij politie en gemeente.’
Lex zal in elk geval nooit meer normaal kunnen lopen.’ De hond die mijn hond aanviel, valt onder de noemer ‘vechthonden’. Ze zijn oorspronkelijk gefokt om te vechten. Hamvraag zou dan moeten zijn hoe je zo’n hond opvoedt om niet te doen waar hij oorspronkelijk voor gefokt is. Natuurlijk heb ik de eigenaar van die hond gevraagd waarom hij alles ontkent. Hij zegt dan , in grove bewoordingen, dat ik hem met rust moet laten. Ook omdat hij anders mogelijk zichzelf niet onder controle kan houden. Ik zie dat in ieder geval als een waarschuwing. Meer dan die impulsieve aanval van zijn hond jegens Lex. Blijft voor mij het feit dat in je recht staan iets anders is dan je recht krijgen.’