Kerstverhaal: BIEZUNDERE KEDOGIES

20 december 2019, 12:49 actueel

Dunnerdag zeuven november

Duustere wolken hangt boven ‘t kerkhof. Het is net of ’t vandaog niet licht worden wil. Een gure wind waait deur de blaoderloze takken van de bomen en het begunt ok nog ies te regen.

‘’t Weer past zich mooi an,’ dèenkt Joke as ze naor boven kek en de wolken laangs raozen zöt. Ze hef de kraog van heur zwaarte winterjas omhoog zet. Ze is stokverkleumd. De regen mengt zich met de traonen op heur wangen as manlu de kist in het graf zakken laot. Naost heur steit heur dochterie hartverscheurend te schreien. Joke slag de aarms om heur hèen. Vandaog neemt ze saomen aofscheid van de leefste, de belangriekste vrouw in heur leven, van Annie, de mam van Joke en de oma van de tienjaorige Hannah.

Zaoterdag zestien november

Dizze week kwam der een berichie van de gemeente. De huur van Annie´s bejaordenhoessie wordt op de twentigste van de maond stopzet en dan moet het hoes leeg wezen.

De aofgelopen daogen hef Joke al veul spullen allén oetzöcht, maor vandaog is ze saomen met Hannah an ´t oprumen. Nog één kaast en dan is ‘t klaor.

‘Bin beneid wat hier nog in zit.’ prat Joke wat in heurzölf as ze de deur lös döt.

Bovenin staot prachtig mooie, aole glassies. Op de tweede plaank het eetservies van Annie zölf. Daor is ze zo zunig op wèest, het is nog heulemaol compleet. Der lig een mooi wit taofellaoken naost. 

‘Dat liekt nog wel spiksplinternei ja …,’ dèenkt Joke haardop.

De onderste beide plaanken staot vol met leesboken en fotoalbums. Maor dan, op de middelste plaank ligt twee pakkies inpakt in sunterklaospepier. Op beide zit een envelop plakt, waor met heul mooie letters ‘JOKE  ’ en ‘HANNAH ’ op schreven is. Op een breefie derveur steit, dat ze dizze pakkies niet eerder openmaoken mugt dan op vief december, op sunterklaos-aovend. Ze hebt allebei traonen in de ogen … dat oma daor nog an daacht hef in tied dat ze zeek was. Ze lèegt de pakkies veurzichtig an de kaant en pakt eerst aal ‘t aandere in grote bosschuptassen. As de wichter met een tas tuschen heur in naor heur eigen hoes lopen wilt, komp buurman Marcus deran met een handkar.

‘Za’k je even helpen met overbrengen?’ vrag e Joke. Hij waacht niet op antwoord, maor pakt de tas van heur over en zet ‘m op de kar.

‘Wat moet der nog meer met, mien wicht?’ Joke wes hum de tassen en saomen zet ze alles op de kar. Hannah helpt niet. Zij hef beide kedogies in de haand.

As alles op de kar steit, draait Joke veur de lèeste keer de deur op slöt. Marcus knikt heur to as ze zich met een deepe zucht omdraait. Hij begrep dat dit pien döt. Naodat e Hannah op de kar tild hef, riedt ze naor het èende van de straot, naor het hoes van Joke.

Maondag viefentwentig november

Het hoessie van heur oma steit alweer een dikke week leeg. Hannah is alle daogen verdreetig as ze der laangs moet naor school. Vroger zwaaide ze naor oma, net as naor buurman Marcus.

‘Tot vannommerdag, oma!’ reup ze dan. ‘Tot vannommerdag, Marcus!’ Ze stunden beiden aaid veur ’t raom, dat gung gien dag over.

Vandaog steit Marcus, net as alle mörgens, veur ’t raom, maor Hannah kek niet op of om. Ze lop met gebogen heufd heul gauw veurbij. Hannah begrep niet, dat Marcus ok slim wèensch hef van Annie, dat hum, juust nou, dat zwaaien zo good doon zul.

‘Dag Hannah, dag leef wicht,’ zèeg Marcus zaacht, ‘ik hoop tot vannommerdag …’

Hij mist de gezelligheid zo, die Annie en Hannah hum bezörgden as ze bij hum op de kinderboerderij waren, waor hij alle middaogen an ’t waark is. Ze kwamen zowat alle daogen, maor de lèeste weken hef e aal vergeefs op Hannah waacht. As die nao school niet komp, geit e eerder naor hoes, waor e ’t meestieds ok niet vinden kan. Hij veult zich eenzaom nou Annie der niet meer is en e Hannah niet meer zöt.

