Janny ’s zus verbleef de laatste weken van haar leven in Hospice Vredeborgh
actueel
Sinds de opening van het hospice in juni dit jaar is het er nog niet rustig geweest. 17 opnames en 15 mensen overleden in het bijna thuishuis aan het Vredewoldplantsoen, vertelt initiatiefnemer Marijke Pots. Pots wist dat er behoefte was aan een hospice in Leek. Mensen die niet lang meer te leven hebben brengen hun laatste levensfase het liefst door in hun eigen vertrouwde omgeving. Tot voor kort was die voorziening er alleen in Groningen, Drachten en Assen. Steden dus. Pots kreeg gelijk. Het hospice in Leek is een uitkomst. Het gastenboek is al voor de helft gevuld met lovende, hartverwarmende reacties van nabestaanden over de prettige en liefdevolle verzorging van hun dierbare. Een van die nabestaanden is Janny van der Schors. Haar zus Augusta uit Leek overleed in augustus aan de gevolgen van nierkanker. 47 werd ze slechts.
“Augusta werkte bij de Zijlen. Voordat ze ziek werd vertelde ze me over het nieuwe hospice. Ze wilde er graag vrijwilliger worden. Helaas liep het anders. Ze kwam ze er zelf te liggen. De ellende begon in april, toen nierkanker werd geconstateerd. Toen op 9 mei de nier eruit ging, leek het beter te gaan. Toen ze eenmaal thuis was ging het opnieuw bergafwaarts. Ze werd zienderogen slechter. Uiteindelijk bleek ook haar lever niet goed te zijn. Leverkanker, luidde de diagnose op 14 augustus door een oncoloog van het UMCG. Geen uitzicht op genezing. ’s Avonds ben ik voor het hospice langsgereden. Wilde kijken, maar durfde niet naar binnen. Toen heb ik met Marijke gebeld. Gevraagd of er mogelijkheden waren om Augusta op te nemen. De volgende dag is ze opgenomen.”
Janny kijkt met een warm gevoel terug op de periode dat haar zus in het hospice verbleef. Ze vertelt graag over haar ervaringen aan de Krant. “Het is fijn om hier te zijn. Ik vind het een huis van het leven”, zegt ze terwijl ze op ‘Augusta’s kamer’ de reling van het bed vasthoudt. “Het was intiem om hier samen te zijn. Mijn moeder uit Boerakker was er, mijn andere broer en zus ook. Je zegt hier toch andere dingen dan in een ziekenhuis. De vrijwilligers hier zijn ook zo lief. Ook al vertelde ik tien keer hetzelfde verhaal, het maakte niet uit. Wat kunnen we voor jullie doen, vroegen ze op een van de laatste dagen van haar leven. Augusta wilde samen eten. Met onze hele familie hebben we stamppot rauwe andijvie gegeten op Augusta’s kamer. Met een gehaktbal. Dat was zo’n waardevol moment. Toen het einde echt in zicht was, kwamen de vrijwilligers om de beurt afscheid nemen. Zo liefdevol. Spraken troostende woorden. Augusta vond het fijn. Dus ja, ik koester warme herinneringen.”
Goede en kundige vrijwilligers zijn ongelofelijk belangrijk. Mensen die aanvoelen hoe je iemand in een zware periode van veel verdriet moet begeleiden. Ga er maar aan staan. Een heftige job. Een van die vrijwilligers van Hospice Vredeborgh is Aireen. Een heel bewuste keuze, vertelt ze. “Ik voel me bevoorrecht om in iemands wereld te stappen die zich in z’n laatste levensfase bevindt. Kwetsbaarheid in z’n puurste vorm. Soms hoef je niets te zeggen. Is je aanwezigheid genoeg. Ik ben van Javaanse afkomst. In onze cultuur is het heel normaal om voor iemand te zorgen van begin tot het einde. We geven niets uit handen. Het is waardevol dat je iets kunt betekenen voor mensen in een laatste levensfase. De jonge moeder wilde zo graag nog één keer Sinterklaas vieren met haar kinderen. Dan doen we het ook goed, dacht ik. Ik heb samen met een collega heerlijke luxe hapjes gemaakt voor 13 mensen. Het werd een geweldige avond. Als je dat voor iemand kunt doen, tja… dat is zó dankbaar. Daar doe ik het voor.”
Augusta is begraven in een witte kist met vlinders, waar ze zo van hield. Iemand van het hospice droeg een gedicht voor. Met een witte roos op haar kist is ze uitgedragen. “Mooier kon niet. Mijn moeder heeft gezegd, dat als het haar tijd is, ze ook hier wil verblijven. Ik overweeg om vrijwilliger te worden. Nu nog niet, daarvoor is het te vroeg.”
