Kinderachtig
Gemeente Westerkwartier
Column 42
Week 3 van de vakantie zit inmiddels op en ons paleisje in Niezijl is bijna ingericht. Van de zestig onuitgepakte dozen liggen er nog altijd ruim twintig te wachten, maar dat heeft geen haast. Deze dozen bevatten geen dingen die we regelmatig gebruiken. Tenminste, dat vermoed ik, want we missen geen spulletjes meer. Wel werd de afgelopen week duidelijk dat we behoorlijk wat groter zijn gaan wonen. Van ons met allerlei ‘accessoires’ (lees: rotzooi) volgepropte huisje in Leek blijft op ons nieuwe plekje weinig over. Sterker nog, we konden wel een paar extra kledingkasten gebruiken en ook een nieuwe monitor en een fatsoenlijk bureau om thuis aan te kunnen werken staat op het verlanglijstje. Dus trokken de vrouw en ik zaterdag richting Surhuisterveen om een bezoekje te brengen aan de kringloopwinkels aldaar. Zaken die meestal vol staan met gedateerde videobanden, kapotte koffiezetapparaten, stoffige radio’s en andere overbodige huisraad, maar waar men ook af en toe nog dat ene pareltje vindt voor in de eigen woning. Kastjes waar het karakter vanaf spat en échte solide tafels die niet bestaan uit 364 onderdelen vergezeld met een gebrekkige handleiding. Bovendien valt ook vanuit het duurzaamheidsoogpunt een tocht naar de kringloop prima te verdedigen. Immers, veel oude en karakteristieke meubels verdienen een tweede kans en zijn van betere kwaliteit dan het gemiddelde doe-het-zelf pakket uit een Zweeds meubelmagazijn. Geluk hebben we overigens niet gehad tijdens onze zoektocht, waardoor we binnenkort toch de blauw-gele winkel vol eenheidsworsten aan moeten doen. Logisch ook, want Sinterklaas arriveerde later die middag in Surhuisterveen en had dus nog geen tijd gehad ons verlanglijstje te bestuderen.
Sinterklaas. En Zwarte Piet. Ook al hadden ze ons verlanglijstje nog niet gelezen, het was goed ze weer te zien. Ook voor volwassenen is het een bijzondere tijd van het jaar. Sinterklaas blijft toch Sinterklaas en dat is zelfs voor een 36-jarige spannend. In Surhuisterveen kiezen de organisatoren nog voor de ‘traditionele’ hulpjes van de Goedheiligman. Zwart en bruin dus, zoals buiten de Randstad de Pietendiscussie sowieso geen vat lijkt te krijgen op de viering. Oké, Groningen is als grote stad overstag gegaan en heeft de zwartgekleurde Pieten ingeruild voor politiek correctere varianten. En de Leekster wethouder Karin Dekker twitterde vorig jaar dat het leuk zou zijn als ook Leek wat aan de zwart geschminkte Pieten zou doen. Een tweet die overigens tegen dovemans oren was gericht. Naarmate men verder de ‘provincie’ intrekt en het stedelijk gebied in Holland achter zich laat, des te minder de kleur van Piet een moeilijk vraagstuk is. Zo ook in Surhuisterveen waar Zwarte Pieten zorgden voor goedgevulde handjes vol pepernoten en blije kindergezichtjes. Op de weg terug naar Niezijl hoorden wij op de radio wat er eerder die dag gebeurd was in Dokkum, waar de landelijke intocht van de Sint plaatsvond. Of eigenlijk, wat er zich op de weg naar Dokkum had afgespeeld. Friese pietofielen hadden een bus vol beroepsdemonstranten stil gezet op de A7 in een uiterste poging deze pietofoben te weren uit ‘hun’ Dokkum. Slecht natuurlijk, was mijn eerste ingeving. Demonstreren is een recht in Nederland. Ook als je strijd voor iets waar geen meerderheid voor te vinden is. Het mooie aan onze democratie is dat wij luisteren naar minderheden en daar -waar mogelijk- rekening mee houden met anderen. Bovendien is het stilzetten van een bus op de snelweg per definitie geen goed idee. Gevaarlijk en onwettig. Toch kon ik al rijdend in mijn auto een glimlach niet onderdrukken. Alhoewel ik het doorkruisen van een demonstratie én het tot stilstaan brengen van een bus niet kan verdedigen, snapte ik de pro-pieten wel. De enige reden dat een groepje luidruchtige Hollanders zaterdag richting het hoge noorden trok was om zich te laten horen op een kinderfeest. Als er één ding belangrijker is dan het recht om te demonstreren dan is dat wel de veiligheid van onze kinderen. Een sinterklaasintocht is géén plek om de confrontatie met andersdenkenden aan te gaan of om je gelijk te halen. Kinderen hoeven niet geconfronteerd te worden met de onvrede van volwassenen. Gelukkig heeft Dongeradeel een locoburgemeester die verstandiger is dan de eigenlijke burgemeester. De locoburgemeester schatte de dreiging voor wanorde en ongeregeldheden op waarde en verbood zaterdag alsnog de demonstratie. De veiligheid van kinderen staat voorop, zoals het hoort.