Dunnerdag vief december

‘Oh mam, ik bin ja zo neisgierig wat der in oonze pakkies zit!’ zucht Hannah.

‘Kan wel wezen, maor je moet waachten tot vanaovend! Lèeg dat ding nou eerst nog maor even weg, aans hej ’t pepier der dommiet al aof!’

Hannah lèegt oma’s pakkie op ’t kleine taofelie veur bij de baank. Daor lig al meer. Ze hebt allebei een paor kedogies veur mekaor kòocht. Het pakkie dat veur Joke in heur mam’s kaast  laag, lig der ok al bij.

Eindelijk is ’t zeuven uur. Der staot twee bekers sukkelaodemelk met een schaoltie peperneuten op ’t taofelie. Moder en dochter bint der klaor veur. Ze hebt aofsproken, dat ze de kedogies van Annie as lèeste oetpakken gaot. Naodat Joke een mooi book, een paor kleurige sokken en een lekker douchepakkettie oetpakt hef en Hannah een dik kleurbook met stiften, het lèeste book van Roald Dahl en een klein tentie veur in de tuun naost heur op de baank liggen hef, pakt ze allebei heur eigen pakkie.

‘Begun jij maor, mam,’ zèeg Hannah. Joke trekt veurzichtig het plakbaand lös en zöt een prachtige zulvern ket met bijpassende oorknoppies teveurschien kommen.
“Moej nou ies kieken, Hannah, wat ik kregen heb! Wat mooi, niet?’

‘De envelop nog, mam!’ Als Joke de envelop lösscheurt hef, ontdekt ze een staopelie kedobonnen en een breefie van heur mam.

“Lieve Joke, lief wicht van mij,

Ik weet, dat je verdriet hebt om mij, maar ik wil niet dat je treurt.
Daar is het leven te kort voor. Zorg dat je weer gelukkig wordt. Zorg in ieder geval dat je dit jaar een paar fijne Kerstdagen hebt. Dat zou een mooi begin zijn. In deze envelop zitten kadobonnen voor een mooie jurk, mooie schoenen en een lekker geurtje, zodat je er feestelijk uit kunt zien en je ook feestelijk kunt voelen. Verder wil ik dat je de tafel heel mooi dekt met het nieuwe tafellaken dat je vast hebt gevonden, mijn mooie servies en de mooie glazen van oma. Maak iets lekkers klaar en nodig samen mensen uit! Dat is niet alleen mijn wens, maar tevens mijn opdracht voor jou. Maak wat moois van je leven!  Heel veel liefs Mam”

Onder ’t veurlezen hef Hannah een aarm om heur mam hèenslaogen. Wat een mooi breefie en wat een mooi kedo! Ze blieft even stil zo zitten. Hannah is zowat heur eigen pakkie vergeten.‘Nou jij nog!’ zèeg Joke tegen heur, ‘nou bin jij an de beurt! Het lèeste pakkie, Hannah!’ Die mak eerst de envelop lös om heur breefie te lezen.

“Allerliefste Hannah, mijn oogappeltje

Wat was ik blij toen jij werd geboren en ik je voor het eerst in mijn

armen had. Wat vond ik het fijn om jouw oma te zijn!

Ik weet dat ook jij nu verdrietig bent, maar treur niet meer om mij.

Herinner mij in alle leuke dingen die we samen deden!

In deze envelop zitten kadobonnen, speciaal voor jou. Koop, net als je moeder, ook een mooie jurk, iets moois voor in je haar (er zit ook een kappersbon bij) en koop voor de andere bonnen een kadootje voor iedereen, die jullie gaan uitnodigen voor de Kerst. Maak er samen een fijne Kerst van, niet alleen voor jullie twee, maar voor meer mensen! Laat een gast het mooiste kerstverhaol uit het kerstboek voorlezen. Heel veel liefs Oma”

As ze heur pakkie lösmaokt hef, zöt ze een aold book ‘De mooiste kerstverhalen’. Ze bint der allebei even stil van; stil van de kedogies, maor zeker ok van de breefies.

‘Nou,’ zèeg Joke dan, ‘oma hef oons mooi met wat opzaodelt!’

‘Wel moet wij nou oetneudigen dan?’ vrag Hannah zich haardop aof.

‘Messchien wordt oons wel zomaor wat ingeven,’ antwoordt Joke, ‘wij hebt nog even de tied.’

Maondag negen december

Hannah leup vanmorgen al op tied naor school en veur ’t eerst zaag ze Marcus weer veur ’t raom staon.

‘Tot vannommerdag, Marcus!’ reup ze. Marcus zwaaide bliede weerom en knikte.  

