‘Je gevoel moet altijd echt zijn’

Burgemeester Hans van der Laan:

RODEN - Hans van der Laan is bezig aan zijn laatste maanden als burgemeester van de gemeente Noordenveld. Sterker nog: Van der Laan stopt medio volgend jaar helemaal met werken. Kan hij eindelijk genieten van wat vrije tijd, want het burgemeesterschap vreet energie. ‘Ik ben van plan straks wat meer buiten te zijn. Net als mijn vader vroeger. Gewoon, lekker buiten zijn.’ De nog burgemeester van Noordenveld vertelt over zijn carrière, zijn imago en de politiek.

Van der Laan zag zichzelf bepaald niet als politicus, toen hij in de zeventiger jaren als nummer 6 op de lijst van de PvdA in Loppersum stond. Bewust als zesde, want de kans dat hij dan als raadslid gekozen zou worden, zou dan klein zijn. ‘Ik was wel geïnteresseerd in politiek maar zag er verder geen toekomst voor mezelf in weggelegd. En nu nog niet. Politicus is heel iets anders dan bestuurder. Maar goed, eind 1977 vertrok Hayo Apotheker als wethouder. Gemeentebelangen kon geen opvolger leveren. Ik kwam uit het dorp, en zo iemand zochten ze nou net. En voor ik het wist was ik wethouder. Was toen redelijk te combineren met mijn andere (halve) baan op de Universiteit. In principe was ik anderhalve dag wethouder, in de praktijk ging die vlieger natuurlijk niet op. Ik heb vervolgens met mezelf overlegd en me volledig op het wethouderschap gestort.’

En zo rolde het balletje al snel richting burgemeesterschap. Op 1 maart 1985 werd Van der Laan burgemeester van Dwingeloo. Best knap, want er was veel belangstelling – zeker honderd mensen solliciteerden- voor de post.’Ik heb kennelijk een beetje geluk gehad’, zegt Van der Laan nu. In Dwingeloo voelde hij zich thuis. Zijn kinderen groeiden er op, hij voetbalde zelf nog in het eerste elftal van Dwingeloo en stond dus letterlijk midden in de samenleving. ‘Ik onderhield een soort vriendschap met de mensen’, zegt Van der Laan. ‘Bovendien hebben mensen me nooit in een lastig parket gebracht. Er is me onder de douche bij de voetbalclub nooit om een gunst gevraagd. Terwijl dat toch vaak gebeurt. Later hoorde ik dat een medespeler gesolliciteerd had op een functie bij de gemeente, een ander zocht een huurwoning. Ze hebben mij nooit aan het jasje getrokken. Dat zegt wel iets. We waren vrienden, maar ze beseften in welke situatie ik zat. Er was wederzijds respect. Ze hebben het me nooit moeilijk gemaakt.’ Na 12,5 jaar vertrok Van der Laan naar eemsmond, op 15 september 2001 begon hij in (nu) Noordenveld.

De aanpassing in Noordenveld verliep gladjes. Stug vond hij de mensen hier nooit, zoals andere ‘importers’ dat nog wel eens ervaren. Zal met zijn functie te maken hebben gehad.’Ik heb vanaf het begin het gevoel gehad dat we geaccepteerd werden. De omgang hier heb ik altijd als open en hartelijk ervaren. En nu nog.’ Toch nadert het einde. Een open einde. Want projecten waar de burgemeester een stevige hand in heeft gehad, zijn nog niet af. ‘Als burgemeester wil je het liefst zoveel mogelijk goede dingen achterlaten. Maar vergeet ook de kleine dingen niet. Mensen doen wel eens wat badinerend over mijn bezoeken aan mensen die 60 of 65 jaar getrouwd zijn. Nou, ik heb er van genoten. Van het contact met die mensen waar je soms ook iets voor kon doen. Ook die aspecten van mijn werk hebben heel veel voor me betekend.’ Maar toch. Burgemeesters zijn soms net mensen en willen grote projecten succesvol afronden. Soms lukt dat, soms niet. ‘Je wordt inderdaad vaak toch afgerekend op de grote dingen. Natuurlijk is het jammer dat ten tijde van mijn vertrek niet duidelijk is of Veenhuizen op de UNESCO Werelderfgoedlijst komt. Ja, natuurlijk weet ik dat mijn naam vrijwel altijd in één adem genoemd wordt met Veenhuizen. Daar ben ik ondertussen wel aan gewend geraakt. Vergeet niet dat het dorp heel wat jaren alleen maar geld opgeleverd heeft, dat er vanuit de gemeente vrijwel niets geïnvesteerd werd. Dat hoefde ook niet. Het dorp was min of meer van justitie.. Daardoor is er een achterstand ontstaan en daarvoor hebben we als gemeente onze verantwoordelijkheid genomen. Verder is het zo dat dit gewoon een unieke kans is om op de Werelderfgoedlijst te komen. Ook voor de economie van het dorp is het goed. Het is voor heel de regio goed. Nu al komen bussen vol mensen een kijkje nemen. Die mensen overnachten in Norg. We krijgen veel landelijke aandacht, dat is weer gunstig voor het toerisme. Ook de regio profiteert. Weet je, alle investeringen en moeite die we doen of gedaan hebben zijn uit te leggen. De reacties ervaar ik soms inderdaad wel eens als teleurstellend. Dat zeker. Het is een kwestie van een lange adem hebben, zoals met zoveel zaken in mijn vak. Maar ik sta achter Veenhuizen en alles wat daar gebeurd is en nog gaat gebeuren.’