Overigens ben ik geen voorstander van Zwarte Piet. Noch een tegenstander. Ik behoor niet tot de kampen Pro-Piet en Anti-Piet. Hoofdschuddend ben ik toegetreden tot het ‘Doe allemaal niet zo verschrikkelijk kinderachtig’ kamp. Het kamp dat het verschrikkelijk vindt dat naast pepernoten en pakjesavond ook de Pietendiscussie inmiddels traditie is en onlosmakelijk verbonden lijkt met het kinderfeest. Volwassenen die ruzie maken om een kleur waar geen kind om geeft. Al jaren vergt de kinderrijke intocht van de Goedheiligman meer politie-inzet dan pak-em-beet Ajax tegen Feyenoord. En dat allemaal omdat twee groepen relschoppers –laten we beide partijen vooral geen demonstranten noemen- vergeten zijn op te groeien. Schandalig. Ooit heb ik in een baldadige bui geroepen dat niet iedereen met een Nederlands paspoort automatisch het stemrecht cadeau zou moeten krijgen bij hun achttiende verjaardag. Elk jaar weer bewijzen tientallen, zo niet honderden, kansarmen en –lozen dat deze stelling misschien niet eens zo gek is. Er zijn mensen die we beter niet in stemhokjes kunnen hebben. Kinderachtige mensen. De A7 bij Dokkum stond er zaterdag vol mee. Zowel voor als in de bus.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
Week 3 van de vakantie zit inmiddels op en ons paleisje in Niezijl is bijna ingericht. Van de zestig onuitgepakte dozen liggen er nog altijd ruim twintig te wachten, maar dat heeft geen haast. Deze dozen bevatten geen dingen die we regelmatig gebruiken. Tenminste, dat vermoed ik, want we missen geen spulletjes meer. Wel werd de afgelopen week duidelijk dat we behoorlijk wat groter zijn gaan wonen. Van ons met allerlei ‘accessoires’ (lees: rotzooi) volgepropte huisje in Leek blijft op ons nieuwe plekje weinig over. Sterker nog, we konden wel een paar extra kledingkasten gebruiken en ook een nieuwe monitor en een fatsoenlijk bureau om thuis aan te kunnen werken staat op het verlanglijstje. Dus trokken de vrouw en ik zaterdag richting Surhuisterveen om een bezoekje te brengen aan de kringloopwinkels aldaar. Zaken die meestal vol staan met gedateerde videobanden, kapotte koffiezetapparaten, stoffige radio’s en andere overbodige huisraad, maar waar men ook af en toe nog dat ene pareltje vindt voor in de eigen woning. Kastjes waar het karakter vanaf spat en échte solide tafels die niet bestaan uit 364 onderdelen vergezeld met een gebrekkige handleiding. Bovendien valt ook vanuit het duurzaamheidsoogpunt een tocht naar de kringloop prima te verdedigen. Immers, veel oude en karakteristieke meubels verdienen een tweede kans en zijn van betere kwaliteit dan het gemiddelde doe-het-zelf pakket uit een Zweeds meubelmagazijn. Geluk hebben we overigens niet gehad tijdens onze zoektocht, waardoor we binnenkort toch de blauw-gele winkel vol eenheidsworsten aan moeten doen. Logisch ook, want Sinterklaas arriveerde later die middag in Surhuisterveen en had dus nog geen tijd gehad ons verlanglijstje te bestuderen.
