‘Krijg tegenwoordig nog maar eens zoveel mensen op de been’

Van Kiss naar Kurt Darren

RODEN – Zomerfeesten Roden zit er weer op. Feesten met op zaterdag de Kiss coverband Kiss Licks en op zaterdag de RADIO NL/TV Oranje Zomertoer, als altijd prima georganiseerd door Volksvermaken, Het Wapen van Drenthe, Alida’s Smulpaleis en Fré Nijdam. De Zomerfeesten waren succesvol, en dan met name de zondag. De publieke belangstelling op de zaterdagavond viel helaas erg tegen. Toen kwamen slechts een paar honderd mensen opdraven. Zondag waren er, al blijft het moeilijk schatten, zo’n vijfduizend mensen op de been.

Eerst maar eens de zaterdag. Hoewel de dj’s van Freez FM, een prima coverband en Kiss Licks erg hun best deden, kwam de avond maar niet op gang. De sfeer, de gezelligheid: het ontbrak. Op het immense Jaarbeursplein is het gezellig als er veel mensen zijn. Is er slechts een handjevol toeschouwers, dan lijkt het wel of het terrein steeds groter wordt. Wat Kiss Licks ook probeerde, het publiek dat er wel was, ging nooit helemaal los. Het was zelfs rustig aan de bar. Veel te rustig. Jammer vooral voor de ondernemers die er toch behoorlijk wat centjes in gestoken hadden. De oorzaak? Dat zou het feit kunnen zijn dat Kiss weliswaar een grote naam is, maar te weinig herkenbaarheid heeft. Liedjes van The Beatles of Queen brult iedereen mee. Moeiteloos. Van Kiss kennen – zo lieten veel van de bezoekers ook weten- mensen eigenlijk maar één liedje: ‘I was made for loving you’. En dus zag je zaterdagavond alleen tijdens dat nummer de gezichtjes van de bezoekers stralen. Een minuut of vijf. De zaterdagavond, met name bedoeld voor de stappers van toen, kan best leuk zijn. Wellicht met een wat meer herkenbare artiest of artiesten. Nu heeft het de organisatie ongetwijfeld geld gekost. Jammer, want zij deden het voor Roden. Voor de mensen in Roden. Niet omdat ze zelf graag Kiss Licks eens aan het werk wilden zien.
En dus keken de ondernemers ernstig, zondagmiddag rond de klok van 12.00 uur. Er moest vandaag wél geld verdiend worden, om zo de wrange nasmaak van de zaterdagavond toch nog wat weg te spoelen. En dat lukt, want vanaf 12.00 uur gaat het dak er af. Breekt de zon in alle hevigheid door en genieten zo’n vijfduizend mensen van vooral Nederlandstalige meezingers. Dát is dus wat de mensen willen: gezelligheid, herkenbaarheid. Hoe goed bijvoorbeeld Kiss Licks muzikaal ook in elkaar zat, mensen gaan uiteindelijk dus toch liever naar de Dikdakkers of Helemaal Hollands.
Mooi: de eerste artiesten die de bühne bestijgen zijn de twee plaatselijke grootheden Eltjo en Dirkjan Mollema. Eltjo eet na afloop van zijn geslaagde optreden een broodje op het vip-deck van de RADIO NL bus. Hij is tevreden. Vond het leuk. Nog steeds is Eltjo een veelgevraagd artiest, al gooit hij zelf de rem er wat op. ‘Op een bepaald moment was het allemaal amper nog te doen. Ik heb een leuke maar drukke baan en als je dan in het weekend ook nog volop optreedt, dan kom je jezelf tegen. Ik doe het dus wat rustiger aan. Je moet gewoon keuzes maken. Natuurlijk blijf ik gewoon zingen. Probeer ik door te breken en treed ik nog best vaak op. Maar ik probeer wel wat beter op mezelf te letten. Het moet allemaal wel kunnen.’ Overigens was de werkdag van Eltjo niet voorbij na zijn optreden op het Jaarbeursterrein. Later op de dag werd hij nog ingehuurd door twee horecagelegenheden in het centrum van Roden, die zo handig inspeelden op het feit dat het ontzettend druk in het dorp was en met Eltjo en een Ben Valkenburg het publiek nog heel lang wisten te behouden.
