‘Je kunt niet fout nieuwsgierig zijn’
kleintje cultuur
Edo-Jan Meijer verrast met intieme expositie
LEEK – De in Bennekom woonachtige Edo-Jan Meijer, exposeert alleen aankomend weekend nog in Galerie het Atrium te Leek. Zijn expositie is een intieme: hoofdpersoon is namelijk zijn dochtertje Eliza, waarvan hij haar acht maanden in de buik van haar moeder en haar eerste acht levensmaanden heeft vereeuwigd. Eliza: acht maanden in het donker, acht maanden in het licht vertelt het verhaal van ‘iets magisch’. Edo-Jan (1975) mag dan momenteel niet meer in de buurt wonen, hij werd geboren als Rodenaar. Sinds hij ging studeren in Eindhoven, heeft hij echter niet meer in de buurt gewoond. ‘Ik ben gaan studeren in Eindhoven, aan de Design Academy. Destijds kon dat alleen daar en dus ging ik op kamers’, zegt hij. ‘Ik studeerde industriële vormgeving en leerde hier onder andere fotograferen.’ Edo-Jan was veel eerder al geïnteresseerd in kunst, vertelt hij. ‘Ik was veertien toen ik begon te tekenen onder de hoede van Jan Ernst Douma. Ik kreeg privéles van zijn vrouw Nel, zij is zeg maar mijn ‘tekenmama’’, lacht Edo-Jan. Niet zo verwonderlijk dus, dat hij nu exposeert in de galerie van Jan-Ernst en zijn vrouw. Het is voor Edo-Jan zijn tweede expositie in Galerie het Atrium. Zijn eerste expositie betrof een foto-expositie. Edo-Jan had op voorhand niet verwacht dat hij een expositie zou gaan wijden aan zijn dochtertje. ‘Ik heb twintig jaar lang met mijn vrouw de wereld rondgereisd. Daar hadden we altijd veel plezier aan. Op den duur vertelde zij mij dat ze zwanger was. Dat was bizar: we hebben altijd alles gedeeld en opeens was zij zwanger. Ik kon maar moeilijk begrijpen wat dat inhield en hoe dat zich zou ontwikkelen.’ Geïntrigeerd door de zwangerschap van zijn vrouw, begon Edo-Jan zich te verdiepen in het prille leven van zijn dochtertje die op dat moment nog in de buik van zijn vrouw Leonie zat. ‘Het begon eigenlijk bij de eerste foto’s van de echo. Dat is niet te bevatten: je ziet dan een klein figuurtje ter grootte van een gamba. Die foto’s worden op papier gedrukt wat heel gauw vervaagd. Om het toch te vereeuwigen, ging ik die echo’s vast leggen op doek. Sindsdien heb ik dat bij iedere stap van het proces gedaan: ik ging alles vastleggen.’ Volgens Edo-Jan kreeg hij zo een bijzonder beeld van het proces van zijn dochtertje en begreep hij het hierdoor beter. ‘Ik had natuurlijk ook een aantal zwangerschapsboeken kunnen lezen, maar dan krijg je geen persoonlijk beeld van je kind. Door alles vast te leggen in kunst, realiseer je je hoe kwetsbaar zo’n kind is. Daarnaast sta je er op deze manier écht bij stil.’ Het begon dus met een serie echo’s, maar inmiddels heeft Edo al meer dan honderd kunstwerken van zijn dochtertje gemaakt. ‘Eliza werd te vroeg geboren, al na acht maanden. Na haar geboorte ben ik alles ook gaan vastleggen, waardoor bij mij het idee ontstond om een serie te maken waarbij ik haar acht maanden in de buik van Leonie en haar eerste acht maanden in de bewoonde wereld vastlegde. Zo ontstond deze expositie.’ Desondanks was het niet de insteek van Edo-Jan om een expositie te openen. ‘Deze portretten zijn allemaal voor Eliza. Ik had nooit het idee om ze te delen, maar Jan-Ernst wees me erop dat het best eens leuk zijn om het te laten zien. Dat kon gelukkig in zijn galerie, waar nu dus tachtig werken hangen. De bezoekers vinden het gelukkig fraai om te zien. Daarnaast staan zij stil bij een proces wat heel gewoon lijkt, maar toch erg bijzonder is. Het gaat allemaal zo snel en het gaat zo snel voorbij. Door juist dat vast te leggen, kijk je anders tegen dit proces aan.’ Edo-Jan heeft al met al een imposante verzameling kunstwerken van zijn dochtertje gemaakt. ‘Of ik dit ook doe wanneer ik een tweede kindje krijg? Ik moet er nog niet aan denken, maar dan zal ik het proces op dezelfde voet gaan volgen en weer alles vast gaan leggen.’ Ontevreden over zijn werk, is Edo-Jan eigenlijk niet geweest. ‘Je bent natuurlijk kritisch op jezelf, maar het gaat er niet om of je een goed of slecht kunstwerk hebt gemaakt. Bij Eliza ging het erom, dat je observeert en leert van het proces. Als je nieuwsgierig bent en belangstelling toont, kun je het niet fout doen. Je kunt niet fout nieuwsgierig zijn.’ Het is een drukke baas, die Edo-Jan. ‘Ik hou niet van stilzitten, ik moet altijd druk zijn.’ Zijn kunstwerken maakt hij in zijn vrije tijd. Als creatief manager van een software bedrijf en spreker voor het MS Fonds (Edo-Jan lijdt zelf aan de spierziekte), zit hij niet stil. Bevlogen spreekt hij over zijn leven, zijn kunst en vooral: zijn Eliza. ‘Ik leer mijn dochter met ieder kunstwerk beter kennen, maar het blijft magisch. Pure magie, vind ik’. De innemende expositie in Galerie het Atrium is aankomend weekend nog te bezoeken. Op zaterdag en zondag is de galerie van 14:00 tot 18:00 open. Een echte aanrader voor de kunstliefhebber, maar ook voor hen met kinderen of een kinderwens.
LEEK – De in Bennekom woonachtige Edo-Jan Meijer, exposeert alleen aankomend weekend nog in Galerie het Atrium te Leek. Zijn expositie is een intieme: hoofdpersoon is namelijk zijn dochtertje Eliza, waarvan hij haar acht maanden in de buik van haar moeder en haar eerste acht levensmaanden heeft vereeuwigd. Eliza: acht maanden in het donker, acht maanden in het licht vertelt het verhaal van ‘iets magisch’. Edo-Jan (1975) mag dan momenteel niet meer in de buurt wonen, hij werd geboren als Rodenaar. Sinds hij ging studeren in Eindhoven, heeft hij echter niet meer in de buurt gewoond. ‘Ik ben gaan studeren in Eindhoven, aan de Design Academy. Destijds kon dat alleen daar en dus ging ik op kamers’, zegt hij. ‘Ik studeerde industriële vormgeving en leerde hier onder andere fotograferen.’ Edo-Jan was veel eerder al geïnteresseerd in kunst, vertelt hij. ‘Ik was veertien toen ik begon te tekenen onder de hoede van Jan Ernst Douma. Ik kreeg privéles van zijn vrouw Nel, zij is zeg maar mijn ‘tekenmama’’, lacht Edo-Jan. Niet zo verwonderlijk dus, dat hij nu exposeert in de galerie van Jan-Ernst en zijn vrouw. Het is voor Edo-Jan zijn tweede expositie in Galerie het Atrium. Zijn eerste expositie betrof een foto-expositie. Edo-Jan had op voorhand niet verwacht dat hij een expositie zou gaan wijden aan zijn dochtertje. ‘Ik heb twintig jaar lang met mijn vrouw de wereld rondgereisd. Daar hadden we altijd veel plezier aan. Op den duur vertelde zij mij dat ze zwanger was. Dat was bizar: we hebben altijd alles gedeeld en opeens was zij zwanger. Ik kon maar moeilijk begrijpen wat dat inhield en hoe dat zich zou ontwikkelen.’ Geïntrigeerd door de zwangerschap van zijn vrouw, begon Edo-Jan zich te verdiepen in het prille leven van zijn dochtertje die op dat moment nog in de buik van zijn vrouw Leonie zat. ‘Het begon eigenlijk bij de eerste foto’s van de echo. Dat is niet te bevatten: je ziet dan een klein figuurtje ter grootte van een gamba. Die foto’s worden op papier gedrukt wat heel gauw vervaagd. Om het toch te vereeuwigen, ging ik die echo’s vast leggen op doek. Sindsdien heb ik dat bij iedere stap van het proces gedaan: ik ging alles vastleggen.’ Volgens Edo-Jan kreeg hij zo een bijzonder beeld van het proces van zijn dochtertje en begreep hij het hierdoor beter. ‘Ik had natuurlijk ook een aantal zwangerschapsboeken kunnen lezen, maar dan krijg je geen persoonlijk beeld van je kind. Door alles vast te leggen in kunst, realiseer je je hoe kwetsbaar zo’n kind is. Daarnaast sta je er op deze manier écht bij stil.’ Het begon dus met een serie echo’s, maar inmiddels heeft Edo al meer dan honderd kunstwerken van zijn dochtertje gemaakt. ‘Eliza werd te vroeg geboren, al na acht maanden. Na haar geboorte ben ik alles ook gaan vastleggen, waardoor bij mij het idee ontstond om een serie te maken waarbij ik haar acht maanden in de buik van Leonie en haar eerste acht maanden in de bewoonde wereld vastlegde. Zo ontstond deze expositie.’ Desondanks was het niet de insteek van Edo-Jan om een expositie te openen. ‘Deze portretten zijn allemaal voor Eliza. Ik had nooit het idee om ze te delen, maar Jan-Ernst wees me erop dat het best eens leuk zijn om het te laten zien. Dat kon gelukkig in zijn galerie, waar nu dus tachtig werken hangen. De bezoekers vinden het gelukkig fraai om te zien. Daarnaast staan zij stil bij een proces wat heel gewoon lijkt, maar toch erg bijzonder is. Het gaat allemaal zo snel en het gaat zo snel voorbij. Door juist dat vast te leggen, kijk je anders tegen dit proces aan.’ Edo-Jan heeft al met al een imposante verzameling kunstwerken van zijn dochtertje gemaakt. ‘Of ik dit ook doe wanneer ik een tweede kindje krijg? Ik moet er nog niet aan denken, maar dan zal ik het proces op dezelfde voet gaan volgen en weer alles vast gaan leggen.’ Ontevreden over zijn werk, is Edo-Jan eigenlijk niet geweest. ‘Je bent natuurlijk kritisch op jezelf, maar het gaat er niet om of je een goed of slecht kunstwerk hebt gemaakt. Bij Eliza ging het erom, dat je observeert en leert van het proces. Als je nieuwsgierig bent en belangstelling toont, kun je het niet fout doen. Je kunt niet fout nieuwsgierig zijn.’ Het is een drukke baas, die Edo-Jan. ‘Ik hou niet van stilzitten, ik moet altijd druk zijn.’ Zijn kunstwerken maakt hij in zijn vrije tijd. Als creatief manager van een software bedrijf en spreker voor het MS Fonds (Edo-Jan lijdt zelf aan de spierziekte), zit hij niet stil. Bevlogen spreekt hij over zijn leven, zijn kunst en vooral: zijn Eliza. ‘Ik leer mijn dochter met ieder kunstwerk beter kennen, maar het blijft magisch. Pure magie, vind ik’. De innemende expositie in Galerie het Atrium is aankomend weekend nog te bezoeken. Op zaterdag en zondag is de galerie van 14:00 tot 18:00 open. Een echte aanrader voor de kunstliefhebber, maar ook voor hen met kinderen of een kinderwens.