In Memoriam: Henk Tjassing

15 november 2018, 16:06 geen categorie

Vrijgevochten avonturier stond tot het laatst volop in het leven

PEIZE – Op 27 mei 2018 overleed Henk Tjassing op 73-jarige leeftijd. Henk was een bijzondere en meeslepende persoonlijkheid, die door velen zal worden herinnerd om zijn grote hart en rusteloze ziel. De familie van Henk (waaronder dochter Anneke Tjassing) en GJ Uitvaartverzorging sloegen de handen ineen om binnen een aantal dagen een indrukwekkende uitvaart op poten te zetten. Want ondanks dat Henk volop in het leven stond en eigenlijk niet sprak over de dood, moest er toch een plechtigheid plaatsvinden die bij de persoon Henk paste. Nu, een kleine vijf maanden later, kijken ze terug op een waardig afscheid en – bovenal – op een bijzonder mens. Op een herfstige dag in oktober zit Anneke Tjassing met Gretha van der Veen aan tafel. Terwijl de wind tegen de ramen beukt, drinken de twee koffie en zien ze door het raam van de schuifpui hoe twee eekhoorns elkaar opjagen. Het is een grappig gezicht; de twee kleine diertjes met de grote pluimstaarten, die in hoog tempo van hot naar her rennen. In de ruime tuin kan het: er is genoeg ruimte voor de diertjes. ‘Het zijn hele tamme beestjes’, zegt Anneke, die de eekhoorns graag mag aanschouwen. ‘Ze komen soms zomaar op de buitentafel zitten. Grappig. Zeker als je je bedenkt dat mijn vader graag in de tuin zat om naar ze te kijken. Dan zat hij met een verrekijker in een tuinstoel en genoot hij.’ Dat de eekhoorns juist vandaag zo actief zijn, is haast een teken aan de wand. Het is inmiddels bijna vijf maanden geleden dat er in dezelfde tuin een grootse plechtigheid plaatsvond. De tuin van Anneke en haar man Wim stond vol met zo’n 350 bezoekers. Allen waren aanwezig om Annekes vader Henk de laatste eer te bewijzen. In het laatste jaar van zijn leven, woonde Henk in Peize. Daarvoor woonde hij al sinds 2002 in Zuid-Frankrijk. ‘Mijn vader is altijd een rusteloze man geweest. Iemand die de grenzen opzocht en altijd op zoek was naar nieuwe, mooie dingen’, zegt Anneke. Dat hij in Zuid-Frankrijk ging wonen, was altijd al een droom van Henk geweest. ‘Hij is altijd van plan geweest om met vrienden een stuk grond in Zuid-Frankrijk te kopen, om daar een aantal woningen te bouwen en daar met elkaar te wonen.’ Ondertussen reisde Henk vaak naar Suriname. Daar werkte hij aan zijn ‘missie’. Henk, die zijn hele loopbaan werkzaam is geweest in de gezondheidszorg, was verbonden aan de Stichting Ondersteuning Marrons Suriname. ‘Dat was een zorgproject in de binnenlanden van Suriname’, legt Anneke uit. ‘Zij zorgden er vooral voor dat mensen daar basale gezondheidszorg konden ontvangen. Hij was via een oude vriend betrokken geraakt bij het project en zag het als zijn taak om zich hier hard voor te maken. Henk zorgde dat veel mensen zich verbonden voelden met stichting SOMS (sponsoren) en zo werd er een prachtig zorgproject opgezet in combinatie met toerisme. Dat typeert mijn vader.’ In de jaren dat Henk in Frankrijk woonde en het gezin van Anneke ‘gewoon’ in Peize, zagen de familieleden elkaar regelmatig. ‘Ja, we zagen elkaar gelukkig vaak. We konden natuurlijk niet even een kop koffie komen drinken, maar daardoor waren de ontmoetingen júist zo mooi. Het waren langere en intensievere bezoeken. Het was een feestje als hij langskwam of als wij naar Frankrijk gingen.’ Anneke omschrijft haar vader als een ‘vrijgevochten ondernemer’. ‘Een avonturier. Een kat met twintig levens, noemden wij hem ook wel. Tot hij vorige jaar ziek werd was hij grenzeloos en vol passie. Sprong parachute, reed motor, ging duiken en zelfs bungeejumpen was niet te gek. Oud is mijn vader nooit geworden.’ Tekenend was zijn band met zijn kleinkinderen, de twee jongens van Anneke en Wim en de drie meiden van Henk zijn jongste dochter. ‘Wanneer mijn vader hier was, ging hij vaak winkelen met mijn zoons. Dat zijn jongens van zestien en achttien jaar, met een hippe kledingsmaak. Dan kwam mijn vader met hele moderne kleren thuis, kleding die je niet snel bij een oudere man zou verwachten’, zegt Anneke. ‘Voor zijn uitvaart hadden mijn zoons zijn hippe broek en sneakers uitgezocht. Dat vond ik heel mooi.’ Henk, die bekenden vaak het idee gaf het eeuwige leven te hebben, werd ernstig ziek. In september 2017 kwam hij daardoor tijdelijk in Peize te wonen. Anneke en Wim vonden het fijn om Henk in deze periode te ondersteunen. ‘Hij moest in Nederland behandeld worden, dus het was voor ons logisch dat hij hier kwam wonen. Vanaf het begin dat hij ziek was, hadden wij het idee: dit gaan we fiksen. Niemand dacht aan doodgaan, iedereen dacht aan het leven. We twijfelden er niet aan dat hij het zou overleven. Dat kon gewoon niet’, zegt Anneke. ‘Vergis je niet: hij moest een zware behandeling ondergaan. Een stamceltransplantatie. Vandaar dat hij ook zorg nodig had en bij ons kon hij die krijgen. Mijn vader heeft één keer iets gezegd in de trend van: “ik heb een mooi leven gehad”. Voor de rest is er nooit meer over de dood gesproken. Het ging over het leven, over blijven leven, want dat leven was te mooi. Uiteindelijk kwam zijn dood dan ook vrij onverwacht en plotseling.’ Henk overleed op zondagavond 27 mei. Anneke, die goed bevriend is met Gretha van der Veen, wist meteen dat ze haar er graag bij wilde hebben. Gretha runt samen met collega Janneke Wiersema GJ Uitvaartverzorging. ‘Ik werd ’s avonds gebeld door Anneke. We hebben toen afgesproken dat ik de dag erna langs zou komen.’ Anneke: ‘Uiteraard heb ik met de rest van de familie overlegd of het goed was dat ik Gretha vroeg om ons bij te staan. Diezelfde avond zijn we als familie bij elkaar gaan zitten. Het werd een avond vol herinneringen, met een lach en een traan. En wijn. Want ook dat hoort erbij.’ Gretha: ‘Zo’n avond is heel belangrijk want op zo’n moment wordt er vaak al veel besproken. Dit voorwerk is voor een uitvaartverzorger heel prettig. Want ondanks dat Henk nooit sprak over de dood en niet vooruitkeek naar zijn afscheid, kun je als nabestaanden veel wensen van de overledene bespreekbaar maken en in vervulling laten gaan. Dat doe je door de persoon bij leven voor de geest te halen. Door te vertellen over zijn interesses, door herinneringen op te halen. Toen ik de volgende ochtend bij Anneke kwam, was er al meer duidelijkheid over hoe de uitvaart er ongeveer uit moest zien.’ Al gauw werd het idee geopperd om de afscheidsceremonie in de tuin in Peize te houden. De plek waar Henk in de laatste maanden van zijn leven voor zijn behandeling moest verblijven maar zich tijdens zijn ziekte zeker ook vertrouwd en goed voelde ‘Mijn vader was een imposante persoonlijkheid, dus wilden we ook een imposante ceremonie. Hij was belangrijk voor veel mensen, maar andersom waren veel mensen ook heel erg belangrijk voor hem. Peize was dus een logische keuze voor een ceremonie, want in Frankrijk zou het lastig zijn om iedereen de gelegenheid te geven afscheid te nemen. Daarnaast was Henk op zijn plek bij ons in het dorp en in ons huis’, zegt Anneke. Een vrij onconventioneel afscheid was op handen. Anneke had echter een blind vertrouwen in haar vriendin Gretha. ‘Ik wist dat het niet heel gebruikelijk was, maar wist ook dat als ik het Gretha toevertrouwde, dat het goed zou komen.’  