De bus van RADIO NL is dé plek om de artiesten eens van dichtbij mee te maken. Wat bleek: het zijn net mensen. En het is één grote, gezellige familie. Is het doorgaans normaal elkaar de hand te schudden bij een ontmoeting, artiesten knuffelen elkaar. Nogal uitvoerig zelfs. Bert Zwier – met mooie blauwe riem- leunt binnen op een statafel. Rene Karst komt binnen. In witte broek, met groene bril en met schoenen die onmogelijk in één kleur te vangen zijn. Karst knuffelt iedereen, zoals zijn vrouw dat ook doet, want veel artiesten nemen de vrouw mee naar optredens. Vrouw Karst doet zelfs mee. Zij verschijnt bij liedje vier van Rene in berenpak op het podium. Dat moet wel echte liefde zijn dan. Wie gaat anders bij een temperatuur van 28 garden in een berenpak rondlopen?
Hessel Wijkstra van RADIO NL is aan het werk. Hij kondigt de artiesten op het podium aan en maakt live radio. ‘Ik heb een prachtige baan’, zegt hij. ‘En ja natuurlijk ben ik groot fan van het Nederlandstalige lied. Anders zou je dit werk echt niet kunnen doen’, laat hij weten nadat hij net Bouke heeft ondervraagd voor de radio. Die Bouke is trouwens een fenomeen en wellicht één van de best bewaarde geheimen van Nederland. Bouke had, zo vinden velen, al lang miljonair moeten zijn. Niemand namelijk die Elvis Presley beter kan imiteren dan deze Bouke, net als Jannes afkomstig van het woonwagenkamp in Emmen. En toch blijft Bouke slechts bekend bij een te klein publiek, terwijl hij zonder overdrijven één van de beste zangers van tenminste ons land is. Een beetje manager zou hem rijk maken, en dus zichzelf ook.
Ook van de partij is directeur Nico Silvius van RADIO NL. Ooit verkocht hij de zender- voor veel geld- aan NDC. ‘Ik kan je vertellen dat geld niet gelukkig maakt’, zegt hij, daarmee de reden verklappend waarom hij jaren later de zender weer terugkocht. ‘Hoe het met de zender gaat? Op zich goed. We trekken steeds meer luisteraars. Commercieel gezien gaat het nog steeds niet zoals we willen. We maken nog steeds verlies. Maar het komt goed hoor. We zijn weer waar we zijn willen: met de poten in de klei. Ik ben positief ingesteld en het aantal luisteraars dat we momenteel trekken stemt me echt heel tevreden.’
Dan is daar ineens Wim Drent. De chique gezegd meest omvangrijke zanger van vandaag. Of zoals een collega-artiest zegt: ‘Wim jongen, wat ben je toch vies dik’. Wim Drent? Bij veel mensen zal niet meteen een belletje gaan rinkelen. Wim Drent is inwoner van Vriescheloo en is vooral bekend door zijn alter-ego Evert Baptist. Een soort van zingende Andre van Duin. Een soort van Bob de Rooij. Wim mag zich ook nu weer- daar was hij al bang voor- omkleden in een groen-witte schaftkeet met twee bankjes. Wim past er net in en zucht. Voor de zoveelste keer vandaag. Opmerkelijk is dan ook te zien dat deze zuchtende Wim niet veel later een ontzettend grappige, uitbundige artiest is. Artiesten zijn acteurs. Spelen dus een spel. Wim Drent beheerst dat spel tot in de finesses. Bovendien is Wim gewoon Wim. Hij draagt een soort van werkschoenen en de wel erg ruime blouse gewoon over de korte broek. Wim is wars van uiterlijk vertoon.
Hessel Wijkstra komt ondertussen weer naar boven met achter zich een meneer. Niemand die op of om kijkt. ‘Kijk mensen, dis is Kurt Darren’, zegt Hessel. Kurt Darren dus, razend populair in Zuid Afrika en bedenker van de heel veel bekende melodietjes waar Jan Smit en Henk Wijngaard hitjes op bedachten. ‘Meisje, Meisje’ van Henk Wijngaard bijvoorbeeld en ‘Sta Op’, van Jan Smit; het komt allemaal uit de koker van Kurt, die later het publiek in vervoering krijgt met het toch best eigenaardige Zuid Afrikaanse taaltje. Mooie kerel die Kurt. Ook zo gewoon gebleven. Net Fransie Bauer wat dat betreft.

