‘Kan zorg haar grenzen te buiten gaan?’

LEEK – Het thuisfront had mij nog zo gewaarschuwd. ‘Daar krijg je gedonder mee’. ‘Doe het niet, ze leggen je telefoon en mail plat en je kunt je niet meer in het dorp vertonen’. Ja, als ze dat zeggen, dan hoor je normaal gesproken wel te luisteren, want een gewaarschuwd mens telt voor twee. Maar nee, misschien vergaat het u net als ik, als ze maar genoeg roepen, dan gaan de hakken juist het zand in. Of ik er spijt van heb, nee, dat niet. Wat is het geval? In mijn column van twee weken geleden schreef ik over het bedrag aan zorg-geld wat ook in de gemeente Leek na het overgangsjaar 2015 overbleef. Ik schreef over het onbegrip wat ongetwijfeld heerste bij hen die zorg vroegen, maar dit niet altijd kregen toegewezen. Zelfs in de steek gelaten voelden. Voor hen onbegrijpelijk dus. Ik stelde met grote twijfel voor om een ‘klein’ gedeelte beschikbaar te stellen aan de 40 miljoen mensen in Afrika die door honger en dorst dreigen te sterven. In de raad waarvan ik deel uit maak werd er in de rondvraag gevraagd of mijn voorstel beleid van mijn partij is? Het antwoord van mijn fractievoorzitter was, ‘nee, hij schrijft onder persoonlijke titel’. Dikke van Dale zegt hierover ‘niet uit hoofde van een functie, maar voor eigen verantwoordelijk’. Natuurlijk hoor ik niet te ‘strooien met geld van en uit de gemeenschap, wat voor andere doeleinden is bedoeld, maar…….. Wat zorg aangaat, bijna dagelijks verkeer ik in tehuizen waar zorg het belangrijkste is wat er nodig is. Nodig voor hen die een herseninfarct hebben gehad, zij die een arm of been moesten missen door wat voor reden dan ook. Zij die door andere problemen niet meer kunnen spreken en/of eenzijdig verlamd zijn. Zorg, ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Zorg, ik maak mij al jaren ernstig zorgen over de bezuinigingen die plaatsvinden in de sector. Eén keer in de week douchen, verplegend personeel wat geen tijd meer heeft, hoe graag ze het ook willen, om even bij een cliënt te gaan zitten en te luisteren naar zijn of haar verhaal. Gelukkig heb ik de mogelijkheid om daar waar mogelijk is even te gaan zitten, soms een hand vast te houden en tijd om te luisteren en wie weet een leeg kopje op het aanrecht te zetten. Maar, zorg is volgens mij ook omzien naar je medemens op misschien duizenden km afstand. Daar waar de minst sterken, baby’s, kinderen, ouderen en zieken als eerste zullen sterven als er niet voldoende te eten en te drinken is. Zoals op dit moment in Afrika. Daar is onnoemlijk veel geld voor nodig. Mocht ik dan, hoewel ik besef dat niet iedereen hier begrip voor heeft, ‘voorstellen’, om een heel ‘klein bedrag’ uit een op dit moment enorm overgebleven bedrag, jazeker, geld van de gemeenschap voor hen die zorg nodig hebben in Leek, over te maken naar mensen in grote nood. Een bedrag van misschien een paar honderd euro. En mocht u het willen vragen, jazeker zelf hebben wij een bedrag overgemaakt onder vermelding van ‘Extreme ‘droogte Afrika’ naar IBAN-nrNL19INGB0000007244. En net als ik twee weken geleden schreef, ‘natuurlijk maakt ieder een eigen keus’. Want niet iedereen kan geld missen, omdat elke cent thuis moet worden omgekeerd en er verder niets te makken valt. En natuurlijk vind ik dat zij die zorg nodig hebben in o.a. de gemeente Leek dit ook moeten krijgen. Mocht u nog aan mij twijfelen, bel of mail en zeker zal ik u te woord staan of uw vraag of opmerking per mail beantwoorden. ‘Ik groet u onder persoonlijke titel’. ‘Moi’.