Maria’s Mooie Mensen

Het leven van een kleuterjuf lijkt me pittig. Het gaat in elk geval niet over rozen – eerder over natte broeken, kapotte knieën en kleine mensenruzies. Ongetwijfeld is het druk, lawaaiig en vol impulsen. Ik kan me goed voorstellen dat je als kleuterjuf snakt naar een momentje zonder geluid, zonder vragen of verhalen en zonder schoenen te strikken of broeken te sluiten. De juf van onze dames leek daar zo’n behoefte aan te hebben dat zij besloot de hele klas op slot te zetten. De monden van deze vierjarigen dan. Trots kwamen mijn meisjes thuis: zij hadden een sticker verdiend. Verwachtingsvol vroeg ik waarmee. Zouden ze lief gewerkt hebben, knap geteld of hard gepuzzeld? Misschien lieten ze met gym uitmuntende kunsten zien of konden ze zomaar het alfabet opdreunen? Niets van dat alles kan ik u vertellen. Trots verkondigden ze in tweevoud dat zij óntzettend lang hun mond dicht hadden gehouden. Mi-nu-ten lang zonder praten, zonder vragen en zonder ruziën. Een hele opgave voor mijn meisjes die in principe zeer weinig zonder geluid doen, maar of dat nou ook gestimuleerd moet worden? Een weekje later werden de verhalen nog bonter. Dit keer was juf even klaar met de héle klas. En dus kreeg iedereen straf. Verbaasd gooide ik nog net niet mijn kop thee om. Wát hadden deze vijftien vierjarigen uitgevreten met elkaar? Helaas, helaas, mijn dames brengen slechts flarden van hun dag mee naar huis en zijn zeer selectief in wat ze vervolgens aan mij melden. Negen van de tien keer wordt de vraag ‘wat heb je vandaag gedaan?’ zelfs beantwoord met ‘helemaal niks’. Zo her en der sijpelen er toch wat opmerkingen over de dag die achter ze zich ligt door naarmate de middag vordert, maar ik moet het doen met de summiere bevindingen die een kleuter de moeite waard lijken om te melden. In dit geval het feit dat de hele klas even niet meer in de gratie was bij juf, maar alle details rond deze kwestie – door mij op talloze manier geprobeerd eruit te trekken – waren mijn meisjes niet bij gebleven. Al met al kreeg ik een steeds bijzonderder beeld van deze kleutergroep. Ja, die kleuters die praten wat af, je hebt er je handen vol aan en ongetwijfeld is het vermoeiend, maar is kleuterjuf zijn niet een soort van roeping en wuiven juist niet deze mensen altijd lachend al dat gebabbel om zich heen weg? Gelukkig werden de dagen daarna alleen maar positieve flarden van de schooldagen thuis gespuid en zag ik mijn dames tevreden elke ochtend de wandeling naar hun juf maken. Die begroet ze zonder uitzondering blij en enthousiast; dus dit zat wel goed. Tot er weer een bijzonder verhaal mee kwam. Juf was boos, want: ze mochten geen bommetje maken. Nee, ze hadden niet gezwommen, maar in de gymzaal klom deze groep boefjes ergens bovenop om er middels een bommetje weer af te komen. Niet echt de bedoeling en – terecht uiteraard – was juf hier niet blij mee. Bloedserieus vervolgde mijn tweetal: ‘Juf had nog zo gezegd: geen bommetje!’ Sindsdien zie ik elke ochtend als deze juf verschijnt de koeien in het zwembad springen terwijl zij ertussen staat en roept: ik zei nog zo, geen bommetje’. Voorlopig heb ik besloten mijn dames maar niet meer uit te horen over hun dag. We proberen het in groep drie wel eens weer.