Op het Jaarbeursterrein wordt het drukker en drukker. Mensen maken het zelf gezellig. Het evenement krijgt iets van een festival. Mensen zetten tentjes op. Leggen kleden neer en genieten van de muziek. De organisatie is bovendien slim geweest door een aantal springkussens voor de kinderen te plaatsen. Blijven de kinderen ook zoet en kunnen pap en mam wat langer blijven en een paar extra biertjes nemen.
De Kast boeit als slotstuk van het feest. Gents blijkt top, net als Stefan Storm als Guus Meeuwis. Ach, eigenlijk boeide het allemaal. Het geluid was top, de sfeer prima. Jammer dat alleen een paar honderd wespen het nodig vonden om ook langs te komen. Tientallen mensen moesten het slaan naar de beestjes- dom! – bekopen met een prik. En dus had ook de EHBO wat te doen, zoals ze zich toch al zorgen maakten over een aantal wat oudere bezoekers. Daar moesten, zo meende de EHBO, parasols voor komen, zoals de organisatie toch al bedolven werd onder dit soort vraagjes. Zijn er nog munten? De cola in de vip-bus is op. Is er eten? Heb je nog een bandje? Waar is water? Zijn er nog Drentse bollen en waarom zijn Henk Wijngaard en Lucas en Gea er niet? Voor de buitenwereld lijkt het wel eens zo dat de organisatie niets doet. Dat die ook gewoon hun biertjes drinken. Niets bleek zondagmiddag minder waard, helemaal als je nagaat dat een Volksvermaker zondagochtend al om 6.30 uur op het terrein aanwezig was en pas om 20.30 uur klaar was met het opruimen van het terrein. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Het komt de organisatie niet zomaar aanwaaien.

Lucas en Gea waren er trouwens niet vanwege ziekte. Henk Wijngaard had stemproblemen. Hartendief nam de honneurs waar. Niks mis mee, want zangeres Tineke was in elk geval een stuk knapper dan Henk, Lucas en Gea bij elkaar. En ach, ze kon nog best een potje zingen ook.
Op het Jaarbeursterrein was het van 12.00 uur tot 18.00 uur goed toeven. Er vielen een aantal mensen flauw vanwege de warmte. De wespen zorgden voor wat overlast en een klein jongetje viel wat verkeerd van het springkussen. Maar verder? Gemoedelijk, gezellig, sfeervol en uiteraard heel erg voor herhaling vatbaar. Ook de plaatselijke horecaondernemers deden na afloop nog heel goede zaken. Jammer was wel de massale vechtpartij in het centrum. Rond de klok van acht uur bleken een aantal (met name) heren net even wat teveel gedronken te hebben. Daardoor werd het lontje erg kort en eindigde een fantastische dag toch wat in mineur.

Halverwege de middag stond een deel van het bestuur van Volksvermaken op de bus te kijken naar de mensenmassa. Op de vraag hoeveel mensen er nou precies waren, konden ook zij logischerwijs geen exact antwoord geven. ‘Laat het tussen de vijf- en zesduizend mensen zijn’, was zo’n beetje de conclusie. De één vond dat top, een ander vond dat er nog wel wat bij had gekund. Maar dé conclusie was toch dat je tegenwoordig nog slechts zelden zoveel mensen op de been krijgt. En dus waren ze eigenlijk gewoon heel erg trots.