Maria’s Mooie Mensen 310
maria's mooie mensen
Als eeneiige tweeling ben je sterk op elkaar ingespeeld. Het spreekwoord ‘twee zielen, één gedachte’ zal ongetwijfeld door een duo als het onze bedacht zijn. Vooral voor het spelen is het ideaal als je elkaar zo kan aanvoelen. Waar andere peuters vaak nog compleet in hun eigen wereld zitten en de term ‘samen spelen’ slechts een abstract begrip is, vinden mijn meisjes elkaar blindelings in hun spel. Ze hebben inmiddels door hoeveel mogelijkheden hun fantasie biedt en het spelen met de blokken of bal is de laatste tijd ingeruild voor het koken – en met veel levensecht geluid zogenaamd opeten – van hele maaltijden of doktertje spelen. Hun allerfavoriet is baby spelen, daarbij ietwat opgejut en aangejaagd door hun oudste zus. Ons huishouden wordt regelmatig opgeschrikt door geluiden uit een tijd die we inmiddels ver achter ons hebben gelaten. En ineens vind ik dan twee meisjes op de vloer, toegedekt met dekentjes, die op commando van grote zus keurig een duimpje in hun mond steken. Daarbij produceren ze kermende geluidjes alsof ze slechts een paar maanden oud zijn en minstens last hebben van darmkrampjes. Wanneer ik op het mama-geroep reageer kijken drie paar meisjesogen mee meewarig en vooral geïrriteerd aan, want de mama dat is toch echt grote zus Olivia. En waar ze naar mij bij tijden met moeite luisteren, hangen ze aan de lippen van deze surrogaatmama die dus echt alles van ze gedaan krijgt. De nodige nachtrust die mijn dames me nog altijd ontzeggen is in dit spel geen probleem, want na een slaapliedje van grote zus doen ze keurig de oogjes dicht en zou ik bijna denken dat ze echt naar dromenland vertrekken. Als echte mama sla ik het spel met verbazing, maar uiteraard ook vooral met veel plezier gade. Het moet toch een genot zijn om als klein meisje zo heerlijk te spelen samen met je zussen. Als ze trouw elkaars handje hebben vastgehouden bij het prikje van de nepdokter, voor elkaar de meest voedzame maaltijden hebben gekookt en ook nog eens samen een verantwoord wandelingetje met de poppenbuggy hebben gemaakt waarbij ze om en om elkaar in plaats van de poppen duwen, kan ik niet anders dan ze tevreden voor de televisie zetten met wat lekkers. Samen kruipt mijn drietal dan onder een dekentje en zelfs over de programmakeuze wordt even niet gebakkeleid. Dit aanschouwend druk ik ze nog maar even op het hart voor altijd zo zuinig te blijven op elkaar. Hoewel ik over mijn broer ook niet te klagen heb, moet het wel fantastisch zijn om een zus te hebben.