Maria’s Mooie Mensen 322
Nieuws
Altijd weer een hoogtepunt in het bestaan van ieder ouder is de verjaardag van een kind. Hét moment om in weemoed terug te blikken – wat was ze ooit klein en wat wordt ze groot – en aan de andere kant tevreden te constateren dat het toch weer een jaar gelukt is. Verjaardagen hebben naast alle feestvreugde ook een keerzijde en die is even hard als uitdagend. Er moeten opeens talloze boodschappen worden gedaan, cadeautjes het huis in worden gesmokkeld en ingepakt en je hebt te maken met kinderen vol zenuwen en enthousiasme. Sinds de peuterspeelzaal is er nóg een tak van sport aan mijn ouderschap toegevoegd en dat is de traktatie. Ik hang altijd ergens tussen het ‘we gaan absoluut niet overdrijven’- en ‘we gaan gigantisch uitpakken’-gevoel in. Dat betekent dat onze traktaties vaak nét de plank misslaan, hoewel ze er meestal wel indrukwekkend uitzien. Het eerste jaar hadden we blaren van wekenlang kettingen rijgen met daaraan chocoladesnoepmunten en afgeknipte rietjes. Het leek allemaal zo simpel en leuk, maar dat bleek alleen voor de eerste twee kettingen te gelden. De overige vijftien waren ronduit verschrikkelijk, vonden zowel dochterlief als ik. Het jaar daarna zouden we het simpel houden, besloten we manmoedig. Ik kocht vier brownie-mixen, bakte me een ongeluk, vond de chocoladeklieders overal weer en toverde de brownies samen met dochterlief om tot vijftien kerstbomen. Het effect was prachtig voor het oog, voor de maag van de arme peutertjes echter een brug te ver. Bijna kotsmisselijk vertrokken zij naar huis, de peuterspeelzaal werd achtergelaten onder talloze afgebrokkelde brownieresten. De brownie is sindsdien voorgoed van het traktatielijstje verbannen. Opnieuw naderde ook dit jaar de traktatie-deadline. Opnieuw besloten we niet te overdrijven en het simpel te houden, maar dat is toch niet makkelijk als de lat hoog wordt gelegd door andere moeders die aankomen met heuse vishengels met snoepvissen eraan en krokodillen van komkommer. Dochterlief sprak een rotsvast vertrouwen in mij uit: ‘mama, jij kunt heus wel zo’n krokodil maken’, maar even wilde ik de handdoek in de ring gooien. Zou ik dit jaar dan toch gewoon die kleine zakjes chips van stal halen die manlief telkens oppert? Maar nee, gehersenspoeld en wel wilde dochterlief absoluut iets van fruit op haar traktatie. En geïnspireerd door de komkommer-krokodil – echt hoe die moeder dat heeft gedaan? - wilde ze per se een dier creëren. Uiteindelijk zat ze de dag na Sinterklaas niet heerlijk met haar nieuwe speelgoed te spelen, maar 25 kleine aardbeienkwarktaartjes in elkaar te draaien. Het effect was prachtig, de weg ernaartoe zal ik u besparen. Laten we het erop houden dat oudste dochterlief nauwlettend in de gaten hield hoe ik het deed, de kleintjes een aantal woorden als knoeien en gemorst aan hun woordenschat hebben toegevoegd en we toen manlief thuiskwam allemaal voor pampus op de bank lagen. De koelkast was toen wel gevuld met opnieuw prachtige maar toch weer ietwat te fanatieke traktaties. Ik heb me voorgenomen de kleintjes volgend jaar op ijsjes en bellenblaas te laten trakteren. Ik ben alvast begonnen met duimen dat ze in dit plan meegaan.
Altijd weer een hoogtepunt in het bestaan van ieder ouder is de verjaardag van een kind. Hét moment om in weemoed terug te blikken – wat was ze ooit klein en wat wordt ze groot – en aan de andere kant tevreden te constateren dat het toch weer een jaar gelukt is. Verjaardagen hebben naast alle feestvreugde ook een keerzijde en die is even hard als uitdagend. Er moeten opeens talloze boodschappen worden gedaan, cadeautjes het huis in worden gesmokkeld en ingepakt en je hebt te maken met kinderen vol zenuwen en enthousiasme. Sinds de peuterspeelzaal is er nóg een tak van sport aan mijn ouderschap toegevoegd en dat is de traktatie. Ik hang altijd ergens tussen het ‘we gaan absoluut niet overdrijven’- en ‘we gaan gigantisch uitpakken’-gevoel in. Dat betekent dat onze traktaties vaak nét de plank misslaan, hoewel ze er meestal wel indrukwekkend uitzien. Het eerste jaar hadden we blaren van wekenlang kettingen rijgen met daaraan chocoladesnoepmunten en afgeknipte rietjes. Het leek allemaal zo simpel en leuk, maar dat bleek alleen voor de eerste twee kettingen te gelden. De overige vijftien waren ronduit verschrikkelijk, vonden zowel dochterlief als ik. Het jaar daarna zouden we het simpel houden, besloten we manmoedig. Ik kocht vier brownie-mixen, bakte me een ongeluk, vond de chocoladeklieders overal weer en toverde de brownies samen met dochterlief om tot vijftien kerstbomen. Het effect was prachtig voor het oog, voor de maag van de arme peutertjes echter een brug te ver. Bijna kotsmisselijk vertrokken zij naar huis, de peuterspeelzaal werd achtergelaten onder talloze afgebrokkelde brownieresten. De brownie is sindsdien voorgoed van het traktatielijstje verbannen. Opnieuw naderde ook dit jaar de traktatie-deadline. Opnieuw besloten we niet te overdrijven en het simpel te houden, maar dat is toch niet makkelijk als de lat hoog wordt gelegd door andere moeders die aankomen met heuse vishengels met snoepvissen eraan en krokodillen van komkommer. Dochterlief sprak een rotsvast vertrouwen in mij uit: ‘mama, jij kunt heus wel zo’n krokodil maken’, maar even wilde ik de handdoek in de ring gooien. Zou ik dit jaar dan toch gewoon die kleine zakjes chips van stal halen die manlief telkens oppert? Maar nee, gehersenspoeld en wel wilde dochterlief absoluut iets van fruit op haar traktatie. En geïnspireerd door de komkommer-krokodil – echt hoe die moeder dat heeft gedaan? - wilde ze per se een dier creëren. Uiteindelijk zat ze de dag na Sinterklaas niet heerlijk met haar nieuwe speelgoed te spelen, maar 25 kleine aardbeienkwarktaartjes in elkaar te draaien. Het effect was prachtig, de weg ernaartoe zal ik u besparen. Laten we het erop houden dat oudste dochterlief nauwlettend in de gaten hield hoe ik het deed, de kleintjes een aantal woorden als knoeien en gemorst aan hun woordenschat hebben toegevoegd en we toen manlief thuiskwam allemaal voor pampus op de bank lagen. De koelkast was toen wel gevuld met opnieuw prachtige maar toch weer ietwat te fanatieke traktaties. Ik heb me voorgenomen de kleintjes volgend jaar op ijsjes en bellenblaas te laten trakteren. Ik ben alvast begonnen met duimen dat ze in dit plan meegaan.