Sinterklaas. En Zwarte Piet. Ook al hadden ze ons verlanglijstje nog niet gelezen, het was goed ze weer te zien. Ook voor volwassenen is het een bijzondere tijd van het jaar. Sinterklaas blijft toch Sinterklaas en dat is zelfs voor een 36-jarige spannend. In Surhuisterveen kiezen de organisatoren nog voor de ‘traditionele’ hulpjes van de Goedheiligman. Zwart en bruin dus, zoals buiten de Randstad de Pietendiscussie sowieso geen vat lijkt te krijgen op de viering. Oké, Groningen is als grote stad overstag gegaan en heeft de zwartgekleurde Pieten ingeruild voor politiek correctere varianten. En de Leekster wethouder Karin Dekker twitterde vorig jaar dat het leuk zou zijn als ook Leek wat aan de zwart geschminkte Pieten zou doen. Een tweet die overigens tegen dovemans oren was gericht. Naarmate men verder de ‘provincie’ intrekt en het stedelijk gebied in Holland achter zich laat, des te minder de kleur van Piet een moeilijk vraagstuk is. Zo ook in Surhuisterveen waar Zwarte Pieten zorgden voor goedgevulde handjes vol pepernoten en blije kindergezichtjes. Op de weg terug naar Niezijl hoorden wij op de radio wat er eerder die dag gebeurd was in Dokkum, waar de landelijke intocht van de Sint plaatsvond. Of eigenlijk, wat er zich op de weg naar Dokkum had afgespeeld. Friese pietofielen hadden een bus vol beroepsdemonstranten stil gezet op de A7 in een uiterste poging deze pietofoben te weren uit ‘hun’ Dokkum. Slecht natuurlijk, was mijn eerste ingeving. Demonstreren is een recht in Nederland. Ook als je strijd voor iets waar geen meerderheid voor te vinden is. Het mooie aan onze democratie is dat wij luisteren naar minderheden en daar -waar mogelijk- rekening mee houden met anderen. Bovendien is het stilzetten van een bus op de snelweg per definitie geen goed idee. Gevaarlijk en onwettig. Toch kon ik al rijdend in mijn auto een glimlach niet onderdrukken. Alhoewel ik het doorkruisen van een demonstratie én het tot stilstaan brengen van een bus niet kan verdedigen, snapte ik de pro-pieten wel. De enige reden dat een groepje luidruchtige Hollanders zaterdag richting het hoge noorden trok was om zich te laten horen op een kinderfeest. Als er één ding belangrijker is dan het recht om te demonstreren dan is dat wel de veiligheid van onze kinderen. Een sinterklaasintocht is géén plek om de confrontatie met andersdenkenden aan te gaan of om je gelijk te halen. Kinderen hoeven niet geconfronteerd te worden met de onvrede van volwassenen. Gelukkig heeft Dongeradeel een locoburgemeester die verstandiger is dan de eigenlijke burgemeester. De locoburgemeester schatte de dreiging voor wanorde en ongeregeldheden op waarde en verbood zaterdag alsnog de demonstratie. De veiligheid van kinderen staat voorop, zoals het hoort.
Overigens ben ik geen voorstander van Zwarte Piet. Noch een tegenstander. Ik behoor niet tot de kampen Pro-Piet en Anti-Piet. Hoofdschuddend ben ik toegetreden tot het ‘Doe allemaal niet zo verschrikkelijk kinderachtig’ kamp. Het kamp dat het verschrikkelijk vindt dat naast pepernoten en pakjesavond ook de Pietendiscussie inmiddels traditie is en onlosmakelijk verbonden lijkt met het kinderfeest. Volwassenen die ruzie maken om een kleur waar geen kind om geeft. Al jaren vergt de kinderrijke intocht van de Goedheiligman meer politie-inzet dan pak-em-beet Ajax tegen Feyenoord. En dat allemaal omdat twee groepen relschoppers –laten we beide partijen vooral geen demonstranten noemen- vergeten zijn op te groeien. Schandalig. Ooit heb ik in een baldadige bui geroepen dat niet iedereen met een Nederlands paspoort automatisch het stemrecht cadeau zou moeten krijgen bij hun achttiende verjaardag. Elk jaar weer bewijzen tientallen, zo niet honderden, kansarmen en –lozen dat deze stelling misschien niet eens zo gek is. Er zijn mensen die we beter niet in stemhokjes kunnen hebben. Kinderachtige mensen. De A7 bij Dokkum stond er zaterdag vol mee. Zowel voor als in de bus.
Meediscussiëren over de herindeling of jouw mening laten horen? Laat het weten op Twitter @richardlamberst!
