Itaolie
Een streekaolverhaal door Tea Nijnuis
Toen Ric de sportpagina van de kraant opensluig was het net of hij in de speigel keek. De jeugdfoto van de man die hom lachend ankeek was hijzölf. Tenminste zo leek het. Zien mam haar hum nooit verteld wel zien pap was maor nou was het net of aale puzzelstukkies op hun plek vuilen. Dat mooie, egaole gezicht met die donkere ogen, die rechte neus en een riegel witte tanden. Ricardo Montefelli, de grote wielrenner die zu’n 25 a 30 jaor leden de eine overwinning nao de aandere boukte in de Giro, de Vuelta en zölfs de Tour de France, leek as twei druppels waoter op hom. Of beter gezegd, hijzölf leek op deze man. Wat touvallig, Ric mus wat laoter begunnen vanmörgen en haar dus even tied om in de kraant te kieken.
Ricardo Montefelli ston in de kraant omdat e naost aal zien grote overwinnings aaltied actief bleven was in de wielrenwereld en hij haar veur aal zien overwinnings, zien activiteiten en de goede doelen die e opricht haar de hoogste Italiaonse onderscheiding kregen. En nou keek Ric in zien eigen ogen. Ric, zunder k; Ricardo, het kon gien touval wezen. Hij zat nog aal over de kraant gebogen toen zien mam binnenkwam .Toen Ric heur vraogend ankeek zee ze slechts, “nou weit je het dus”. En ze vertelde dat Ricardo hier roem 30 jaor leden was met zien wielrenploug veur een soort van zummerkaamp. Hij was veulbelovend maor nog niet beroemd. Der mus haard traind worden en der waren ok wedstrieden tussendeur maor ze waren ok wel ies vraai. “Op ein van die vraaie momenten heb ik em ontmoet . Hij was de mooiste vent die ik ooit zein heb”, zee ze. “ Hij was charmant en wus duulek hou e een vrouw veur zich winnen mus. En zo is het gebeurd: we wörden smaorverliefd en de zummer leek eindeloos. Nao een paor maond mus e weer vot, onze romance was ten ende maor ik was ondertussen wel zwanger worden. Ik heb em schreven maor ik weit neit of hij mien breif wel ooit kregen het.”
Ric zat een poos nao te denken. Wel haar dit docht! De grootste wielrenner allertieden was zien pap. Waorom was der nooit ein west die dit verteld haar? Der waren toch vast meer mensken die dit wussen? Zien opa en oma bijveurbeeld. Hij wus nou ok waor zien leifde veur wielrennen weg kwam. Hij zat ja altied op de fiets.
“Mam”, zee e, nao een paor week, “ik gao mien pap opzuiken in Itaolie en ik gao op de fiets. Ik wil em zölf ontmoeten. Over een paor week wordt er een grote wielerwedstried holden in Pisa en ik duurf te wedden dat Montefelli daor ok is”.
En zo vertrok Ric naor Itaoli? op zuik naor zien pap. Hij haar een route oetstippeld dwars deur Duutslaand die der roegweg op deel kwam dat hij eerst richting Koblenz, Heidelberg en dan naor Feldkirch in Oostenriek fietsen zul, dan dwars deur Noord Itaolie naor het mooie Toscane. Want in de kranten haar e lezen dat Ricardo Montefelli in Pisa woont.
In het begun ging het fietsen vraai makkelk maor hou verder hij Duutslaand in kwam hou zwaorder het wör. Hij haar oetrekend dat het ongeveer 1600 kilometer was dus hij zul een week of drei onderweg wezen.
Onderweg haar e veul om over nao te denken. Wat een geheim haar zien mam met heur metdraogen. Ze haar heur zeun allent opvoed en ze haar nooit met ein woord rept over zien aofkomst. Maor hou was het veur heur as ze em op televisie zag as e weer een grote overwinning boekt haar? Dat mus heur toch wel deur maarg en bein gaon wezen. Volgens Ric was ze altied van em blieven holden want zien mam was nooit weer trouwd. Wat raor eigelek want die mooie, beroemde Ricardo Montefelli was ok niet trouwd. Zul het zo wezen dat hij ok altied van zien mam was blieven holden? Dat zul toch neit! Zu’n beroemde, wereldse keerl. Die kun vast vrouwen bai de vleet kriegen. In ieder stadje een ander schatje? Was e zo? Misschien vuil e wel op mannen. Dat kon netuurlijk ok nog. Dat e dat nog niet wus toen e hier daartig jaor leden was. Zo zat Ric huil wat oaf te prakkezeren op zien tocht naor het zuuden.
Toscane, hij haar der veul over heurd. Het mus der slim mooi wezen; olijvengaarden, akkers vol zunnebloumen en goldgele velden vol koolzaod. En dat wör dan aofwisseld met velden vol lavendel. As Ric der an docht dan kreeg e aal meer zin om der hin te gaon en dan begon e al haarder te fietsen. Maor soms sluig de twiefel ok tou. Stel je veur dat zien pap huilemaol niks met hom te maoken hebben wol? Dan haar e dat huile end veur niks fietst. Nou nee, zo mug e ok weer niet denken. Dan haar e zien pap in ieder geval in levende lijve zein. Ja, dat zul e doun, zien pap een poossie bekieken, proberen even met em te praoten en dat zul e op de traain stappen en weer naor hoes gaon. Toen e de grens met Itaolie overstak, stak die twiefel weer de kop op.
De leste hoge toppen van de Italiaonse Alpen verdwienen langzaom oet het zicht as het veul vlakkere laand van Toscane zichtbaor wordt. De gele en paarse velden worden zichtbaor en het duurt niet lang of hij naodert de stad Pisa. Daor aargns wordt die wielerwedstried holden en Ric weit bijna zeker dat zien pap daor aanwezig is. As Ric dichterbai komp belandt e in een drokte van belang. Ric baargt zien fiets op en lop de drokte in. En daor, vlakbai het podium, in de geluudswaogen, zöt hij de beroemde wielrenner zitten. Ric blif eerst een beettie op aofstand staon te kieken en dan lop e huil bewust op zien doel aof. En alsof het zo wezen moet, kik Ricardo Montefelli op en zöt Ric staon. De twei kieken mekaor an alsof ze onder hypnose bennen. Het haart bonst Ric in de haals. Wat zal zien reactie wezen? Ric huif niet laang op het antwoord te wachten. Ricardo komt naor boeten, döt zien aarms waogenwied open en zeg met een stem vol emotie: “Figlio mio!! Benvenuti!! Benvenuto a Italia”. En twei knappe mannen geven mekaor de haand met een veulbeteikende blik in de ogen en vallen mekaor in de aarms…...
Figlio mio!! Benvenuti!! Benvenuto a Italia- Mijn zoon!! Welkom!! Welkom in Itali?.