Maria’s Mooie Mensen 261

maria's mooie mensen
Hoewel ze nog maar anderhalf zijn, vertonen mijn jongste twee dames opvallend veel gedrag van een tweejarige. Ja, lees en huiver: een tweejarige. Voor wie niet bekend is met dit fenomeen: in Nederland zeggen we nog gezapig ‘ik ben twee dus ik zeg nee’, in Engelstalige landen spreekt men duidelijke taal en wordt er gesproken over de ‘terrible two’s’. Waar mijn beste vriendin en ik toen onze jongsten nog baby waren met weemoed uitkeken naar die twee jaar, hebben we inmiddels onze ‘het-wordt-allemaal-beter-grens’ opgeschroefd naar drie jaar. Want dan, houden we elkaar voor, wordt het écht allemaal makkelijker. En dus worstel ik me maar weer door deze fase heen. Woedebuien? Check. Huilend op de grond liggen? Check. Gillen als ik mijn zin niet krijg? Check. Het brein van een peuter is bij tijden moeilijk te doorgronden, laat staan dat van twee tegelijk. En dus wil het zo zijn dat je als moeder echt iets ontzettends stom doet, zoiets als een beker water voor ze zetten wanneer ze net ontzettend zin hebben in sap of een broodje met pindakaas smeren als ze liever kaas erop hebben. Een wereldramp voor de dames en waar hun oudste zus gewoon zegt: ‘dat is wel echt dom van je mama’, lukt het hun niet deze woorden te vormen en uiten ze hun frustratie het liefst met mopperen, huilen en het bord of de beker in kwestie vol vertoon van zich af te duwen. Gelukkig voor hun ben ik een snelle leerling en wen ik me dus aan alles uitvoerig te laten zien en te overleggen. Klinkt u dat wat absurd in de oren? Dat is het ook absoluut. Overleggen met een anderhalfjarige of zelfs twee in mijn geval is absoluut iets waar ik vroeger pertinent tegen zou zijn, maar goed: als ik geen zin heb in pindakaas en het verplicht moet opeten zou ik er ook niet blij mee zijn, dus ik begrijp de dames wel. Echte valkuilen zoals het brood eten dus, kan ik inmiddels goed aan. Het nee zeggen, dáár moet ik wel echt even weer aan wennen. Vooral onze Georgia weigert het woordje ‘ja’ überhaupt uit te spreken en heeft er grote lol aan om alles met ‘nee, nee, nee’ af te doen. Mama een kus? ‘Nee, nee, nee’. Georgia gepoept? ‘Nee, nee, nee’. En maar lachen erbij. Wanneer je bij tijden echt denkt dat je niet weer een huilend kind op de grond aan kan of het je bij de zoveelste woedebui even niet meer lukt de schouders op te halen, is er gelukkig ook hoop. De drie dames samen namelijk, kunnen elkaar ook heel prima aan. Ze houden elkaar in de gaten, maken elkaar aan het lachen als het nodig is en houden elkaar op het rechte pad. En zo roept de oudste me wel wanneer de jongste twee samen de kast leeg trekt en zo geven die twee elkaar volop kusjes wanneer ze momenten daarvoor juist nog elkaar op hun hoofd slaan. Ze leren snel en inmiddels weet Georgia al dat als ik ‘Rachel niet doen!’ roep, zij gewoon nog even met haar vuist op tafel moet slaan en ‘uh-uh’ moet zeggen. Als ze nou ook nog even duidelijk kan aangeven wat ze op haar brood wil, komen we er wel.
 

UIT DE KRANT