Maria’s Mooie Mensen

maria's mooie mensen

Voor kinderen die normaal vrij weinig geduld op kunnen brengen, hebben mijn dames er lang op moeten wachten. Maar vorige week was het toch echt zover: ze kregen een eigen konijntje. Oudste dochterlief opperde het idee vorig jaar ‘out of the blue’: zou ze niet zo’n schattige pluizebolletje mogen? Mijn achteloze: ‘waarom niet’, deed haar mond openvallen. Met haar zusjes ging ze achtereenvolgens van juichend springen naar in polonaise door de kamer terwijl manlief iets minder gelukkig keek. Want dé vraag der vragen is: wie gaat het hok schoonmaken? Nou kunnen meisjes van 3 dat vast wel als ze heel erg hun best doen, maar omdat het dan allemaal niet zo effectief en praktisch zal gaan, wisten wij wel dat die taak vooral op ons terecht zou komen. We maakten een heldere afspraak: als iedereen vier is en naar school gaat, komen de konijntjes er. Want: als mijn dochters alle drie opeens vijf dagen onder de pannen zijn, zal het een stuk makkelijker worden mijn werk erdoor te krijgen, zal ik minder thuis hoeven te werken en vind ik het geen probleem om even dat hok leeg te scheppen. In weer en wind, en met vorst en regen zal ik dit plan vast nog weleens vervloeken, maar gelukkig is manlief er dan ook nog. Gedeelde smart is immers halve smart en hij is vast héél handig in het verschonen van een konijnenhok. Toen de verjaardag van mijn jongste dochters dichterbij kwam, werden er voorzichtig plannen gemaakt voor de konijntjes. Geholpen door moeder natuur die een grote conifeer om liet vallen, was er ruimte genoeg voor een mooie buitenren. Een klusje waar manlief wel zin in had en dus gingen wij monter aan de slag. Zoals dat meestal gaat bij ons kwam van een plan een ander plan. Waar we eerst een simpele afrastering wilden, stonden we uiteindelijk gaas tot 50 centimeter diep onder de hele ren in te graven. De grote ruimte die wij bedacht hadden voor dit konijnenparadijs, hadden we toen al aardig vervloekt. Het simpele gaas werd een afscheiding wat in de kinderboerderij niet zou misstaan compleet met klaphek dat zelf dicht zou vallen. Zeer content wilden we het project met rollen gras afmaken tot de konijnenfokker ons vertelde dat deze beestjes het niet heel goed deden op nat gras. En dat ze ook slecht maat zouden houden op zo’n groot stuk. We gingen over op plan B, vervloekten opnieuw het grote oppervlakte van onze buitenren toen er kruiwagen na kruiwagen vol zand versleept moest worden om tegels te kunnen leggen. Tevreden, beurs en vermoeid keken wij trots op ons huzarenstukje neer, terwijl de kinderen hun nieuwe vriendjes mak aan het knuffelen waren. De buurman moest uiteraard ook op de hoogte worden gebracht van de komst van onze konijnen Pluisje, Pieter en Thomas. Ietwat zorgelijk bekeek hij het door ons gecreeërde buitenverblijf voor deze luxe-konijntjes. Hij vreesde wel dat de beestjes zo heerlijk buiten dartelend een hele makkelijke prooi zouden zijn voor de buizerds die achterin onze tuinen huizen. Een diepe zucht ontglipte manlief, ik bekeek ons stukje werk even met nieuwe ogen. U begrijpt: vloekend gingen we opnieuw aan de slag. Het verschonen van het hok doen we in elk geval fluitend. Het is een eitje gebleken na het vele werk wat aan het konijnenverblijf hadden.

UIT DE KRANT