‘Je hebt momenten waarbij de tranen hoog zitten’

Teamleider zorg Alice Veenhuizen over de Noorderkroon in coronatijd

RODEN – Noorderkroon, donderdagochtend 11:00. Buiten rechts voor het ontmoetingsraam zitten twee dames via de microfoon met een bewoner te kletsen die aan de andere kant van het raam zit. Gescheiden door een stuk glas genieten ze samen van een gebakje en een kop koffie. Een half jaar geleden zou het een tafereel zijn waarbij menigeen de wenkbrauwen optrekt, nu lijkt het de normaalste zaak van de wereld. Ruim 9 weken zat woonzorgcentrum De Noorderkroon in Roden op slot voor bezoek van buitenaf. Sinds 25 mei mogen bewoners één vaste bezoeker ontvangen, vanaf half juni wordt er naar het nu lijkt verder versoepeld. In gesprek met teamleider zorg Alice Veenhuizen en collega’s activiteitenbegeleider Angela Buurke en teamleider facilitair Joline Kruize over de roerige coronaperiode.

Nog steeds mag de Noorderkroon geen bezoekers binnenlaten, met uitzondering van de vaste bezoekers van de bewoners. De tafel links onder de luifel van de hoofdingang functioneert daarom als interviewlocatie. Alice Veenhuizen bekent eerlijk: het telefoontje van die donderdagavond half zeven was best even schrikken. ‘Verpleeghuizen gaan per vrijdagavond 24:00 op slot voor bezoekers’, luidde de mededeling vanuit de overheid. “Alle bewoners en hun familieleden moesten we direct op de hoogte stellen. Naast een mailtje, hebben we ook iedereen gebeld. Want stel: je mist die mail, en dan? Een vreselijk moment, maar het moet. Je weet: het is verstandig, we hebben hier te maken met een zeer kwetsbare groep. Je moet er niet aan denken dat hier corona uitbreekt. Maar wat wás het moeilijk. Het verdriet van de bewoners grijpt je aan.”

Alert

 ‘Hoe gaan we dit zo goed mogelijk inrichten?’ is de vraag die het zorgteam zichzelf stelde, zegt Alice. “Dat de bewoners het onder deze omstandigheden zo goed mogelijk hebben was ons voornaamste doel. Gelukkig is het hele proces vanuit Zorggroep Drenthe zorgvuldig voorbereid. Voor alles is een duidelijk draaiboek dat we kunnen raadplegen.” Wat er in de praktijk op het team afkwam, was pittige kost. Skypen, WhatsApp-videobellen, de (vuile) was regelen, boodschappen doen, familieleden op de hoogte houden, bloemen en kaarten (die in de sluis van de voordeur kunnen worden gezet) bezorgen, maaltijden op de kamers brengen, de boel continu grondig desinfecteren, een extra rondje voor een praatje, om maar eens wat te noemen. “Je moet alerter zijn. Goed kijken, goed luisteren. Wat heeft iemand nodig? Wat zijn de wensen? Dat moet je op individueel niveau doen. Het is mooi om te zien hoe iedereen het met elkaar oppakt. We doen het echt samen. De medewerkers van de zorg en de facilitaire dienst zorgen ook dat er aandacht is voor de bewoners. De saamhorigheid is groot hier”, vertellen de dames.  

Schrijnende situaties

Dat ook het zorgpersoneel haar moeilijke momenten heeft maakt Alice duidelijk. “Je weet bewoners hun kinderen missen, of het dagelijkse loopje naar het dorp waar ze zo van genieten, dat is verdrietig. Ik heb in deze tien weken veel momenten beleefd die indruk maakten. Bewoners die een dierbare verloren hebben en geen familie mogen ontvangen terwijl ze dat zo nodig hebben voor de rouwverwerking. Van dat soort schrijnende situaties hebben we hier meerdere. Dan maken we veel extra rondjes om ze een hart onder de riem te steken. Je hebt momenten waarbij de tranen hoog zitten.”

Alle grote activiteiten zijn tijdens de lockdown gecanceld. En dat betekent géén jeu de boules, niet samen sjoelen, koffiedrinken en andere gezamenlijke spelletjes. Ook dat hakt er flink in bij bewoners die vooral het sociale praatje met elkaar missen. “Dat hebben we gelukkig een beetje op kunnen vangen door concerten die we buiten gehouden hebben, een draaiorgel heeft gespeeld, er is gezongen voor de bewoners”, vertelt Angela die verantwoordelijk is voor de activiteitenbegeleiding op de Noorderkroon. “Het scheelt dat de meeste appartementen een balkon hebben, op die manier was er toch contact. En natuurlijk via het ontmoetingsraam, dat we rond Pasen hebben gekregen. Dat werkt erg goed.” Op het moment van het interview zitten de zussen Annette en Marijke Huizing buiten voor het raam aan een tafeltje. Kleindochters van mevrouw Kosters die binnen aan de andere kant zit. Traditie getrouw eten ze ter ere van hun beider verjaardagen een gebakje met oma die er zichtbaar van geniet. Dankzij microfoons en boxen kunnen ze er lustig op los kletsen.

Gelukkig is er meer versoepeling in het vooruitzicht. Ook de activiteiten worden op een veilige manier langzamerhand weer opgestart. “In aangepaste vorm. We bieden  bewegingsactiviteiten aan in kleine groepen. Maximaal vijf personen in een grote ruimte. Om toch iedereen die wil de kans te geven om mee te doen, doen we dat een aantal keren per dag. Rummikuppen (ook populair bij veel bewoners) doen we aan een lange tafel op de gang. Tijdens de Pinksterdagen hebben we voor het eerst in een zelfde soort setting weer koffie gedronken. Je merkt dat bewoners dat erg fijn vonden.”

Over één ding zijn Alice, Angela en Joline het roerend eens. Hoe zwaar het soms ook kan zijn, ze zorgen met hun hart. En als je niet meer met je hart kunt zorgen, doe je niet het goede werk, vinden ze. “Emoties mogen er zijn. Je kunt hier altijd je ei kwijt.”