Maria’s Mooie Mensen week 31 - 2020
Vakantie in Nederland. Ik zal eerlijk zijn: dat heeft niet mijn voorkeur. Maar goed, er is natuurlijk wel serieus wat aan de hand in de wereld, dus qua gezondheid en financiën leek het ons verstandig dit jaar niet naar Italië af te reizen. En dus werd het ‘hintergarten’, ‘tuinlandia’ of noem het zoals je wilt, maar we bleven dus thuis. We maakten plannen om elke ochtend even een plons in het buitenbad een dorp verderop te nemen, lekker buiten een broodje te eten daarna of ergens op een terras lunchen, de middagen lekker in de tuin te rommelen, even in de zon bakken en dan natuurlijk de barbecue aan. Ja, wij zagen het zonnig in die ‘staycation’ en dat was maar goed ook, want veel meer zon dan in onze plannen hebben we niet gezien. In werkelijkheid loopt alles anders. Oók als je naar Italië gaat overigens. Maar waar je daar redelijke zekerheid hebt dat de zon alles goed maakt, biedt de ‘staycation’ weinig meer voordelen dan dat je zeker weten lekker slaapt omdat je in je eigen bed ligt. Waar je vervolgens wel weer veel te vroeg uit moet rollen, omdat wij nu net dit jaar besloten een puppy aan te schaffen die nog keurig in het ritme van schoolweken zat en zich om een uurtje of zes meldde voor een plas. Daar sta je dan met je pyjama op laarzen onder de paraplu vakantie te vieren. Ontbijtbuffet zit er dit jaar niet in; de vaatwasser moet eerst geleegd, de broodjes gewoon gesmeerd en wie koppig – het is immers vakantie – de supermarkt mijdt, treft een lege koelkast en kan het net als de kinderen met een broodje tijgervlokken doen. Proscuitto, tira misu, zelfs de pizza; het smaakt allemaal wat minder met het geluid van regendruppels tegen het raam en zonder slippers aan je voeten. De flessen zonnebrand die – bijna traditiegetrouw- toch ingeslagen waren, staan nog werkeloos te wachten; hoop op een net té bruin kleurtje is al vervlogen. Staycation bleek ook als het veel te hard waait, toch wanhopig een zonnestraaltje meepakken. Dan maar met jas aan in de tuin zitten. En juist als dat zonnetje eens serieus schijnt dan is het zaak erbij te zijn. Hup cappucino zetten – ja helemaal zelf dit jaar -, leesvoer paraat, gauw kussens in de stoelen, kinderen afwimpelen en ja hoor: zet manlief de grasmaaier aan, want hé het is eindelijk droog en dat gras moet er ook gewoon af. Was het alleen maar malaise? Zeker niet. Klusjes in huis die – ook alweer jaren – op ons wachtten, zijn afgerond. We aten elke dag samen voor de tv en buikten allemaal op één bult uit op de bank. We gingen vaker uit eten, we aten uitgebreid tussen de middag en we struinden elke dag – ook in de regen – door het bos. Elke ochtend kropen we nog even met zijn allen in één bed en elke avond volgde hetzelfde verhaal. We waren samen en veel meer heb je eigenlijk niet nodig. Toch?