‘Maak mensen met een handicap zichtbaarder, ook in boeken’
Nog te weinig boeken met gehandicapte mensen in de hoofdrol
NOORDENVELD - Maaike Maring is sinds 10 jaar uitgever. Haar uitgeverij - Uitgeverij Eigenzinnig - heeft inmiddels rond de 150 boeken uitgegeven. Van die 150 titels, gaan er een stuk of 12 over kinderen (of volwassenen) met een handicap. En dat vindt Maaike belangrijk. Niet in het minst omdat ze zelf een gehandicapt kind heeft. ‘We zien als maatschappij niet graag gehandicapte mensen. Ik merk het ook als mensen mijn zoon zien. Men kijkt weg, of wordt ongemakkelijk.’
Maaike wil mensen met een handicap een gezicht geven. ‘Je ziet in het boekenvak dat er nauwelijks boeken zijn waarin gehandicapte mensen een rol spelen. Ik heb er nu een aantal. Een van die titels is een voorbeeld van de angst van mensen voor ‘andere’ mensen. Dit boek, een trilogie, is een heerlijk lezend feelgood-verhaal, waar ook andere uitgevers erg over te spreken waren. Er was alleen één dingetje, een van de karakters in het boek is een meisje met downsyndroom. Dat vonden de uitgeverijen maar niks. Of dat karakter niet veranderd kon worden in een ‘gewoon’ kind? Een andere uitgever wilde het meisje in het verhaal normaal laten praten. Uiteindelijk kwam de schrijfster bij mij en ik twijfelde er niet aan om het uit te geven. Het was een goed geschreven boek met een fijn verhaal. We hebben er zelfs voor gekozen om een foto van een meisje met downsyndroom pontificaal op de cover te zetten. ’
Niet elk boek waar ‘andere’ mensen in voorkomen wordt door Maaike uitgegeven. ‘Het moet wel een goed boek zijn. Ik heb misschien kleine oplages, maar ik geef wel kwaliteit uit. Ik wijs natuurlijk ook boeken af. Iets helemaal opnieuw moeten schrijven omdat er toevallig een persoon met een beperking in voorkomt doe ik niet. De gehandicapte mensen in de boeken en de media zijn over het algemeen knuffelbaar en leuk. Maar dat zijn ze natuurlijk niet altijd. En ik vind het jammer dat mensen niet vaker en eerder met gehandicapte mensen in aanraking komen. Een van de gevolgen daarvan is dat er eigenlijk altijd gebrek aan personeel is in de gehandicaptenzorg. Er is sowieso al een zorginfarct, maar helemaal voor deze doelgroep is weinig personeel te krijgen. Onbekend maakt onbemind. Dat zorginfarct is er ook in ziekenhuizen, maar die tekorten worden breeduit uitgemeten in het nieuws. En over de gehandicapten hoor je niks. Door de tekorten heeft mijn zoon nu een minder goede verzorging dan hij zou moeten hebben. Hij kan niet thuis wonen, hij woont in Ilmarinen. De mensen die daar werken doen enorm hun best, maar de zorg schiet gewoon te kort. Als er meer personeel zou zijn, zou er meer tijd voor de mensen zijn. Tijd die ervoor zorgt dat ze een fijn en menswaardig bestaan hebben.’
Schrijfster in rolstoel
Ook volwassenen die in een rolstoel zitten worden soms niet helemaal voor vol aangezien. Net is bij Uitgeverij Eigenzinnig het boek ‘Jikke en Jurre en de wilde wolven’ uitgekomen. ‘Het meisje in het verhaal, Jikke, zit in een elektrische rolstoel. Het grappige is dat het in het verhaal geen echte rol speelt. Jikke is een lekkere eigenwijze troela die toevallig in een rolstoel zit. De schrijfster zit zelf ook in een rolstoel en spreekt moeilijk. Ze merkt dat ze soms niet helemaal voor vol wordt aangezien. We zouden kinderen veel meer met gehandicapte mensen in aanraking moeten brengen. In een ideale wereld zou een basisschool bijvoorbeeld tegen een gehandicapteninstelling aan moeten liggen. Er hoeft heus geen gedwongen interactie te zijn, maar alleen elkaar zien zou al veel voordeel opleveren. Het beeld dat mensen die er anders uitzien en andere geluiden maken ‘eng’ zijn, is een totaal verkeerd beeld.’