‘We hebben samen stamppot rauwe andijvie gegeten op Augusta’s kamer. Zó’n waardevol moment’
LEEK – Donderdagmiddag 14:00. Een clubje vrijwilligers van Hospice Vredeborgh in Leek zit in de huiskamer na te praten. Want wat wás het heftig vanochtend. Samen met de familie namen de vrijwilligers afscheid van een jonge moeder die de laatste dagen van haar leven in het hospice doorbracht. Hartverscheurend, het verdriet van die kleine koters om het verlies van hun mama. Maar hoe mooi ook. Mooi, omdat ze de avond ervoor nog samen Sinterklaas hebben gevierd. Er een feest van hebben gemaakt, met de heerlijkste hapjes en prachtige cadeaus, de laatste wens van moeder. En die ging op een prachtige manier in vervulling. Want dat is de missie van het hospice: álles uit de kast om iemands allerlaatste momenten zo fijn mogelijk te maken.Sinds de opening van het hospice in juni dit jaar is het er nog niet rustig geweest. 17 opnames en 15 mensen overleden in het bijna thuishuis aan het Vredewoldplantsoen, vertelt initiatiefnemer Marijke Pots. Pots wist dat er behoefte was aan een hospice in Leek. Mensen die niet lang meer te leven hebben brengen hun laatste levensfase het liefst door in hun eigen vertrouwde omgeving. Tot voor kort was die voorziening er alleen in Groningen, Drachten en Assen. Steden dus. Pots kreeg gelijk. Het hospice in Leek is een uitkomst. Het gastenboek is al voor de helft gevuld met lovende, hartverwarmende reacties van nabestaanden over de prettige en liefdevolle verzorging van hun dierbare. Een van die nabestaanden is Janny van der Schors. Haar zus Augusta uit Leek overleed in augustus aan de gevolgen van nierkanker. 47 werd ze slechts.
“Augusta werkte bij de Zijlen. Voordat ze ziek werd vertelde ze me over het nieuwe hospice. Ze wilde er graag vrijwilliger worden. Helaas liep het anders. Ze kwam ze er zelf te liggen. De ellende begon in april, toen nierkanker werd geconstateerd. Toen op 9 mei de nier eruit ging, leek het beter te gaan. Toen ze eenmaal thuis was ging het opnieuw bergafwaarts. Ze werd zienderogen slechter. Uiteindelijk bleek ook haar lever niet goed te zijn. Leverkanker, luidde de diagnose op 14 augustus door een oncoloog van het UMCG. Geen uitzicht op genezing. ’s Avonds ben ik voor het hospice langsgereden. Wilde kijken, maar durfde niet naar binnen. Toen heb ik met Marijke gebeld. Gevraagd of er mogelijkheden waren om Augusta op te nemen. De volgende dag is ze opgenomen.”
Janny kijkt met een warm gevoel terug op de periode dat haar zus in het hospice verbleef. Ze vertelt graag over haar ervaringen aan de Krant. “Het is fijn om hier te zijn. Ik vind het een huis van het leven”, zegt ze terwijl ze op ‘Augusta’s kamer’ de reling van het bed vasthoudt. “Het was intiem om hier samen te zijn. Mijn moeder uit Boerakker was er, mijn andere broer en zus ook. Je zegt hier toch andere dingen dan in een ziekenhuis. De vrijwilligers hier zijn ook zo lief. Ook al vertelde ik tien keer hetzelfde verhaal, het maakte niet uit. Wat kunnen we voor jullie doen, vroegen ze op een van de laatste dagen van haar leven. Augusta wilde samen eten. Met onze hele familie hebben we stamppot rauwe andijvie gegeten op Augusta’s kamer. Met een gehaktbal. Dat was zo’n waardevol moment. Toen het einde echt in zicht was, kwamen de vrijwilligers om de beurt afscheid nemen. Zo liefdevol. Spraken troostende woorden. Augusta vond het fijn. Dus ja, ik koester warme herinneringen.”
Goede en kundige vrijwilligers zijn ongelofelijk belangrijk. Mensen die aanvoelen hoe je iemand in een zware periode van veel verdriet moet begeleiden. Ga er maar aan staan. Een heftige job. Een van die vrijwilligers van Hospice Vredeborgh is Aireen. Een heel bewuste keuze, vertelt ze. “Ik voel me bevoorrecht om in iemands wereld te stappen die zich in z’n laatste levensfase bevindt. Kwetsbaarheid in z’n puurste vorm. Soms hoef je niets te zeggen. Is je aanwezigheid genoeg. Ik ben van Javaanse afkomst. In onze cultuur is het heel normaal om voor iemand te zorgen van begin tot het einde. We geven niets uit handen. Het is waardevol dat je iets kunt betekenen voor mensen in een laatste levensfase. De jonge moeder wilde zo graag nog één keer Sinterklaas vieren met haar kinderen. Dan doen we het ook goed, dacht ik. Ik heb samen met een collega heerlijke luxe hapjes gemaakt voor 13 mensen. Het werd een geweldige avond. Als je dat voor iemand kunt doen, tja… dat is zó dankbaar. Daar doe ik het voor.”
Augusta is begraven in een witte kist met vlinders, waar ze zo van hield. Iemand van het hospice droeg een gedicht voor. Met een witte roos op haar kist is ze uitgedragen. “Mooier kon niet. Mijn moeder heeft gezegd, dat als het haar tijd is, ze ook hier wil verblijven. Ik overweeg om vrijwilliger te worden. Nu nog niet, daarvoor is het te vroeg.”