‘Tot vannommerdag, leeve Hannah!’

Hannah har al ropen eer ze derop verdaacht was. Ze was der zölf haost een beetie van schrokken, maor zij was ok bliede. Nao schooltied zul ze an mam vraogen of die zin har om met heur met te gaon. Het lèeste stukkie huppelde ze zingend naor school.
En nou de school weer oet is, loopt ze met ’n beiden naor de kinderboerderij, waor Marcus al op heur zit  te waachten. Hij hef een emmer met brokkies veur de geities klaorzet. Hannah mag ze voren. Ze is zo wies met die kleine gutige dingen. As ze klaor is brengt ze de lege emmer weerom naor Marcus.

‘Hej ok nog wortelies veur de knienties?’ vrag ze hum. As e een paor veur heur pakt hef, huppelt ze naor ’t knienenhok.

Ondertuschen komp der ook een man met een klein jonkie an. Ze groet mekaor. ‘Moi!’

‘Joke, dit bint mien neie buurman Kris en zien zeuntie Guss. En Kris, dit is Joke. Jullie woont in ’t hoes waor Joke heur mam woonde,’ zo stèelt Marcus ze an mekaor veur.

‘Kiek ies, Guss, hier hej ok wat wortelies. Gao Hannah maor even helpen in ’t knienenhok. Die is knienen an ’t voren.’

Guss döt de deur naor ’t knienenhok veurzichtig lös en stapt naor binnen.

‘Gauw de deur weer dichtdoon!’ rop Hannah, ‘aans loopt de knienen vort!’ Guss döt gauw de deur dicht. Ze staot eerst wat onwennig tegenover mekaor, maor as Hannah zöt dat Guss niet percies wet wat e met de wortelies doon mot, helpt ze hum even. As alles op is, gaot ze saomen weer naor boeten. Daor bint de dree groten gezellig in gesprek. Hannah nemp Guss nog maor even met naor de geities.

En dan is ’t maor zo slutingstied en loopt ze met mekaor naor hoes.

‘Gaoj mörgen weer met, Guss?’ vrag Hannah as ze aofscheid neemt.

‘Mag dat, pap?’ Guss kek zien pap vraogend an. Die knikt en glimlaacht.

‘Tot mörgen dan!’

Zaoterdag eenentwentig december

Aofgelopen weken bint ze zowat alle daogen met mekaor naor de kinderboerderij wèest en omdat ze dat zo gezellig vunden, wussen Joke en Hannah ineens wel ze oetneudigen gungen.

En zo bint ze vandaog saomen an ’t kaorties maoken, één veur Kris en Guss en één veur Marcus. Hannah knipt en plakt en Joke schref ze. As ze klaor bint, trekt Hannah de jas an en gooit bij beide hoessies één in de breevenbus.
‘Zo, dat is dat. Nou nog kedogies kopen.’ Joke zöcht de kedobonnen op. Daor kunt ze mooi vanmiddag veur op pad.

Wonsdag viefentwentig december – Eerste Kaarstdag

De kaarstboom is optuugd. In hoes klinkt zaacht kaarstleedties.

In de keuken bint Joke en Kris an ’t koken. Ze hebt de deur dichtdaon, zodat de aandern heur vrijerij tiedens ’t reuren in de pannen niet zeet. Ze wilt heur pas ontdekte leefde nog geern even veur heurzölf holden.

In de kaomer speult Marcus met Guss en Hannah een spellegie Rummicub. Marcus is zo wies met beide kinder en o, zo bliede dat e oetneudigd is.

‘Ik heb in gien jaoren zo’n mooie Kaarst had. Bedaankt, leeve Annie, ik bin een gelukkig man,’ zo dwaolen Marcus zien gedaachten even aof.

Hannah en Guss kiekt onder ’t speulen aal naor de kaarstboom. Daor ligt kedoogies in mooie pepierties met strikkies derom. Ze verheugt zich zo op ’t oetpakken! Het is een heule staopel. Joke en Hannah hebt good gebruuk maokt van de bonnen van oma.
Maor eerst gaot ze eten. Het taofellaoken, servies en de glassies van oma Annie zörgt veur een feestelijke taofel. En wat geweldig, dat ze nou allemaol saomen rond die mooie taofel zit. Dat is zoveul fijner dan ieder apaart!

‘Op oonze leeve mam en oma Annie en op neie en aole vrienden!’ Joke heft heur glas en ze toost allemaol met mekaor. Dan kiekt ze allemaol naor Marcus, die het book al open veur zich liggen hef en klaor zit om een verhaol oet het aole book veur te lezen.

Henderkien