Maria’s Mooie Mensen 321

maria's mooie mensen
De donkere dagen voor Kerst doen langzaamaan hun intrede. En terwijl het daglicht buiten steeds sneller de strijd verliest van het donker, klinkt er binnen bijna dagelijks een toepasselijk ‘In de maneschijn’. Voor kleine kinderen staat deze tijd onherroepelijk in het teken van de Goedheiligman. Mijn meisjes van tweeënhalf hebben zo nog hun bedenkingen bij dit hele festijn en dan vooral bij die man met die baard. De intocht in ons dorp werd met argusogen bekeken en toen het dan hun beurt was ook even een praatje te maken met de beste man, wilden ze liever niet te dichtbij komen. Eén van beiden kwam tot inkeer toen ze de pepernoten zag, of misschien wel rook, en besloot Zwarte Piet toch maar het voordeel van de twijfel te gunnen. Vol verbazing zagen manlief en ik haar opeens een plekje op de stoel naast Piet bezetten en lekker wat handen pepernoten wegkanen. Haar zus vond dit alles een brug te ver en draaide de Sint resoluut haar billen toe toen hij alleen al haar naam noemde. Oudste dochterlief wordt bijna vijf en zit er helemaal in, in het Sinterklaasverhaal. Bezorgd volgt ze elke avond het Sinterklaasjournaal waarin de kinderen wordt wijs gemaakt dat er op de ingepakte cadeautjes een verkeerde naam staat. De consternatie was groot toen ze zowaar haar eigen naam voorbij zag komen op tv. Het is een periode van spanning en sensatie voor de kleintjes, maar ook als moeder brengen deze donkere dagen wat spanning mee. Los van de hele strijd om cadeautjes ongezien aan te schaffen en het huis in te smokkelen, moeten we schoenen vullen, op onze woorden passen en een heleboel leugens verkopen. Bovendien brengt het donker ook een praktisch probleem mee en dat is het donker zelf. Laat ik nou nooit fan zijn geweest van het donker op zich en even een luier in de container mikken terwijl het buiten zwart als de nacht is, is niet mijn favoriete bezigheid. Opeens zie ik mezelf weer nerveus worden van de inktzwarte luchten en begint ieder geluidje buiten op te vallen. Waar gerommel van de buren in de zomer met de deuren open een heel normaal achtergrondgeluid is, kan ik het in de winter met de gordijnen dicht opeens slecht plaatsen. Afgelopen week maakte ik het wel heel bont als ik manlief meerdere keren maan  - heel traditioneel degene met de afstandsbediening in handen – de tv stil te zetten, want: ik hóór wat. Even schrik ik dan ook als oudste dochterlief ’s ochtends met eenzelfde melding kom. Maar, zo komt zij met de oplossing, ‘geen zorgen mama’. Immers: het waren de hoeven van het paard van Sinterklaas op het dak. Ondertussen heb ik manlief buiten aan het werk gezet om een iets te lange tak te snoeien. Weten we in elk geval zeker dat we straks geen gerommel meer aan het dak horen.

UIT DE KRANT