Maria’s Mooie Mensen

Ik ga dit één keer doen. Dit jaar gaan wij niet op vakantie. Dit jaar halen we de kinderen niet om vijf uur uit bed met de kreet ‘we gaan naar Italië!’. Dit jaar voor ons geen curryworst in een raststätte. Geen file in Duitsland tussen alle andere Nederlanders die ook richting de zon reizen. Niet over de Brenner Pass. Geen overnachting in een toch iets te krappe hotelkamer. Niet weer voor het eerst die bekende straat langs het strand opdraaien. Niet weer een feest van herkenning als we ons vaste hotel binnen stappen. Dit jaar eten wij niet de verse en échte Italiaanse pizza. Geen fritto misto, geen tiramisu en geen gelato. Wij doen het zonder ons vaste flesje prosecco bij het eten. Geen zoute chippies op het strand. En ook geen Hello Kitty-ijsje voor de dames. Dit jaar niet voor het eerst onze strandbedjes weer opzoeken. Niet: hé zijn jullie er weer – maar dan in het Italiaans of gebrekkig Engels. Er worden dit jaar niet ladingen schelpen en steentjes uit de zee gezocht, we gaan niet uren met een luchtbed het water in en niet ontdekken of het opblaasbootje dit jaar drie, vier of misschien eens vijf dagen mee zal gaan. Geen zandkastelen te bouwen, geen kanalen van het bedje naar de zee te graven. We gaan niet op zoek naar krabbetjes bij de rotsen. En de vaste vraag ‘wat gaan we doen vandaag?’ gaan we dit jaar niet steevast beantwoorden met ‘naar het strand, wat anders?’. We gaan daar niet tot zeven uur ’s avonds in de zon hangen en er wordt niet meegedaan met Kidsdance op foute Italiaanse liedjes. Dit jaar kunnen de dames niet elke avond drie rondjes in de draaimolen – mits er goed gegeten wordt van het buffet is dan wel de deal – en hoeven manlief en ik niet ontelbaar rondjes fanatiek terug te zwaaien – wat overigens een stuk leuker is na die fles prosecco die we soldaat maken. We gaan niet tot veel te laat rondstruinen door het stadje, door de straten waar je soms over de koppen kunt lopen. We zien geen straattheater, geen Brazilliaans carnaval of andere optredens op het grote plein. Geen fonteinenshow en we kunnen niet een avondje gek doen in de speelhal. Winkelen in winkels vol bikini’s waar dit Hollandse lijf niet in past; misschien mis ik dat dan het minst. Maar wat mis ik dat doelloos over een marktje slenteren of op een terrasje mensen kijken. Dit jaar gaan we niet genieten van (zo goed als) elke dag zonneschijn, ’s ochtends nooit hoeven na te denken wat je aantrekt en oneindig in badkleding lopen. Het is wel helder; wij gaan dit jaar niet naar Italië. Dat is geen ramp. We hebben het thuis goed en gezondheid is een groot goed. Maar hoe harder ik roep dat het thuis ook lekker in de zon is - moet die natuurlijk wel gaan schijnen - en dat we daar ook een fles wijn bij het eten soldaat kunnen maken en tijd voor elkaar hebben; hoe harder mijn hart bloedt. Dus nu één keer heb ik alles opgeschreven wat ik hardop niet meer kan zeggen. En nu ga ik heel hard duimen dat we die twee weken in ‘hintergarten’ in elk geval héél, héél mooi weer hebben.