Voor Gretha – die toch al wat jaren in het vak zit - was dit iets nieuws. ‘Zo’n grote ceremonie in een tuin had ik nog niet eerder georganiseerd’, zegt Gretha. ‘Maar toen de familie vertelde wat ze wilden, zei ik: “geweldig, dat gaan we gewoon doen”. Wat er toen op gang kwam, was iets prachtigs. Iets wat eigenlijk alleen in een dorp kan.’ Daarmee doelt Gretha op de hulp uit verschillende hoeken in Peize. Te beginnen met Frits Franke van De Peizer Hopbel. Hij nam het regelen van de tent en de gehele catering voor zijn rekening. ‘Frits deed waar je als familie behoefte aan hebt tijdens zo’n ceremonie: de nabestaanden ontzorgen.’ En dat is best een prestatie, vinden Anneke en Gretha. ‘Anneke en haar man gaven de intimiteit van hun huis prijs. Het werd een uitvaartcentrum. Daar moet je als horecaman mee om kunnen gaan en wij vinden dat Frits dat goed gedaan heeft.’ Ondertussen zorgde hovenier Albert de Boer er binnen twee dagen voor dat de tuin in orde werd gemaakt. Auto’s konden geparkeerd worden in het weiland van de buren en zelfs het Zomerbad – wat pal tegenover het huis van Anneke en Wim ligt – hield rekening met de ceremonie. ‘Zij gingen eerder dicht, om geluidshinder tegen te gaan. Dat vond ik heel mooi’, zegt Anneke. Zoals alle uitvaarten, moest ook deze in relatief korte tijd worden gepland. Hierin had Gretha de regie. Vanuit haar vak weet zij wat er nodig is en dat begint bij luisteren en invoelen wat nabestaanden willen. De familie hielp waar het kon en nodig was. ‘De samenwerking verliep perfect’, zegt Gretha. ‘Natuurlijk, het is in korte tijd veel regelen en uiterst scherp blijven, maar het allerbelangrijkst is de rust bewaren.’ ‘En dat kan ze als geen ander’, aldus Anneke. Uiteindelijk kon de uitvaartceremonie op zaterdag 2 juni plaatsvinden. De tuin stond vol mensen die voor Henk dierbaar waren. ‘Omdat mijn vader zo’n vrolijk en levenslustig figuur was, wilden wij dit ook terug laten komen op de dag van de uitvaart maar wilden we wel bereiken dat het “gevoel van missen” de overhand had. Dit gebeurde – net als wij – was iedereen diep geraakt door het verlies’, herinnert Anneke zich. Bijzonder was dat de kist gedragen werd door schoon- en kleinzoons en de zwager van Henk. ‘Henk was een groot fan van Bruce Springsteen, dus werd er heel hard “Drive all night” gedraaid’, zegt Gretha. ‘Zelf ben ik niet zo’n fan van Springsteen, maar dit nummer is mij bij gebleven. Heel indrukwekkend, zeker in die setting.’ Tijdens de ceremonie in de tuin aan de Smeerveensedijk, werd veel muziek gedraaid en werden er uiteraard meerdere speeches gehouden. Familie en vrienden haalden herinneringen op aan een markante persoonlijkheid en de kleinkinderen zongen een lied tot hun overleden opa. Hij wilde niet dood maar een afscheid als dit ‘had hij zo gewild’, zegt Anneke met overtuiging. ‘Het was indrukwekkend, met veel liefde en passie. Het paste echt bij mijn vader.’ Ook op Gretha, die tal van uitvaarten heeft georganiseerd, maakte de uitvaart van Henk grote indruk. ‘Dit was natuurlijk heel groots en heel meeslepend. We maken ook vaak genoeg mee dat het in een veel kleinere en intiemere setting gebeurt. Hoe dan ook, een afscheid moet passen bij de overledene en de nabestaanden. Wanneer dat lukt, heb je als uitvaartondernemer een heel dankbaar beroep. Je geeft veel in een korte tijd, maar krijgt ook veel terug. Na de ceremonie in de tuin te Peize, werd Henk in Eelderwolde gecremeerd. Zijn as zal worden uitgestrooid in Peize, Zuid-Frankrijk en Suriname. Zo is de avonturier van weleer nog altijd op reis. En zal hij dat ook altijd blijven.
 
Henk Tjassing
5-7-1944 27-5-2018