Ludy Rozema had het zichzelf stellig beloofd: die e-bike komt er niet. Tot nu

Pensioen, het is meer dan vrije tijd

Het plan was om het in dit stukje te hebben over de tweede proefrit met onze hondenkar. Ik had willen schrijven dat het zinloos en ook behoorlijk wreed is om al fietsend met een waterpistool te proberen twee jankende cairnterriërs in een hondenkar het zwijgen op te leggen.

Zinloos, want je kunt ze met zo’n waterstraal toch bijna niet raken en wreed omdat de arme beestjes - als ze wel een keer de volle lading krijgen - nog meer in paniek raken. Ook had ik willen vertellen dat Geertruida tijdens onze tweede tocht al na een kwartier op zoek moest naar een sloot om het pistooltje opnieuw te vullen en daarvoor een paar honderd meter het weiland in moest.

Ik had willen vertellen van de motoragent die (toevallig?) aan kwam rijden, zijn motor aan de kant zette, naar me toe kwam en vroeg of ik wist wat die mevrouw daar in het weiland aan het doen was. Ik had willen vertellen hoe argwanend de agent werd toen ik hem duidelijk maakte dat het om mijn  vrouw ging en dat ze bezig was haar waterpistool te vullen met slootwater.

Het verdere verloop van het gesprek met de agent zou ik ook graag uit de doeken willen doen. De man nam namelijk geen genoegen met mijn uitleg en vroeg of mijn vrouw wel wel wist dat op wildplassen een behoorlijk boete staat. Mijn pogingen hem ervan te overtuigen dat van wildplassen absoluut geen sprake was en dat ze echt een waterpistool aan het vullen was waren vergeefs. Aan zijn gezicht viel af te lezen dat ‘ie er helemaal niets van geloofde.

Toch besloot hij het er maar bij te laten. Hij mompelde nog zoiets van: ‘ sommige  gepensioneerden van tegenwoordig zijn helemaal van god los’, stapte weer op zijn motor en reed weg. Maar dat hele gedoe met de hondenkar laat ik verder rusten. Ik wil het hier hebben over het populairste vervoermiddel van dit moment: de e-bike. Nooit gedacht dat ik daar ooit nog eens aandacht aan zou besteden.

Ik vond het altijd een raar vervoermiddel. Wellicht een mooie uitvinding voor oude mensen, maar zeker niet voor mij. En als je zag hoe de meeste mannen op zo’n ding zaten: het stuur te hoog en het zadel te laag. Blijkbaar wanhopig op zoek naar het vroegere “Tomos of Puch-gevoel’. Sommigen helden zo ver achterover dat je dacht dat ze er elk moment van af konden  fli……kieperen.

En voor alle e-bikers gold blijkbaar: ‘hij kan 27, dus zo hard zal ‘ ie gaan ook, altijd en overal, ook al is dat met gevaar voor eigen leven. Nee, dat was allemaal niks voor mij. Ik was heel gelukkig met mijn toerfietsje; ondersteuning in welke vorm had ik niet nodig. En had de fysiotherapeute ons tijdens de ‘Pensioen In Zicht (PIZ)-cursus’ niet sterk afgeraden om te e-biken ? Volgens haar word je daar alleen maar lui van. En luie gepensioneerden, daar had ze het niet zo op begrepen. Geertruida en ik trouwens ook niet.

Toch liep alles anders.

We fietsten op een mooie middag ergens in mei met z’n tweeën (de honden hadden een middagje vrij) door de Onlanden. Opeens zegt Geertruida: ‘Ik vind het eigenlijk maar niks om naast iemand te fietsen die, telkens wanneer er in de verte een bord opdoemt, als een gek en met de kop naar beneden gaat demarreren. Daar word ik heel onrustig van, ik fiets voor mijn lol en wil ook graag een beetje van de omgeving te genieten. Maar misschien heb ik wel een oplossing.   Als we het nou zo doen: jij houdt gewoon jouw toerfiets en ik neem een e-bike. Is dat geen mooi compromis ?

Jij kunt je blijven uitleven met je demarrages, want met een e-bike haal ik je toch zo weer in, en ik kan rustig van de omgeving genieten. Wat een briljant idee !

Alleen pakte het anders uit. Niet voor Geertruida. Die was hartstikke blij met haar nieuwe e-bike. ‘Ik had dit veel eerder moeten doen’ zei ze toen we onze eerste ‘grote’ tocht maakten. ‘Moet je eens kijken, we rijden 27 en ik heb ‘m nog niet eens op turbo staan’. ‘Goh!’ was het enige wat ik kon uitbrengen. Even later hoorde ik naast me: ‘Daar zie ik een bord in de verte, moet je niet even demarreren?

Demarreren?  Ik was blij dat ik nog op de fiets zat! Het heeft zo nog een jaar geduurd: Geertruida relaxed peddelend, genietend van de omgeving en ik er puffend en hijgend naast, of liever gezegd achter bungelend. Maar sinds vorige week is alles anders.

Ik ben de schaamte voorbij en helemaal om en rij nu ook op een e-bike. ‘ Moet je eens kijken’ zei ik laatst tegen Geertruida, ‘ ik rij 27 en hij staat nog niet eens op turbo’