Kleintje Cultuur: hoogleraar Ontwikkelingspsychologie Paul van Geert schildert levensgrote portetten

|||
||| Foto: |||
kleintje cultuur
Niets is saai bij de familie Van Geert. De woning niet, de kunst niet en zéker de verhalen niet
WESTERVELDE – Met een kommetje muesli vertrekt hij rond een uurtje of 11 naar boven, naar de studeerkamer. Leest wat, schrijft artikelen voor promovendi die hij nog steeds begeleidt om vervolgens na de lunch naar de schuur te verkassen waar hij werkt aan levensgrote portretten op eikenhouten panelen. Paul van Geert was als hoogleraar Ontwikkelingspsychologie verbonden aan de Rijksuniversiteit in Groningen. Schilderen doet hij al zijn hele leven. Familie, vrienden en mensen die hij kent. Geen statische portretten, nee zeg. Ieder schilderij vertelt een verhaal. Geïnspireerd door Belgische strips. Een verhaal over een man die opgroeide in Hamme -een plaatsje ten oosten van Gent- en inmiddels 41 jaar in Westervelde woont.
In de boerderij van Paul van Geert en zijn echtgenote Marleen Waegeman in Westervelde waan je je in een museum. Aan de wanden in de woonkamer prijken doeken van dochter Liesbet als peuter in een kinderstoel en als danseres in een Spaanse band. Van Marleen met een kleine David in haar armen. Het toen nog kleine ventje zien we later in de schuur, samen met zijn neef levensgroot als Viking. Kleinkinderen heeft Van Geert niet. Kleinhonden des te meer. Soms logeren ze in Westervelde, soms past Van Geert samen met zijn vrouw op in Spanje, waar Liesbet woont.
Niets is saai bij de familie Van Geert. De woning niet, de schuur en de zolder vol levensgrote werken niet (alsof je live door een complete familiehistorie wandelt), de tuin vol stokrozen en wilde bloemen niet en zéker de verhalen niet. Verhalen verteld met een heerlijk Belgisch accent. De verklaring over de relatie tussen wetenschap en kunst bijvoorbeeld. Als wetenschapper hield en houdt Van Geert zich bezig met veranderingsprocessen in psychologie. Promoveerde in de ontwikkeling in taal bij jonge kinderen. “Tussen het eerste en derde levensjaar gebeurt het meest. Een dramatische ontwikkeling in complexiteit bijna. Daarna is het vooral bijschaven.” Kunst beschouwde hij altijd essentieel onderdeel van zijn activiteiten. De verbinding: fascinatie voor veranderingen en ontwikkelingen bij mensen. Die kunst en wetenschap komen in de grote werken tot uiting.  En behalve kunstenaar en wetenschapper in Paul van Geert ook de grillmaster des huizes. Niemand die lekkerder eendenborstfilet op de barbecue klaar kan maken dan hij, volgens Marleen. Of de lamskoteletten en de stukken zalm die hij bereid op zoutstenen. Goddelijk, zegt ze.
Van Geert loopt voorop naar de schuur waar zijn atelier zich bevindt. “Een promovendi van mij, neergezet als een Madonna”, verklaart hij over het werk op de immense houten panelen bij de ingang van zijn werkplaats. Een mooie vrouw met haar kind opschoot die een balletje vasthoudt. Op die bal, dat de wereldbol symboliseert, een kruis. Het is indrukwekkend. “Heb je een karakteristieke kop, ben je verzekerd van een schilderij.” Even verderop een tafereel met een kerk en figuren die veel groter zijn dan de kerk. “Een begrafenis van een vriend uit Vlaanderen. Hij was reuzenmaker. Dat doen niet zoveel mensen meer. Daar wilde ik iets mee doen.” Een portret van een volwassen vrouw zittend op het strand met een groen, plastic schepje in haar hand. Een schaterlach op haar gezicht. “Mijn zus. Ze had het downsyndroom. Inmiddels is ze overleden. 61 is ze geworden, een behoorlijke leeftijd voor iemand met down.” Van Geert zelf, samen met zijn Marleen. Als een soort Urbanus of samen met de kleinhonden. Ieder schilderij vertelt iets. Zoon David (“een freewheelende avonturier”) als Viking. Niet gewapend met bijl maar met een bladblazer. “Ik houd van absurdistisch.” Niets is saai bij de Van Geerts. In september doet Paul van Geert mee met een kunstroute. Mag iedereen deelnemen aan een wandeling door zijn leven. Echt, een absolute aanrader.
|||
|||
|||

UIT DE KRANT