Ook de Vrijetijds Boulevard is niet af. ‘Dat klopt. Op dit moment zijn we met Jaap van Zuijlekom in overleg over terugkoop. Mochten we daar uitkomen dan kunnen we verder na gaan denken over een invulling. Kijk, je kunt negatief doen door te zeggen dat de VTB niet af is. Je kunt ook zeggen dat het gebied een geweldige opkikker heeft gehad. Weet jij nog hoe de Kanaalstraat er vroeger bij lag? Het was een gribus. Overigens blijf ik zeggen dat ik alle vertrouwen in Van Zuijlekom en zijn plan had dat t hij iets commercieel interessants op de VTB neer zou zetten dat ook geschikt zou zijn voor kerkelijke activiteiten.’

Ook de Albertsbaan is nog niet veranderd en op de hoek Kanaalstraat/Wilhelminastraat is ook nog steeds niets gebouwd. ‘Binnenkort eindigt waarschijnlijk over dat laatste een rechtszaak. Daarna kunnen zaken weer opgepakt worden. In die zaak zit dus wel weer beweging’, zegt Van der Laan, die zich niet al te druk wil maken over dingen die of nog niet af zijn, of helemaal niet van de grond gekomen zijn. ‘Het is heel simpel. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Het is goed dat we begonnen zijn, anders had Roden er heel anders uitgezien, hoor. En wat er allemaal geschreven wordt, dan boeit me helemaal niet. Ik ben iemand die zich altijd baseert op feiten.’

Van der Laan staat niet te boek als de Andre van Duin onder de burgemeesters. Hij heeft zeker humor, maar die moet je wel begrijpen. Van der Laan – beseft hij zelf ook- kijkt nooit echt blij. Eerder chagrijnig. Terwijl hij dat eigenlijk zelden is. Vraag dat maar aan zijn collega’s, zijn secretaressen en mensen in zijn nabije omgeving. Die kennen ook de andere kant van de nukkig ogende burgervader. ‘Ik wil goede dingen doen. Het is leuk als mensen me aardig vinden, maar dat is geen doel op zich. Ik probeer altijd mezelf te blijven. Natuurlijk kun je op een bepaalde manier scoren. Bij leed bijvoorbeeld. Imagotechnisch zou dat wellicht handig zijn. Ik steek zo niet in elkaar. Ik wil altijd dicht bij mezelf blijven. Het gevoel moet altijd echt zijn.’ Toch is Van der Laan veel meer gevoelsmens dan menigeen denkt. ‘Ik ben heel gevoelig. Kennelijk trek ik er altijd een verkeerd gezicht bij. Ik ben inderdaad ook vrolijker dan men denkt. Maar voor lol ben ik geen uitbundigheid nodig. Of ik een goede burgemeester ben geweest? Nou ja, ik denk wel dat ik verbindend geweest ben. Ik ben trots op het feit dat er onder mijn leiding nooit een wethouder weggestuurd is. Nog steeds verheug ik me op de dinsdag, de collegevergadering. Elke keer weer. Dat zal ik zeker gaan missen. En ondanks dat ze wel wat korter mogen duren, geldt dit ook voor de raadsvergaderingen.’

Tenslotte: het nieuwe college. ‘Jong en druistig’, zegt Van der laan. ‘Ze zijn zeker verfrissend en dat heeft mooie kanten. Je moet wel beloven wat je belooft. In het begin mag je best fouten maken, al moet je dat niet te vaak doen. Daarom ook noemen mensen mij vaak saai. Omdat ik dus vaak een slag om de arm houd. Het nieuwe college is slim en verstandig. Ze leren snel. Ik heb er wel vertrouwen in.’

TOEKOMST
‘Of ik in Roden blijf wonen straks? Dat mag Wilma, mijn vrouw, beslissen. Ik hoef hier zeker niet weg. Maar ik zou ook in Dwingeloo of Loppersum kunnen en willen wonen hoor. Daar zou ik ook geen moeite mee hebben. Verder weet ik niet wat de toekomst brengt. Ja, ik wil meer buiten zijn en minder vergaderen. Maar meer plannen heb ik niet. Voorlopig nog niet.’