Maria’s Mooie Mensen 262

maria's mooie mensen
 
Manlief en ik zetten onze eerste stappen in het basisschoolleven van onze kinderen. Oudste dochterlief heeft het tijden proberen tegen te houden – tot aan hongerstaking aan toe om maar niet groter te worden – maar lijkt zich te hebben neergelegd bij de overgang naar een andere school, andere juffen en nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Nu moeders nog. Want hoewel ik de dames bij tijden echt wel eens vervloek en zuchtend verlang naar wat stilte om me heen of ruimte om eens te plassen zonder drie paar ogen die me aanturen of mijn eigen boeken te lezen in plaats van hetzelfde favoriete verhaaltje hardop te moeten oprakelen; desondanks zal ik haar vreselijk missen. Elke dag zal ze heen gaan en weg zijn dus die heerlijke woensdag en donderdag die de week breken nu en in het teken staan van langzamer opstaan, gezellige dingen doen of op bezoek gaan bij anderen. Alles wordt straks gedomineerd door het straffe ritme van de schoolbel en dat zal met de twee zusjes van mijn oudste nog een hele uitdaging worden. Zij moeten namelijk een aantal dagen in de week nogal eens mee: om half negen brengen, om twaalf uur halen, om één uur weer brengen en dan om kwart over drie nogmaals naar school om mijn oudste meisje weer te halen. En wie ook jonge kinderen heeft weet ook: de in-en-uit-de-auto-taks ligt bij de kleintjes vaak op twee à drie keer. En dán worden ze echt vervelend. Maar goed, het draait deze periode toch echt even om mijn oudste meisje die een grote stap gaat zetten. Eerst ging het nog even om papa en mama die met een informatieavond klaargestoomd moesten worden voor deze stap. Als de kinderen goed en wel in bed liggen en wij dus normaal uitpuffend de bank opzoeken, moesten we nu snel opa en oma met instructies achter laten – laat de kinderen vooral liggen in bed, ze gaan vanzelf slapen ook al roepen ze eerst hard van niet – en naar de basisschool toe. Eenmaal binnen tapten we een gloeiendhete kop thee waarvan we pas later leerden dat deze in hoog tempo weggedronken moest worden. Wij zaten echter nu niet op onze bank, maar op de aulastoelen uit te puffen en deden rustig aan met ons kopje warmte. In rap tempo kwamen er een IB’er – een wat? – voorbij en nog een lid van de OV – nog eens wat? We leerden dat de IB’er waarschijnlijk een Intern Begeleider was en dat zij kinderen zou gaan observeren. Iets wat ons vreemd in de oren klonk, maar we leerden ook nog dat dit vooral ging om de kinderen die afweken. Het labeltjes plakken is blijkbaar echt in de mode. De OV bleek te staan voor Ouder Vereniging, tenminste dat hebben wij ervan gemaakt. Er werd nog voordat we een serieuze voet in de school zetten een poging gedaan zieltjes te winnen om straks mee te helpen met het Kerstmaal, de Paasversieringen of het tentenkamp. Prachtig voor de kinderen, als moeder moet ik nog even wennen aan dit idee. Daarna was het op naar de juiste klas. Juiste klas? Vroegen manlief en ik ons af. De hete thee die we geacht werden op te hebben na de twee praatjes van drie minuten per keer, loosden we ergens in een plantenbak en schoorvoetend sloten we de rij van ouders die blijkbaar exact wisten in welke klas hun kind zou komen. Wij stonden alweer voor een groot raadsel. Gelukkig krijgt Olivia straks een lieve juf die onze vertwijfeling opmerkte en ons vakkundig naar binnen loodste. Misschien komt het dan toch nog goed met dat basisschoolleven.
 

UIT DE KRANT